Zwykłe – niezwykłe życie

Autor: Emilia, mama Laury Data: czerwiec 2, 2023 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 21

Gdyby dekadę temu ktoś mi powiedział, że choroba Laury zejdzie w naszej rodzinie na dalszy plan, to uznałabym tę osobę za niespełna rozumu.

Przecież wtedy wszystko kręciło się wokół Laury, dwadzieścia cztery godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu. Nie było w naszym życiu ani joty przestrzeni na cokolwiek innego.

Aż pięć lat później urodziła się jej siostra Kaja. I wymusiła na nas wciśnięcie do czasoprzestrzeni nieco normalności (oraz całkiem sporo nowych obowiązków). Nagle się okazało, że nie możemy już żyć tylko chorobą i sprawami Laury, ponieważ nowa istotka potrzebuje równie dużo miłości oraz uwagi. Doba, podobnie jak rodzicielskie serca, w magiczny sposób się rozciągnęły, aby sprawiedliwie pomieścić obie dziewczyny.

Aż po kolejnych siedmiu latach na świat przyszła nowa siostra, która nie tyle rozciągnęła dobę, ile prawie w całości zagarnęła ją dla siebie… Wiktoria ma zwycięskie imię i nie bierze jeńców! Jest bezkonkurencyjna, jeśli chodzi o zwracanie na siebie uwagi rodziców. Daje nam w kość tak, iż śmiało możemy powiedzieć: czujemy, że żyjemy! Zarówno doba, rodzicielskie serca, jak i cierpliwość znów w magiczny sposób zwiększyły swoją objętość. Teraz już potrafimy zmieścić trzy dziewczyny.

Czy nasza doba, serca i umysły pomieściłaby jeszcze więcej? Tego zdecydowanie NIE zamierzamy już sprawdzać. W każdym razie z nostalgią wspomniamy okres, gdy nasze życie wypełniała “tylko” Laura, bo dociera do nas, że jednak mieliśmy wtedy dużo czasu. 😉

Mam nadzieję, że powyższe zwierzenia choć trochę zrehabilitują mnie w Waszych oczach za to, że rzadko teraz piszę posty na blogu. Cóż, przy trójce dzieci, chorobie Laury i wciąż intensywnej pracy fotografki, codziennie zadaję sobie pytanie: co odpuszczam?

A dziś na ten przykład odpuściłam ścieranie grubej warstwy kurzu, zalegającej od tygodni w moim domu, aby móc stworzyć dla Was ten wpis. 😜

Ps.

Bohaterka bloga coraz mniej przypomina Laurę, a coraz bardziej panią Laurę… Tak się zmienia z miesiąca na miesiąc, że aż trudno mi się przyzwyczaić – dla mnie bycie mamą nastolatki to przecież zupełnie nowe doświadczenie.

Choroba Laury jest wciąż tak samo podła, jak była – i Hirschsprung, i Ondyna. Jest tłem, trudną codziennością, do której przywykliśmy oraz jakoś się dostosowaliśmy. Co tu dużo gadać… trzynaście lat życia z takim pakietem potrafi człowieka całkiem nieźle zahartować.

Dlatego, zamiast myśleć o chorobie, Laura częściej myśli o matematyce, zaległej kartkówce z polskiego i o tym, że w wakacje odwiedzi ją przyjaciółka. I jeszcze o tym, jakby tu zhakować rodzicielski limit na używanie smartfona. A w wolnych chwilach rozpieszcza najmłodszą siostrę, ze średnią negocjuje zaś z rodzicami dyskutuje. Czyli prowadzi takie całkiem zwykłe-niezwykłe życie.