Nie bądź sknera, daj procenta!

Autor: Emilia, mama Laury Data: marzec 20, 2014 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 65

Wiosna, na którą z utęsknieniem czekałam, przyszła już oficjalnie, a razem z nią sezon rozliczeń podatkowych – na który oczekiwałam z równie wielką tęsknotą. Powód mojej miłości do wiosny jest głównie sentymentalny, ale już tęsknota za wypełnianiem PIT-ów ma podłoże wyłącznie praktyczne. Prawda jest taka, że bez wsparcia finansowego Laury z 1 % podatku, po prostu nie dałoby się żyć. Dlatego ja-matka, przepełniona poczuciem obowiązku i odpowiedzialności za dziecko, niczym zdarta płyta, przypominam, proszę, żebrzę o ten 1 % jak o zbawienie. Piszę o tym na blogu (np. tutaj), rozsyłam posty na fejsie, spamuje mailami prywatnych i służbowych znajomych, rozdaję ulotki, bez wstydu wyciągam ręce do ludzi, dwoję się i troję, aby te pieniądze dla swojego dziecka pozyskać…

Tu na stronie internetowej jestem u siebie, na swoim własnym podwórku, na blogu, który powstał z myślą o ratowaniu niepełnosprawnej córki. Powinnam więc w tym miejscu prosić o 1% wyłącznie dla Laury, gdyż właśnie za nią jestem odpowiedzialna, pomijając wymownym milczeniem wszystkich innych ludzi, którzy tak jak Laurka potrzebują wsparcia. Powinnam skupić się tylko na niej i robić tak, aby to właśnie o potrzebach mojego dziecka było najgłośniej. Jako matka mam przecież święty obowiązek najbardziej dbać właśnie o własną córkę.

Ale mimo to, zdecydowałam się dziś zaapelować o coś zupełnie innego, gdyż wiem, że bardzo wielu z Was tego podatku dla Laury i tak nie przekaże. A ja najzwyczajniej w świecie nie chcę, aby się on zmarnował, bo według mnie nie ma nic gorszego, niż marnowanie dobrych uczynków – które w dodatku nie wymagają żadnego wysiłku i absolutnie nic nie kosztują.

Niektórzy Czytelnicy tego bloga nie przekażą Laurze 1% podatku, gdyż mają w swoim otoczeniu, wśród rodziny lub znajomych, inną osobę, którą zdecydują się w ten sposób wesprzeć. Są też tacy, którzy po prostu uznali, że są dzieci bardziej od Laury potrzebujące i oni również zdecydowali się przekazać swój 1% innej osobie. Z tymi wszystkimi osobami nie będę dziś dyskutować, gdyż mam im bardzo mało do powiedzenia, a właściwie to tylko jedno słowo: DZIĘKUJĘ! Bardzo Wam Kochani dziękuję, że nie marnujecie tej najprostszej formy pomocy, że przekazujecie 1% swojego podatku właśnie tam, gdzie widzicie największe potrzeby lub gdzie podpowiada Wam serce. Bez względu na to, jakiego dokonacie wyboru, komu udzielicie wsparcia, to właśnie dzięki Wam ten ktoś stanie się szczęśliwszy – i to jest piękne!

Ale niestety, są też tacy Czytelnicy, którzy nie przekażą Laurze swojego 1% z pobudek czysto osobistych, a dokładnie dlatego, że mnie nie lubią – i nawet mam uzasadnione podstawy przypuszczać, że jest ich tu całkiem spora gromadka. Jest też pewna grupa ludzi, którzy z zasady nigdy nie przekazują 1%, bo myślą, że to wydłuża procedurę wypełniania formularza podatkowego. Ale mnie i tak najbardziej zasmuca ostatnia grupa ludzi, którzy nie przekazują nikomu 1% w obawie, aby rodzice chorych dzieci nie kupili sobie za te pieniądze nowego smartfona, markowych szpilek, czy nie pojechali za tą kasę na słoneczne wakacje…

Do tych osób, które mnie nie lubią, nie trawią, nie są w stanie znieść mojego widoku, a tym samym nigdy nie zdobędą się na pomoc mojej córce ani nie wypełnią żadnej mojej prośby, nie będę dziś nic pisać – bo bez względu na to, co bym nie napisała, i tak niczego to nie zmieni. Ale za to zaapeluję do wszystkich pozostałych niezdecydowanych ludzi, bo istnieje przecież cień szansy, że właśnie ich do swoich racji przekonam. A jeśli dzięki temu choć jedna osoba więcej otrzyma realną pomoc z 1% podatku, to uważam, że warto się wysilać.

Moi drodzy Niezdecydowani, po tym ogólnym wstępie przechodzę już do konkretów!

Przekazanie 1% podatku nic nie kosztuje, nikt z Was przez to nie zbiednieje, ani  też nie stracicie więcej czasu na wypełnianie swojego PIT. Cały Wasz wysiłek to tylko wpisanie w jednej rubryczce numeru KRS, a w drugiej szczegółowego celu pomocy – czyli mniej więcej kilkanaście sekund roboty dla Was lub Waszej księgowej. Dzięki temu 1% podatku zamiast wpaść do wspólnej skarbonki państwowej, z której zasilane są różne sprawy (także finansowanie kampanii wyborczych partii politycznych, zakup służbowych bryk dla polityków czy też fundusz reprezentacyjny na cygara, whisky oraz sukienki pani premierowej), pójdzie po prostu w ręce tych, którzy najbardziej tego potrzebują.

Nikt też się na Waszym jednym procencie nie wzbogaci i nie wyda go niezgodnie z przeznaczeniem – ani ja, ani inni rodzice chorych dzieci nie zjedzą za to kolacji w modnej knajpie, nie upiją się kupioną za te pieniądze wódą, nie pojadą na urlop pod palmy, żadna mama nie kupi sobie z 1% koronkowych stringów, żaden tata nie zmieni sobie przy pomocy tej kasy samochodu na lepszy, ani nawet rodzice nie kupią za to swoim chorym dzieciom żadnych zabawek. Bo pieniądze pozyskane z 1% podatku można spożytkować TYLKO I WYŁĄCZNIE na finansowanie szczegółowego celu, na który zostały one przekazane – czyli w przypadku niepełnosprawnych dzieci na ich leczenie, rehabilitację, lub zakup medycznego sprzętu.

Oczywiście rodzice zdrowych dzieci też mają sporo wydatków – muszą swoje pociechy utrzymać, nakarmić, ubrać, zapewnić im dach nad głową, rozrywki i zabawki, wykształcenie, udział w życiu społecznym itd. Ale rodzice dzieci chorych mają dokładnie te same wydatki, a oprócz tego jeszcze całe morze innych, na które uwierzcie mi, nie sposób zarobić – nierefundowane leki i operacje, opatrunki, akcesoria medyczne, protezy, liczne prywatne wizyty lekarskie, turnusy rehabilitacyjne, rehabilitację domową lub inne zajęcia korekcyjne, przeszkoleni opiekunowie (którzy w przypadku 24-godzinnej specjalistycznej opieki nad pacjentem, choć trochę są w stanie rodziców odciążyć), a także wiele innych wydatków, których nawet nie jestem w stanie zliczyć.

Pomoc państwa polskiego dla osób niepełnosprawnych to przecież zwykła kpina – żenada i upokorzenie dla wszystkich, którzy takiej pomocy potrzebują. Ludzie których dotyka ciężka choroba, znajdujący się w tak trudnej sytuacji życiowej, są zawsze zdani tylko na siebie oraz na pomoc osób z własnego otoczenia. Jedni są bardziej zaradni i lepiej sobie z tymi problemami radzą, inni zaś radzą sobie gorzej, często znajdując się na skraju ubóstwa. Wielu rodziców chorych dzieci nie jest w stanie zapewnić swoim niepełnosprawnym pociechom leczenia i rehabilitacji na takim poziomie, na jakim powinna się ona odbywać. Dlatego wszyscy potrzebujący, w ten sam dramatyczny sposób, proszą o 1% podatku, bo to jest ich jedyna nadzieja…

Pieniądze pozyskane z 1% muszą być zawsze wydane zgodnie z przeznaczeniem – nigdy inaczej. Na wszystko trzeba mieć papiery, faktury, a w fundacji mojej córki dodatkowo każda faktura musi być szczegółowo opisana. Każdy wydatek jest przez fundacje skrupulatnie kontrolowany, a same fundacje są z kolei kontrolowane przez instytucje państwowe. Jeśli fundacja ma jakiekolwiek wątpliwości co do rozliczeń osób potrzebujących, po prostu natychmiast wstrzymuje wypłatę pieniędzy za daną fakturę.

Podam Wam przykład z własnego podwórka. Zawsze bez problemu mogliśmy pokryć z 1% koszty zakupu sprzętów medycznych, prywatnej rehabilitacji, specjalistycznych wizyt lekarskich oraz leków. Ale kiedy Laura najbardziej cierpiała z powodu choroby Hirschsprunga, zużywając nawet 25 pieluch dziennie, a ja poprosiłam fundację o wsparcie finansowe za zakup tak ogromnej ilości pieluch, to spotkałam się z kategoryczną odmową. Fundacja bowiem zakwestionowała ten wydatek – stwierdziła, że do trzeciego roku życia każde dziecko ma prawo używać pieluch (bez względu na ilość) i w związku z tym nie uznała ich zakupu jako wydatku związanego z chorobą dziecka, choć przecież w przypadku Laury ten związek był oczywisty. Innym razem natomiast, gdy specjalistyczne żywienie Laury (obiadki pasteryzowane, kosztowne suplementy diety i odżywki) wynosiły mnie prawie 2000 zł miesięcznie i już po prostu nie miałam z czego za nie płacić, zwróciłam się z prośbą do fundacji o częściowe wsparcie tych wydatków z pieniędzy pozyskanych z 1%. Ale tu również spotkałam się z odmową, gdyż fundacja nie uznała żywienia Laury jako wydatku bezpośrednio związanego z chorobą dziecka. Dopiero napisanie do fundacji kilku pism oraz przedstawienie zaświadczeń dwóch lekarzy specjalistów i opinii dietetyka, doprowadziło do zmiany stanowiska fundacji na naszą korzyść.

Jak widzicie na moim własnym przykładzie, z pieniędzy pozyskanych z 1% podatku trzeba się bardzo drobiazgowo rozliczać. W żaden sposób nie można się dzięki nim wzbogacić, więc naprawdę nie bójcie się swojego podatku przekazywać. To najbardziej banalna, najłatwiejsza, ale jednocześnie niezwykle ważna forma udzielania pomocy, o czym najlepiej wiedzą ci, którzy są zmuszeni o tą pomoc zabiegać. Ja z oczywistych powodów proszę Was o przekazanie 1% podatku dla Laury,  ale jednocześnie jest dla mnie zupełnie jasne, że nie każdy z Was zechce moją prośbę spełnić.

Więc jeśli nie chcecie przekazać podatku mojej córce, to błagam, przekażcie go komukolwiek innemu – byleby się nie zmarnował. Wystarczy, że uważnie rozejrzycie się wokół siebie… Zarówno w sklepie, na słupach ogłoszeniowych, na portalach społecznościowych, czy wpisując hasło w wyszukiwarkę internetową – tam wszędzie aż roi się od ludzi błagających o Waszą pomoc – blogów chorych dzieci czy instytucji pożytku publicznego. Wiem, że nie każdy lubi dzieci, więc jeśli ich nie lubicie, to przekażcie swój 1% jakiemuś niepełnosprawnemu dorosłemu. Jeśli zaś w ogóle nie chcecie pomagać osobom chorym, to przekażcie podatek na jakąkolwiek szczytną działalność pozarządową – choćby na edukację, odbudowę zniszczonego klubu piłkarskiego, kościoła, czy restaurację zabytków. Jeśli natomiast ogólnie nie lubicie ludzi, to przekażcie swój 1% choćby na dotowanie schroniska dla zwierząt. Proszę całym sercem, przekażcie podatek na co tylko chcecie, byleby rubryki 131 i 133 nigdy nie zostawały puste! Niech ta najprostsza forma czynienia dobra nie zmarnuje się z Waszego powodu…