My w czasach pandemii…

Autor: Emilia, mama Laury Data: kwiecień 9, 2020 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 25

Narodowej izolacji dzień któryś tam z rzędu – trudno się już doliczyć. Wiadomości ze świata wciąż mało optymistyczne, a końca pandemii jak na razie nie widać. Operacja Laury w tym roku chyba już totalnie przepadła – na ten moment nikt nawet nie myśli o jej ponownym planowaniu… Pod oknem codziennie przejeżdża straż pożarna, nawołując przez megafon, żebyśmy dla własnego bezpieczeństwa nie opuszczali domów. Brakuje nam lasu, ludzi, przestrzeni i wolności. Nastroje w związku z tym mamy średnie, z tendencją do coraz gwałtowniejszych zjazdów (rzecz nie dotyczy naszych dzieci, bo one są zawsze szczęśliwe i bardzo zadowolone z faktu, że nie muszą chodzić do szkoły i przedszkola). Żyjemy tak samo, jak wielu z was – izolując się od świata, przesiadując w domu, pracując w domu i próbując przeczekać całe to szaleństwo…

Mam ciary na plecach za każdym razem, gdy z mediów dociera do mnie informacja, że kolejna osoba, zmarła w wyniku koronawirusa, miała choroby współistniejące. Nie da się uniknąć skojarzeń z faktem, że Laura również ma choroby współistniejące, aż dwie. W dodatku jedna z nich to przewlekła niewydolność oddechowa, czyli opcja wyjątkowo pesymistyczna. Nikt tak naprawdę nie wie, co by się stało, gdyby wirusem zaraziła się osoba z klątwą Ondyny… Jaki byłby przebieg choroby u pacjenta z CCHS, można tylko gdybać. Pocieszam się faktem, że Laura jest dzieckiem, a dzieci podobno przechodzą zakażenie tym wirusem zdecydowanie łagodniej. Oczywiście nie mamy zamiaru weryfikować tego w praktyce, wiec trzymamy się z daleka od całego świata – nie widujemy się z rodziną, nie przyjmujemy gości, odwołane są także wszystkie wizyty lekarskie i pielęgniarskie. Do sklepu Kuba i ja wychodzimy pojedynczo raz na kilka dni, zasłaniając twarz szmatą, zakupy robiąc możliwie najrzadziej. Natomiast dzieci nie wychodzą wcale. Na szczęście mamy do dyspozycji własny kawałek zielonego ogrodu, gdzie dziewczynki mogą się codziennie wyhasać i zaczerpnąć powietrza. Pogoda dopisuje, więc spędzają na dworze sporo czasu.

Od początku zagrożenia pandemicznego w Polsce stosujemy się grzecznie do wszystkich zakazów i zaleceń, chociaż osobiście nie wszystkie rozumiem. Przytłacza mnie świadomość gwałtownie upadających firm, braku perspektyw i tracenia miejsc pracy przez wielu ludzi. Psychicznie bardzo mnie dobiło ogłoszenie zakazu wstępu do lasów, które do tej pory był moją ostoją. Dwa razy w tygodniu uciekałam samotnie do lasu, aby wybiegać wszystkie swoje lęki i frustracje, aby ukoić nerwy widokiem przestrzeni i odgłosami natury. Właśnie tego brakuje mi teraz najbardziej…

Laura uczy się zdalnie, aczkolwiek moim zdaniem to, co Ministerstwo Edukacji uważa za naukę zdalną, obok nauki i funkcji zdalnej nawet nie leżało! Wysyłanie rodzicom pierdyliarda maili, które z dziećmi muszą samodzielnie ogarnąć, nie jest żadną edukacją. To jedynie żenująca propaganda sukcesu, która w realnym życiu przekłada się na totalny chaos, ogromny stres i przeciążenie zarówno uczących się dzieci i ich rodziców, jak i nauczycieli. Że o nieustannie wieszających się dziennikach elektronicznych i przeładowanych, niedziałających systemach i aplikacjach online nawet nie wspomnę. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, jak dziesiątki maili w dzienniku elektronicznym z rozmaitymi zadaniami do wykonania, ogarniają rodzice, którzy mają np. 3 dzieci w wieku szkolnym, jeden komputer, a sami pracują do późna. Serio nie wiem, jak oni to organizują i bardzo im współczuję, gdyż sama jestem w nieporównywalnie lepszej sytuacji.

My mamy szczęście, ponieważ szkoła Laury na cały okres izolacji, zgodziła się kontynuować dla niej naukę indywidualną. Mamy też ogromne wsparcie od pani Tatiany, nauczycielki, która tę naukę indywidualną prowadzi. Laura uczy się wolno i ma dramatyczne problemy z koncentracją, dlatego wymaga odpowiednich metod pedagogicznych oraz wsparcia, które jej koncentrację poprawiają. Obecnie wygląda to tak, że dwa dni w tygodniu pani Tatiana łączy się z Laurą na żywo przez video chat, skrupulatnie wprowadza ją do przerabianego tematu i tłumaczy zagadnienia. Następnie Laura wykonuje zadania i w razie potrzeby korzysta ze wsparcia mojego lub Kuby – chociaż staramy się, aby robiła lekcje samodzielnie. Na koniec zajęć my te zadania sprawdzamy, a Laura znów łączy się z nauczycielką, której zdaje relację z postępów i której może zadać dodatkowe pytania. W pozostałe dni tygodnia Laura ogarnia materiał z angielskiego przy pomocy aplikacji online. Jak widzicie, w naszym przypadku nauka zdalna faktycznie taką jest, za co jesteśmy ogromnie wdzięczni zarówno pani Tatianie, jak i Dyrekcji szkoły. Niemniej jednak zdaję sobie sprawę, że większość dzieci i rodziców nie ma takiego komfortu – muszą się oni samodzielnie zmagać z prowadzeniem edukacji własnych dzieci, przy jednoczesnym ogarnianiu pracy zarobkowej i pozostałych aspektów życia…

Skoro już przy pracy jesteśmy, to zapewne wielu z was się o nią martwi. Z powodu pandemii, sporo osób straciło możliwość zarabiania pieniędzy lub stanęło w obliczu obniżonej pensji. Wiele branż osuwa się w przepaść, kurczą się miejsca pracy i oszczędności na kontach. Przyszłość jest niepewna, a gdy to wszystko się skończy, świat z pewnością już nie będzie taki sam. Długo będziemy wracać do równowagi, zarówno pod względem psychicznym jak i gospodarczym, wszyscy w mniejszym lub większym stopniu odczujemy koszty całej tej pandemii. Na rynku przetrwają głównie ci, którzy potrafią się najlepiej przystosować do nowych warunków – ostatnio więcej na ten temat mówiłam w nagraniu video, więc jeśli macie ochotę posłuchać, to wpadajcie tutaj: nagranie na fanpage.

W naszym domu też jest lęk o przyszłość, ponieważ trudno przewidzieć dalsze perturbacje na rynku pracy. Sama wpadłam kilka dni temu w spory dół psychiczny związany z moją branżą fotograficzną, która w obecnym kryzysie po prostu leży i kwiczy – zresztą, jak wiele innych branż. Przez ostatnie kilka lat kształciłam się fotograficznie, wkładając w to ogromną ilość pracy, zaangażowania i zasobów. Wiele zarwanych nocy kosztowało mnie dojście w fotografii do poziomu, który mogę nazwać profesjonalnym. A gdy już byłam tego poziomu w 100% pewna i postanowiłam w pełni poświęcić się pracy zawodowej fotografki, gdy zaczęłam wykonywać ludziom sesje zdjęciowe, dopieściłam stronę internetową i przygotowałam ofertę – właśnie wtedy przyszedł koronawirus i wszystko szlag trafił. Może nie na zawsze, ale na pewno na najbliższych kilka miesięcy, dopóki świat, ludzkie zdrowie i finanse nie wrócą do jako takiej normy.

Cóż, trochę sobie popłakałam, trochę się podoływałam – dałam sobie pełne prawo do zwykłej ludzkiej frustracji. Ale potem trzeba było wziąć się w garść, bo przecież posiadamy dwie córki, którym trzeba zapewnić bezpieczeństwo. Nie mamy żadnego wpływu na obecną sytuację na świecie, jednak mamy wpływ na siebie, na to, co o tym myślimy i jak wykorzystamy czas izolacji.

Zrobiliśmy z Kubą małą burzę mózgów i postanowiliśmy przygotować plan awaryjny. Kuba, który pracuje jako programista, na szczęście ma zlecenie i pracuje teraz nad ważnym projektem. Ale ja prawdopodobnie do lata nie będę mogła wykonać żadnej sesji zdjęciowej, gdyż do tego czasu raczej pandemia nie zniknie. Dlatego wymyśliliśmy, że wykorzystam ten czas na bardzo intensywne szkolenie i się przebranżowię, aby później móc wspomagać Kubę w jego projektach. Obecnie uczę się zdalnie oraz zdobywam kompetencje do wykonywania drugiego, oprócz fotografii zawodu. Zupełnie nowego, ale również związanego z tworzeniem, kreowaniem, projektowaniem i poczuciem estetyki – czyli tym, w czym odnajduję się najbardziej. Mam nadzieję, że latem będę mogła wrócić również do ukochanej fotografii.

PS.

Pomyślałam też, że skoro obecnie nie mogę robić ludziom sesji zdjęciowych, to spożytkuję swój czas i energię, ucząc innych! Postanowiłam dzielić się swoją fotograficzną wiedzą i doświadczeniem ze wszystkimi osobami, które stawiają pierwsze kroki w fotografii i które chciałyby się nauczyć robić dobre zdjęcia. Uruchomiłam darmowe foto lekcje, które wysyłam do zainteresowanych osób raz na 3 tygodnie. Jeśli Ty też masz ochotę uczyć się ode mnie fotografowania, to koniecznie zapisz się na mój newsletter! 

A tak w ogóle to życzę Wam zdrowia, spokojnego snu i pieniędzy na koncie! Oby nasza rzeczywistość jak najszybciej wróciła do normalności.

Zdjęcia z telefonu

Zdjęcia z naszej ostatniej legalnej wycieczki