Wyłącznie dobre wieści

Autor: Emilia, mama Laury Data: marzec 26, 2013 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 30

Wiosny za oknem jak nie było, tak nie ma, ale jakoś nie przeszkadza mi to czuć na twarzy ciepłych promieni słońca – może dlatego odczuwam taką wielką pogodę ducha, że serce mojej córeczki bije mocno jak dzwon! Właśnie zakończyliśmy badanie serduszka holterem, a wyniki przyszły niespodziewanie szybko, bo zaledwie po jednym dniu. Okazało się, że na tą chwilę serce Laury pracuje bez najmniejszych zakłóceń, nie ma żadnych zaburzeń rytmu, żadnych pauz ani innych problemów. Och, jaka jestem szczęśliwa i jak bardzo uspokojona… A kolejne profilaktyczne badanie dopiero za kilka miesięcy.

W ogóle ostatnio w naszym domu jest jakoś tak optymistyczniej. Laura nieoczekiwanie nauczyła się oddychać podczas oglądania telewizji, chociaż jeszcze do niedawna każda próba obejrzenia kreskówki kończyła się spłycaniem oddechu i koniecznością podłączenia dziecka do respiratora. Ale od jakiegoś czasu jest już znacznie lepiej i ostatnio nawet udało nam się wspólnie obejrzeć film, bez pomocy aparatury. Rodzinne oglądanie filmów lub bajek to u nas prawdziwy rytuał – Laura zawsze siada w środku, a my po bokach ściśnięci jak najbliżej siebie. No a potem ona obejmuje nas za nasze szyje, przyciska do siebie i przytula z całej siły, zmuszając nas do oglądania filmu w wyjątkowo niewygodnych pozycjach. I chociaż te akrobacje są dla naszych kręgosłupów odrobinę uciążliwe, to jednocześnie tak bardzo urocze, że nie mamy serca odmawiać :).

Laurka ostatnio zaskoczyła nas czymś jeszcze, a mianowicie swoją rozgadaną buzią… Nagle, bez ostrzeżenia zrobiła niesamowity postęp w zakresie mowy i zaczęła komunikować się z nami przy pomocy wielu słów, których do tej pory nie używała – potrafi na przykład powiedzieć „mleko” i „jagoda”! Do komunikacji używa coraz większej ilości głośnych, wyraźnych zwrotów, a coraz mniej gestów, które w naturalny sposób zostają wyparte przez mowę. To wspaniałe uczucie widząc, jak coś, co jeszcze niedawno było niemożliwe, dziś powoli się urzeczywistnia…

Nawet praca ostatnio idzie nam wyjątkowo dobrze i jak tak dalej pójdzie, to niedługo otworzymy nasz sklep internetowy (no wreszcie, bo już myślałam, że nigdy nie uda nam się skończyć!!!). Właściwie, to już prawie jesteśmy na finiszu wielomiesięcznej, żmudnej pracy i niedługo, kiedy przyroda zbudzi się do życia, my również ruszymy z kopyta z tym naszym wymarzonym biznesem.

Ech… chciałabym napisać coś jeszcze… Przed Świętami miałam w planach podzielić się ze światem jeszcze jedną bardzo ważną dla mnie informacją, ale na razie niestety nie jest mi to dane. Dopóki nie otrzymam oficjalnego potwierdzenia tej wiadomości, dopóty nie mogę nic napisać. Czekajcie więc na następne posty, a za jakiś czas, mam nadzieję, będę mogła powiedzieć na głos to, o czym od dawna tak intensywnie myślę… Cóż, często człowiek chce mieć coś od razu, ale prawda jest taka, że na dobre rzeczy czasami warto dłużej poczekać :).

PS.

Nie mogłam się powstrzymać, aby nie upublicznić zdjęcia, które wywołało we mnie tak duże emocje. Otóż Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy na swojej stronie internetowej uwieczniła pracowników służby zdrowia, którzy cieszyli się z podarowanych w tym roku przez Orkiestrę sprzętów medycznych. Przeglądając zdjęcia natknęłam się niechcący na fotografię, która wyjątkowo mnie wzruszyła i sprawiła, że ożyły we mnie wspomnienia z najbardziej dramatycznego okresu życia mojej córeczki. To przecież dokładnie to samo miejsce, te same twarze i takie same fartuchy, jakie pamiętam z naszego pobytu w Centrum Zdrowia Dziecka… Na poniższej fotografii jest ordynator oddziału, na którym Laura walczyła o życie i o diagnozę, a także pielęgniarki, które się nią wówczas opiekowały. Bardzo się cieszę, że również do tego miejsca trafił sprzęt z tegorocznej zbiórki WOŚP – niech przy jego pomocy lekarze i pielęgniarki ratują następne dzieci, tak, jak kiedyś ratowali moją maleńką córeczkę…