Epoka lodowcowa

Autor: Emilia, mama Laury Data: marzec 19, 2013 Kategoria: Historia Laury | komentarze 24

Wiosna w tym roku najwyraźniej się upiła. Zamiast przyjść do nas od razu jak Pan Bóg przykazał, to ona idzie niepewnie chwiejnym krokiem, zatacza się jak rasowy alkoholik i wciąż dojść nie może. Tymczasem jest już koniec marca, a mimo to Trójmiasto przeżywa prawdziwy paraliż spowodowany szalonym atakiem zimy…

Zerwaliśmy się dziś skoro świt, aby szybko się spakować i zdążyć na godzinę dziesiątą do oddalonego o 70 km gdańskiego szpitala. Na dzisiaj była zaplanowana kontrolna wizyta na oddziale gastroenterologicznym, gdzie Laura miała mieć pobraną krew do badań, pani doktor miała dać nam wskazówki na temat dalszego jej żywienia oraz zadecydować, czy córka powinna być dodatkowo dożywiana jakimiś suplementami, gdyż od bardzo długiego czasu niestety nie przybiera na wadze.

Wszystko z pewnością poszłoby zgodnie z planem, gdyby nie fakt, że szalejąca zima spowiła śnieżnym dywanem Gdynię, Sopot i Gdańsk, zaskakując zarówno mieszkańców miast, jak i lokalnych drogowców. Ogromna ilość padającego śniegu spowodowała tak fatalne warunki, że najbezpieczniejszym środkiem lokomocji było chyba dzisiaj chodzenie piechotą. A na domiar złego na trójmiejskiej obwodnicy tiry nieopatrznie wpadły w poślizg na oblodzonej nawierzchni i zablokowały drogę. Niedługo potem policja zamknęła całą obwodnicę i w ten oto sposób utknęliśmy z dzieckiem w gigantycznym korku, unieruchomieni na długi czas bez możliwości poruszenia się w jakąkolwiek stronę…

Do szpitala oczywiście nie dojechaliśmy i śmiem przypuszczać, że żaden mieszkaniec Trójmiasta nie dojechał dziś tam, dokąd chciał. Badania Laury zostały przełożone co najmniej do czasu roztopów, a cały dzień zmarnowany na bezproduktywną jazdę w trudnych warunkach. Mój humor w związku z tym był dzisiaj (delikatnie mówiąc) w niezbyt dobrej kondycji, spotęgowany jeszcze zmęczeniem z powodu prowadzenia auta – byłam nerwowa, kąśliwa i zgryźliwa, o czym z pewnością przekonali się pasażerowie jadący na tylnym siedzeniu samochodu. Duży pasażer Kuba ma już sposób na moją złość (po prostu cierpliwie czeka, aż mi przejdzie), natomiast mała pasażerka Laura na szczęście kompletnie nie przejmuje się humorami swojej matki. W zamian za to córeczka w pełnym skupieniu analizowała przez okno strukturę błota pośniegowego oraz podziwiała sfrustrowane miny ludzi uwięzionych we własnych samochodach – trzeba przyznać, że akurat ten widok był przedni, a i moja własna mina zapewne była bardzo podobna.

Szczerze mówiąc Laura w każdej podróży jest prawdziwym aniołem, bez względu na warunki drogowe – nie płacze, nie marudzi, niczego się od nas nie domaga. Nawet dzisiejsze stanie w korku nie odebrało jej radości życia i poznawania świata, chociaż powinno, bo przecież przez ponad 4 godziny była uwięziona w wyjątkowo nieświeżej pieluszce…

W końcu jakimś cudem dotoczyliśmy się do domu mamy Kuby, gdzie nasze chłodne nastroje rozgrzała gorąca herbata z imbirem. Laurka wreszcie została przewinięta, a jej pielucha ważąca chyba z tonę została komisyjnie zutylizowana. Potem już tylko pozostało nam przejechanie 30 km z powrotem do domu… Wróciliśmy około godziny szesnastej, głodni, zmęczeni, ale tak naprawdę szczęśliwi, ponieważ dotarliśmy do domu cali i zdrowi.

Przez cały dzień myślałam, że mój wybitnie nerwowy nastrój wynikał z nieudanego wyjazdu i z wielogodzinnej walki z nieubłaganą zimą. Ale teraz, kiedy siedzę wygodnie na kanapie już totalnie wyciszona, to czuję, że powód był zupełnie inny. Otóż jutro spodziewam się kuriera z przesyłką, w której będzie holter dla Laury. Tak więc jutro zaczynamy nasze trzydniowe, rutynowe badanie serduszka, którego przecież zawsze piekielnie się boję. Teraz też bardzo się boję, gdyż podczas tego badania przypomina mi się ryzyko, jakim jest obarczone serce mojego dziecka. Dlatego proszę, trzymajcie kciuki, aby serduszko Laury biło z taką samą siłą, z jaką potrafi ono kochać…

Na wyniki badań holtera poczekamy co najmniej dwa tygodnie, natomiast na wiosnę i możliwość wyjścia na spacer tak naprawdę nie wiadomo, ile jeszcze trzeba będzie poczekać. Pozostaje nam jedynie wyglądanie wiosny przez okno podśpiewując pod nosem „myślę sobie, że ta zima kiedyś musi minąć…”