Trzeba jeść, aby żyć

Autor: Emilia, mama Laury Data: listopad 6, 2012 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 139

Nie jest łatwo sprawić, aby Laura zdrowo rosła, żeby prawidłowo się rozwijała i aby nie brakowało jej żadnych cennych składników odżywczych. Choroba Hirschsprunga z całkowitą resekcją jelita grubego to jest tak naprawdę potwornie trudna zagadka, którą każdego dnia usilnie próbujemy rozwikłać. Córeczka męczy się nie tylko z powodu bolesnych odparzeń na pupie, ale także boryka się z zaburzeniem wchłaniania pokarmu, co jest bardzo niebezpieczne dla jej zdrowia. Ze względu na brak jelita grubego jej układ pokarmowy nie nadąża z trawieniem, nie wchłania prawidłowo wody oraz odpowiedniej ilości substancji odżywczych, co oczywiście jest groźne dla tak małego dziecka, będącego w fazie intensywnego wzrostu i rozwoju. Dlatego każdy nasz dzień to skrupulatne zastanawianie się nad jadłospisem, eksperymentowanie i szukanie na własną rękę rozwiązań, które pomogą Laurze zachować „zdrowie” na przekór tej paskudnej chorobie.

Od czasu, kiedy Laura „zeszła” z kroplówek i od kiedy usunięto jej cewnik Broviaca, musimy szczególnie mocno dbać o żywienie, aby zapewnić jej wszystkie składniki odżywcze potrzebne do wzrostu. Do niedawna jakoś udawało nam się opracować Laurze na tyle skuteczną dietę, że miała ona wagę i wzrost odpowiednią do swojego wieku. Dobra kondycja Laury była przede wszystkim zasługą ciężkiej codziennej pracy – regularne karmienia o określonych godzinach, składniki odpowiednio dobrane pod kątem zagęszczania stolca, ekologiczne produkty bez chemikaliów, suplementy diety najwyższej jakości, probiotyki, tran w codziennych dawkach, tłuszcze w kilku rodzajach zwiększające kaloryczność, które dodajemy do każdego posiłku, leki zmniejszające kwasowość i wiele innych rzeczy, które codziennie robimy, aby pomóc naszemu dziecku. Ponadto setki godzin poświęconych na czytanie artykułów na temat żywienia, setki eksperymentów kulinarnych robionych u mnie w domu, skrupulatna kontrola wagi Laury, dopajanie jej Nutridrinkiem i wodą z miodem, uzupełnianie białka soją, soczewicą, delikatnym mięsem, jajami przepiórczymi i tak dalej… Tak naprawdę jest to codzienna żywieniowa walka, która czasami jest cholernie trudna, a ostatnio niestety również bezskuteczna :(.

Z przykrością muszę przyznać, że od dłuższego już czasu Laura nie przybiera na wadze, chociaż na szczęście rośnie wzwyż i dzięki Bogu ma bardzo dobre wyniki krwi. Córeczka waży 11,5 kg przy wzroście 87,5 cm i spadła nam ostatnio w siatkach centylowych poniżej średniej. Wprawdzie wzrost w tabelach nadal utrzymuje się na poziomie średniej rozwojowej (powyżej 25 centyla), ale już waga spadła niestety poniżej 25 centyla. Martwimy się tym faktem bardzo, dlatego też w najbliższym czasie wybieramy się z Laurą do szpitala do poradni żywieniowej – do tej samej, w której córeczka była leczona w okresie przyjmowania kroplówek. Mamy nadzieję, że lekarze doradzą nam, co robić, aby poprawić wchłanianie u Laury i zwiększyć masę jej ciała, tak, aby ze ślicznej dziewczynki nie zmieniła nam się nagle w chorowitego chudzielca. Wizyta w poradni żywieniowej najprawdopodobniej odbędzie się w najbliższy piątek, a ja już nie mogę się jej doczekać.

Jednak mam poważne obawy, iż lekarze nie będą potrafili nam za bardzo pomóc w kwestii żywienia Laury, a przynajmniej nie powiedzą nam nic ponadto, co już wiemy. Choroba Hirschsprunga to takie dziwne schorzenie, które u każdego pacjenta przebiega w totalnie różny sposób, więc nie można dla pacjentów opracować jednej cudownej diety. Siedziałam wiele godzin na forach i stronach poświęconych tej chorobie, aby uzyskać porady na temat żywienia córeczki. Niestety, porady były najczęściej ze sobą całkowicie sprzeczne, jedne wykluczały drugie i dowiedziałam się z nich jedynie tego, że każdy pacjent jest zupełnie inny i że w kwestii żywienia nie ma tu żadnej reguły. Następnie konsultowałam Laurę z różnymi dietetykami i lekarzami mając nadzieję, że ich doświadczenie i wiedza nam pomogą. Niestety, tu sytuacja była identyczna – różni dietetycy układali nam totalnie odmienny jadłospis i udzielali porad, które również się wzajemnie wykluczały nie przynosząc żadnych wymiernych efektów. Niektóre porady, wprowadzone przez nas w życie, skończyły się dla Laury katastrofą, wzmożonymi odparzeniami i niekończącym się bólem, którego przez wiele miesięcy nie potrafiłam zwalczyć. Laurę bolało ciało, a mnie dusza, ponieważ ani ja, ani lekarze nie potrafiliśmy jej pomóc.

Zdesperowana zaczęłam masowo czytać artykuły na temat rozmaitych cudownych diet, filozofii żywienia z różnych zakątków świata, a także poszukiwałam opracowań naukowych na temat tego, jak poszczególne produkty spożywcze działają na organizm człowieka. Szukałam, szukałam i czytałam, ale i tu ze zdziwieniem dochodziłam do wniosku, że tyle jest skrajnie różnych teorii żywienia i diet, co ziaren piasku na plaży… A poglądów naukowych w kwestii żywienia jest chyba więcej, niż samych naukowców… Reasumując – ile ludzi, tyle opinii… Złościła mnie bardzo ta różnorodność poglądów. Zastanawiałam się, jak to możliwe, że jeden naukowiec pisze o zbawiennym działaniu aloesu, natomiast już następny pisze o jego rakotwórczych właściwościach; że jeden każe jeść ludziom wyłącznie tłuszcze roślinne, a inny tego zakazuje propagując w zamian jedzenie np. klarowanego masła; że jeden głosi szkodliwość picia czerwonego wina, a inny wręcz przeciwnie, zaleca je pić, ponieważ dobrze działa na serce… Sprzeczność goni sprzeczność, absurd goni absurd, a Ty człowieku siedzisz, myślisz i sam już nie wiesz, w co masz wierzyć… W końcu któregoś dnia natknęłam się na taki artykuł: klik. Przeczytałam go jednym tchem i zdębiałam, ponieważ artykuł uświadomił mi, że tak naprawdę niczego nie mogę być pewna, że nawet naukowcy i specjaliści z różnych dziedzin najzwyczajniej w świecie oszukują dla pieniędzy i sławy. Dla zysku i własnych awansów fałszują nawet bardzo potrzebne ludzkości badania naukowe, które później wciskają w głowy nic nieświadomego społeczeństwa. A skoro nawet naukowcy w dzisiejszym świecie oszukują, to jakim cudem ja, totalny laik, mam znaleźć wiarygodne źródła informacji na temat żywienia mojej córki?

W końcu przestałam wierzyć artykułom medycznym, opracowaniom naukowym i reklamom, a zaczęłam wierzyć głównie własnej intuicji i zdrowemu rozsądkowi. Zresztą, reklamom już od dawna nie wierzę, a już na pewno nie w kwestii żywienia mojej córki. Jeśli Droga Czytelniczko/Czytelniku masz chwilkę czasu, to przeczytaj proszę ten artykuł i obejrzyj następującą reklamę: klik. Jest to typowy przykład tak zwanej „zdrowej” ściemy, czyli wmawiania nam, rodzicom, że promowany batonik lub herbatnik jest wyjątkowo „zdrowy” dla naszego dziecka. A tymczasem nieświadomy rodzic, który uwierzy w taką bzdurną reklamę, podaje dziecku bezwartościowe śmieciowe jedzenie, o którym wszystko można powiedzieć, ale na pewno nie to, że jest zdrowe…

Reklamy robią nam wodę z mózgu, a naukowcy oszukują dla sławy i pieniędzy… To zatrważające, ale niestety prawdziwe i chyba nie da się za bardzo z tym walczyć. Właśnie dlatego ja kilka razy się zastanawiam, zanim włożę w usta mojej córki kupioną w sklepie przekąskę lub zanim podam jej nowy lek, nową szczepionkę lub inny produkt o zadeklarowanym cudownym działaniu. Przerażające jest to, że zwykły człowiek nie może w dzisiejszych czasach wierzyć „autorytetom” ze świata nauki i medycyny, bo ci mogą nas po prostu z premedytacją okłamywać. Ja przecież nie mam studiów medycznych, więc nie czuję się wystarczająco kompetentna, aby wgłębiać się w tematy współczesnej medycyny, no ale niestety muszę to robić ze względu na chorobę mojej córki. A muszę to robić, bo jak wynika między innymi z artykułu o naukowcach oszustach, nie mogę mieć zaufania nawet do profesjonalistów. Smutne to wszystko, a właściwie dobijające… Jestem zmuszona do ciągłego poszukiwania informacji na własną rękę (choć wcale tego nie chcę i nie mam do tego odpowiedniego dyplomu), do zastanawiania się, zadawaniu trudnych pytań i samodzielnego szukania na nie odpowiedzi. A im więcej czytam o żywności, kosmetykach, lekarstwach i szczepionkach, tym bardziej jestem przerażona i zdołowana tym, co nieświadomy konsument pozwala sobie wcisnąć… Nic dziwnego, że po paru latach takiej bezkrytycznej konsumpcji opartej na chemicznym jedzeniu i nadmiernej ilości farmaceutyków, nagle ludzie zaczynają padać jak muchy na nowotwory lub na inne nieuleczalne choróbska… Oczywiście wygodniej byłoby nam wszystkim, gdybyśmy bezkrytycznie wierzyli naukowcom, lekarzom, reklamom firm medycznych i spożywczych. Ale czy na pewno byłoby wtedy zdrowiej?

Ja nie chcę być nieświadomym konsumentem, a właściwie, ze względu na chorobę Laury po prostu nie mogę nim być. Wolę, by żyło mi się trudniej, ale dla dobra dziecka przynajmniej bardziej świadomie. Chcę, czy nie chcę, muszę interesować się wszystkim, co wkładam do ust lub wszczepiam w ciało mojej córki, ponieważ chwila nieuwagi może mieć dla jej zdrowia olbrzymie konsekwencje. Przy chorobie Hirschsprunga każdy organizm reaguje indywidualnie, nie ma żadnej typowej diety ani typowych zaleceń, więc jedyną skuteczną metodą jest niestety metoda prób i błędów… Dlatego nad każdym kęsem jedzenia Laury muszę się pochylać niemalże z mikroskopem i pilnować, aby to, co połknie, zostało prawidłowo strawione i wchłonięte do organizmu. Cholernie trudna, codzienna walka, która czasami powoduje, że oboje z Kubą opadamy sił. Niekiedy brakuje nam już pomysłów, co dawać Laurze do jedzenia, aby zapewnić jej bezpieczny rozwój i dobre trawienie. Po prostu nie wiemy, bo wydaje nam się, że wypróbowaliśmy już wszystko, co można było wypróbować… Od czasu do czasu zdarzają się gorsze dni, kiedy to przewód pokarmowy Laury pracuje wyjątkowo źle. Wtedy znów wraca ona do tej nieszczęsnej diety „słoiczkowej”, od której niestety cały czas jest uzależniona.

Jak na razie metodą prób i błędów udało nam się wyeliminować z żywienia córki wiele produktów, które jej szkodziły, ale równocześnie udało nam się do jej jadłospisu wprowadzić dość sporo nowych rzeczy, w tym także świeże owoce i warzywa. Walczymy każdego dnia o to, by zbilansować dietę Laury w najlepszy możliwy sposób. Do tej pory zauważyłam jedną prawidłowość, a mianowicie to, że córka bardzo źle toleruje tak zwaną chemiczną żywność, czyli wszelkiego rodzaju konserwanty, zagęstniki, poprawiacze smaku, pestycydy zawarte w warzywach i tym podobne wynalazki. Z tego też względu ze wszystkich sił staram się jej zapewnić zdrowe produkty pozbawione całej tej chemii, jakże rozpowszechnionej we współczesnym świecie.

W dzisiejszych czasach zdobycie organicznych, zdrowych produktów może naprawdę graniczyć z cudem. Na szczęście przy pomocy przyjaciół, rodziny i okolicznych gospodarstw udało mi się jako tako zaopatrzyć spiżarnię na nadchodzącą zimę. W pogotowiu stoi cały kosz niepryskanych ziemniaków, a zamrażarka ugina się pod ciężarem 50 kilogramów dyni i 50 kilogramów marchewki :). Jest w niej też swojska gęś, patisony i worek świeżo złowionych ryb. Natomiast półki w spiżarni pełne są rozmaitych przetworów i mąki razowej do pieczenia chleba. Cóż, długa zima przed nami, a Laurze te rarytasy muszą starczyć aż do wiosny. Dodatkowym ratunkiem jest dla nas Internet, przez który zamawiam swojskie przetwory, nabiał, wędliny oraz naturalne suplementy diety. W Internecie jest całkiem spory wybór bio produktów, dlatego często robię zakupy w sieci. Kieruję się jednak przy tym zasadą ograniczonego zaufania i zamawiam eko żywność wyłącznie ze sprawdzonych, najczęściej lokalnych firm.

Nauczyłam się robić zakupy przez Internet kiedy zrozumiałam, że w zwykłych sklepach nie kupię dla córki odpowiednich produktów. Jeszcze kilka miesięcy temu zdobycie dla Laury zdrowej żywności w pobliskich supermarketach po prostu graniczyło z cudem. Wszystko było do bólu nafaszerowane chemią, więc ze sklepu wracałam zazwyczaj z pustymi rękami. Ale od jakiegoś czasu ze zdziwieniem i wielką radością w sercu obserwuję, że powoli zaczyna się to zmieniać. Nagle, w sklepach i lokalnych przedsiębiorstwach pojawiło się więcej nieprzetworzonych zdrowych produktów, które pozbawione są wszelkich dodatków chemicznych. Ostatnio na przykład w jednym z hipermarketów zobaczyłam całą linię wędlin wytworzonych w zgodzie z naturą, naturalne przyprawy, przekąski, ciastka, majonezy, ketchupy, jogurty i inne smakołyki bez konserwantów czy innych sztucznych dodatków. Natomiast w delikatesach w pobliskiej miejscowości pojawił się całkiem spory asortyment eko żywności, więc teraz kupuję tam dla Laury rozmaite przekąski i dodatki do pieczenia chleba. Z wielkim zdziwieniem również przyjęłam informację, że lokalna ekologiczna mleczarnia, w której do tej pory kupowałam cały nabiał, rozszerzyła swoją działalność. Od teraz można tam kupić również ekologiczne wędliny i chleby, a także klarowane masło, które do tej pory musiałam wytapiać sama. Dzięki temu zdrowe zakupy dla Laury powolutku robią się coraz łatwiejsze.

Wygląda na to, że my konsumenci, mamy naprawdę duży wpływ na firmy produkujące żywność. Propagowanie zdrowego odżywiania i przeciwstawianie się dodawaniu do żywności środków chemicznych powoli zaczyna przynosić dobre efekty. Ludzie stają się coraz bardziej świadomi i wybredni, coraz poważniej interesują się własną dietą i zdrowiem swoich bliskich, a w kwestii nawyków żywieniowych coraz częściej skłaniają się ku naturze. Coraz więcej jest w Internecie serwisów poświęconych zdrowemu stylowi życia i coraz więcej powstaje sklepów, gdzie można kupić nieprzetworzoną przemysłowo żywność. Dzięki temu siłą rzeczy powoli zmienia się również rynek. Producenci żywności muszą spełniać potrzeby swoich klientów, dlatego chcąc nie chcąc muszą zgodnie z zainteresowaniem konsumentów produkować więcej eko produktów. Cieszę się, że tak jest, że ludzie coraz bardziej pogłębiają swoją świadomość, zmuszając jednocześnie producentów żywności do większego wysiłku. Z przyjemnością dołączam do tego swoją cegiełkę, propagując na moim blogu zdrowy sposób żywienia (zwłaszcza dzieci) i mówiąc stanowcze „NIE” chemikaliom dodawanym do naszego jedzenia. Mam nadzieję, że za kilka lat będę mogła pójść do pobliskiego sklepu po zakupy dla córki i bezpiecznie wrzucać do koszyka dowolne produkty, bez konieczności szczegółowego czytania ich etykiet. Wierzę, że kiedyś tak będzie, ale tak naprawdę wszystko zależy od nas samych. Przede wszystkim od wymagań, jakie będziemy sobie stawiać i od nawyków, jakie będziemy w sobie pielęgnować… 🙂

PS.

Kiedy moja córeczka była noworodkiem, w szpitalu lekarze chcieli ją zaszczepić koreańską szczepionką Euvax przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B. Ja się na to stanowczo nie zgodziłam, ponieważ przed narodzinami córki czytałam o niebezpieczeństwach związanych z tą szczepionką, która zawiera w swoim składzie rtęć oraz inne toksyczne składniki. Także w szkole rodzenia położna przestrzegała mnie, abym pod żadnym pozorem nie pozwoliła zaszczepić dziecka tą podejrzaną szczepionką. Z tego względu w szpitalu odmówiłam podania Laurze tej szczepionki i poprosiłam o podanie innej – bezpieczniejszej, dzięki temu córeczka uniknęła kontaktu z Euvaxem. Ale wiele tysięcy innych noworodków już w pierwszej dobie życia zostało zaszczepionych właśnie tą szczepionką i chociaż niektórzy rodzice tak jak ja próbowali się temu przeciwstawiać, to często byli oni po prostu wyśmiewani i uważani za „nawiedzonych antyszczepionkowców”. Teraz się jednak okazuje, że być może rodzice wcale nie są tacy nawiedzeni, jak się powszechnie wydaje…

Dnia 18 lipca 2012 roku Główny Inspektorat Farmaceutyczny wycofał ze sprzedaży na terenie Polski szczepionkę Euvax, ponieważ uznał ją za niebezpieczną (stwierdzono niehomogeniczność niektórych jej fiolek: klik). Niestety, w naszym kraju wciąż nie widzi się problemu w tym, że szczepionka zawiera rtęć i inne niebezpieczne składniki, no ale to już inna historia. Na razie stwierdzono jedynie jej „niehomogeniczność” i to już o zgrozo nie pierwszy raz – w 2009 roku zauważono w tej szczepionce dziwne białe „kłaczki”, o czym napisał wówczas TVN 24: klik. Dodam tylko, że ta niebezpieczna szczepionka już kilkakrotnie była wycofywana z polskiego rynku, ale zawsze jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności ponownie wracała do obiegu, przez co jeszcze w bieżącym roku szczepiono nią w polskich szpitalach nowo narodzone dzieci.

Dnia 17 sierpnia 2012 roku Główny Inspektorat Farmaceutyczny wycofał ze sprzedaży na terenie Polski również inną szczepionkę, a mianowicie Prevenar 13 przeciwko pneumokokom, ponieważ również ona została uznana za niebezpieczną dla dzieci…

Dowiedziałam się o tych rewelacjach dopiero niedawno, ponieważ wcześniej jakoś się na to nie natknęłam… I zastanawia mnie tylko jedno. Dlaczego my o takich rzeczach nie słyszymy w mediach? Dlaczego telewizja i radio nie grzmią i nie informują społeczeństwa, że niektóre szczepionki wstrzyknięte naszym maluchom mogą być dla nich niebezpieczne, że przez to są wycofywane z obrotu? Dlaczego robi się to po cichu, w tajemnicy przed rodzicami, którzy bądź co bądź powinni być najbardziej zainteresowani bezpieczeństwem własnych dzieci? To oczywiście jest pytanie retoryczne i nie spodziewam się usłyszeć na nie odpowiedzi. Na szczęście mamy Internet, jedyne w miarę wolne medium, gdzie jak na razie można się swobodnie wymieniać informacjami…

Laura właśnie ujeżdża gigantyczną eko dynię, którą dostała w prezencie od Czytelniczki naszego bloga.