Dobry wynik psychotestów

Autor: Emilia, mama Laury Data: październik 23, 2012 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 61

Generalnie jest w porządku, a nawet lepiej, niż można by się było spodziewać – tym krótkim zdaniem mogę śmiało podsumować wynik testów psychologicznych, które niedawno wykonałam córeczce. Taka już jestem, że nie lubię zaniedbywać ważnych spraw, dlatego też zdecydowałam się przeprowadzić badania określające poziom rozwoju Laury. Jakiś czas temu, kiedy córka spotykała się w przedszkolu z innymi dziećmi, zauważyłam, że w pewnych kwestiach odstaje ona od swoich rówieśników. Zaniepokojona tym faktem zrobiłam jej badania u logopedy i fizjoterapeuty, aby wyłapać wszelkie anomalie i aby odpowiednio wcześniej zacząć pracować nad korygowaniem stwierdzonych nieprawidłowości. Teraz natomiast przyszedł czas na testy psychologiczne, które nie ukrywam, były dla mnie najważniejsze ze wszystkich badań. Wychodzę z założenia, że jeśli rozwój umysłowy dziecka jest na właściwym poziomie, to wtedy znacznie łatwiej jest pracować nad ułomnościami fizycznymi, dlatego też od dnia narodzin Laury to właśnie jej umysł stymuluję najmocniej.

Badanie odbyło się w najbardziej komfortowych warunkach, w jakich można było je zrobić – po pierwsze przeprowadzone zostało w naszym domu, czyli na bezpiecznym dla dziecka gruncie, a po drugie wykonała je moja przyjaciółka Patrycja, którą Laura zna i lubi. Patrycja jest psychologiem dziecięcym i w dodatku również mamą niepełnosprawnego dziecka, dlatego bez najmniejszych trudności dogadała się z moją Laurką. Patrycja przywiozła ze sobą szereg pomocy dydaktycznych i wykonała testy, które pozwoliły nam określić poziom rozwoju mojej córki i określić u niej ewentualne nieprawidłowości.

Wyniki testu zaskoczyły mnie bardzo, a to dlatego, że wyszły nadzwyczajnie dobrze. Co prawda Patrycja stwierdziła u Laury opóźnienie rozwoju, ale na szczęście niewielkie, to znaczy rzędu kilku miesięcy (wynik ogólny Laury wychodzi na poziomie 14 centyla, natomiast poziom przeciętny liczy się powyżej 25 centyla). Podsumowując, wyniki córeczki wyszły na poziomie dziecka w wieku od 1,11 do 2,0 lat (Laura w momencie wykonywania badań miała skończone 2 lata i 3 miesiące, czyli rozwija się o 3 miesiące wolniej, niż sugeruje to przyjęta dla dzieci w jej wieku norma).

Szczerze mówiąc to lepiej, niż się wszyscy spodziewaliśmy. Biorąc pod uwagę czas, który Laurka spędziła w szpitalu, ilość przebytych operacji, okresów sedacji lekami narkotycznymi, uporczywych antybiotykoterapii i poddawania dziecka narkozie, a także epizodu niedotlenienia, kiedy jeden z pielęgniarzy zapomniał ją podłączyć do respiratora, to dziś można śmiało uznać, że wyniki testów psychologicznych Laury to po prostu prawdziwy cud. Tak naprawdę analizując wszystko, co Laura w życiu przeszła, to „zgodnie z prawem” powinna ona być dużo bardziej opóźniona w rozwoju. No ale nie jest, a ja pękam z dumy i z radości przypominając sobie jednocześnie, jak wiele ciężkiej codziennej pracy, walki, stymulacji i rehabilitacji zostało włożone w to, aby Laura była w tym miejscu, w którym jest teraz…

Patrycja przysłała mi szczegółowy opis testów i wyszło z nich, że wszystkie niżej wymienione kwestie są u Laurki na normalnym, prawidłowym poziomie:

– manipulacja (inaczej motoryka mała, ruchy precyzyjne) – jest ok, czyli w normie;

– percepcja (m.in. dopasowywanie kształtów) – jest ok;

– porównywanie (podwaliny myślenia pojęciowego, porównywanie rysunków pod względem istoty, koloru, wielkości i kształtu) – jest ok;

– pamięć (konkretu i wzoru) – jest ok;

– zachowania społeczne (rozwój emocjonalny i społeczny) – jest ok.

Natomiast te trzy niżej wymienione kwestie są u Laury trochę zaburzone:

– grafomotoryka (bazgranie i rysowanie) – granica poziomu niskiego i normy;

– motoryka duża – poziom niski;

– klocki (koordynacja wzrokowo-ruchowa, zwłaszcza koordynacja ręka-oko) poziom niski.

Najważniejsze w testach były punkty dotyczące porównywania, pamięci i zachowania społecznego, z takiej racji, że dwa pierwsze pokazują rozwój zdolności typowo poznawczych, a ostatni – rozwój zdolności emocjonalno-społecznych. Te sfery u córeczki na szczęście nie są zaburzone – są dokładnie na poziomie adekwatnym dla dzieci w jej wieku. Patrycja po wykonaniu badania powiedziała, że dzięki Bogu Laura nie ma żadnych zaburzeń w sferach zależnych od jej poziomu intelektualnego (to znaczy, że intelektualnie jest ok), natomiast ma zaburzenia wykonaniowe (manipulacja, grafomotoryka, układanie klocków), które są uzależnione od tego, jak długo i często w swoim życiu Laura je wykonywała. Chodzi o to, że te zaburzenia są mniej zależne od potencjału intelektualnego, a bardziej od treningu, czyli tego, od jak dawna i w jakiej mierze precyzyjnie dziecko dane czynności wykonuje. Są to sfery bardzo wrażliwe na wszelkiego rodzaju specyficzne trudności rozwojowe, takie właśnie jak długotrwały pobyt w szpitalu, operacje, oddzielenie w pierwszych miesiącach życia dziecka od matki itp. Z racji tego, że Laura przez pierwsze 5 miesięcy życia przebywała wyłącznie w szpitalu, to nie miała szansy być stymulowana w takim stopniu, jak zdrowe dzieci i jej obecne zaburzenia są właśnie konsekwencją tego długiego leczenia szpitalnego. Niemniej jednak Laura była w szpitalu 5 miesięcy po urodzeniu a potem jeszcze kilkakrotnie z powodu operacji i infekcji (łącznie jakieś 8 miesięcy), no a poziom zaburzeń wykonawczych jest u niej odchylony o zaledwie 3-4 miesiące – to oznacza, że do tej pory córka już naprawdę niezwykle dużo nadrobiła! Na szczęście sfery wykonawcze są stosunkowo łatwe do poprawienia, dlatego dzięki codziennej pracy i stymulacji mamy realną szansę te wszystkie zaburzenia zniwelować. Patrycja dała nam konkretne zalecenia, przykłady określonych kreatywnych zabaw, które mają nam pomóc w pokonaniu aktualnych problemów. A naszym zadaniem jest uważnie stosować się do rad psychologa i po prostu codziennie w określony sposób się z Laurą bawić. Nie bez znaczenia jest również terapia sensoryczna, którą Laurka ma prowadzoną zamiast standardowej rehabilitacji.

Testy wykazały jeszcze jedno ważne zaburzenie, o którym ja już od dawna wiedziałam i które spędza mi sen z powiek. Jest to oczywiście mowa, która według wyniku testów klaruje się u Laury na niskim poziomie:

– słownik (mowa bierna) – poziom niski;

– mowa czynna – poziom niski.

Nie ma się co dziwić, że Laura gorzej stoi z mową od swoich zdrowych rówieśników – w końcu ma tracheotomię, a wiadomo, że z plastikową rurką w gardle łatwo mówić nie jest. Mimo tego córeczka do tej pory nauczyła się mówić „mama”, „tata”, „baba”, „lala”, „pa-pa”, „am”, „daj” – więc chyba wcale nie jest tak tragicznie. Poza tym Patrycja stwierdziła, że wprawdzie mowa czynna i bierna wychodzi na poziomie niskim, ale do poziomu przeciętnego w obydwu sferach Laurce brakuje zaledwie po 1 punkcie. A skoro mając tracheotomię w sferze mowy Laurze brakuje tylko po 1 punkcie do standardowego poziomu, to chyba nie ma powodu, aby się tym zbytnio niepokoić. Patrycja w komentarzu do testów napisała do mnie taką opinię:

„Każdy rozwija się w różnym tempie i każdy ma mocne i słabe strony. W jednej dziedzinie rozwijamy się szybciej, w innej wolniej – i to jest naturalne. Bardzo rzadko zdarza się dziecko, które wszystkie sfery rozwojowe ma na tym samym poziomie. A już zupełnie niemożliwe jest uniknięcie opóźnień rozwojowych w sytuacji, gdy dziecko ma za sobą dobrych kilka miesięcy spędzonych w warunkach uniemożliwiających prawidłową stymulację, takich jak szpital. Ba, cóż tu w ogóle mówić o stymulacji, to był czas, kiedy Laura walczyła o życie, rozwój nie był w tym momencie priorytetem. Dlatego np. wcześniakom liczy się tzw. wiek korygowany (liczony od daty planowanego porodu), a nie wiek życia, ponieważ zakłada się, że czas pomiędzy faktycznymi a planowanymi narodzinami te dzieci poświęcają wyłącznie walce o przeżycie i nie może być wówczas mowy o rozwijaniu nowych umiejętności”.

Analizując powyższe wyniki testów a także osobistą opinię Patrycji chyba wypada mi przyznać, że Laura jest prawdziwą szczęściarą. Wykazane u niej zaburzenia są stosunkowo niewielkie, chociaż przeszłość córki jest przecież dramatyczna. Można powiedzieć, że jej tempo rozwoju to niemal cud, który mnie osobiście każdego dnia uskrzydla do dalszego działania. To cud przyprawiony codzienną bezkompromisową walką, bezgraniczną miłością oraz silną wiarą w to, że kiedyś w końcu będzie dobrze…

Przed nami jeszcze dużo pracy, musimy wprowadzić w życie zalecenia psychologa i tak ułożyć plan dnia, aby codziennie wykonywać zaproponowane przez Patrycję ćwiczenia i zabawy. Za jakieś trzy miesiące testy psychologiczne Laurki zostaną wykonane powtórnie – wtedy się okaże, jak dużo przeszkód w ciągu tych trzech miesięcy uda nam się pokonać…

PS.1

Do hucznego otwarcia mojego wymarzonego biznesu jeszcze trochę czasu musi upłynąć, niemniej jednak do tej pory już bardzo dużo zostało zrobione. A ponieważ robimy wszystko sami tak zwanymi przysłowiowymi „gołymi rękami”, to tym bardziej jesteśmy dumni z każdej rzeczy, którą uda nam się doprowadzić do końca. Przede wszystkim udało się postawić i wyposażyć magazyn pod naszą przyszłą działalność a także stworzyć logo naszej firmy, powstało oddzielne biuro do pracy, udało mi się nawiązać relacje ze wszystkimi przyszłymi partnerami handlowymi, a także udało się wybrać najlepszy asortyment dla potencjalnych przyszłych klientów. To, czego się nie zrobiliśmy, to budowa witryny internetowej, bez której niestety nie możemy ruszyć z miejsca. Aktualnie każdą wolną chwilę wykorzystujemy właśnie na tworzenie tej strony internetowej – ja zajmuję się szczegółowym wymyślaniem, jak ta witryna ma wyglądać oraz piszę wszystkie teksty na stronę, natomiast Kuba przerabia moje marzenia na informatyczny język html…

Bardzo chciałabym ruszyć z biznesem przed Świętami, ponieważ jest to chyba najlepszy okres na „wielkie otwarcie”. Nie wiem jednak, czy damy radę wyrobić się do tego czasu ze wszystkimi obowiązkami. Prawie każdą wolną chwilę wykorzystujemy na pracę – zwłaszcza wieczorami, niejednokrotnie siedzimy po nocach i niejednokrotnie przemęczenie oraz brak snu zwalają nas z nóg – są dni, kiedy naprawdę mamy wszystkiego dosyć. Kilka razy nawet zdarzyły się nam na tyle mocne chwile zwątpienia, że mieliśmy ochotę porzucić pomysł o własnym przedsiębiorstwie i po prostu raz na zawsze to sobie odpuścić. W takich kryzysowych momentach poważnie się zastanawiałam, czy nie lepiej dla zyskania spokoju, snu i wolnego czasu oddać się z pasją wychowywaniu córki, gotowaniu zdrowych potraw dla rodziny, pieczeniu chleba i sprzątaniu. Mam kilka koleżanek, które nie pracują zawodowo, natomiast w zamian za to zajmują się domem i dziećmi (co oczywiście też jest bardzo ciężką pracą) – i czasami chyba chciałabym być na ich miejscu…

Opieka nad Laurą wypełnia mi mnóstwo czasu i jest bardzo absorbująca, więc teoretycznie w wolnych chwilach powinnam legnąć na kanapie z dobrą książką w ręku, a nie dokładać sobie kolejnych obowiązków takich jak budowa firmy. Niemniej jednak po takich chwilach zwątpienia zawsze nadchodzi moment otrzeźwienia, kiedy to przestaję się nad sobą użalać i konkretnie biorę się w garść. Wtedy zdaję sobie sprawę, że poświęcenie się wyłącznie wychowaniu córki i prowadzeniu domu nie byłoby dla mnie dobre, ponieważ wtedy nie byłabym ani szczęśliwa ani spełniona. I choć trochę zazdroszczę koleżankom, które się na takie rozwiązanie zdecydowały, to wiem, że sama nie potrafiłabym tak żyć. Ja po prostu muszę robić coś więcej, muszę czymś się zajmować, do czegoś wiecznie dążyć i podnosić sobie poprzeczkę, chociaż w przypadku własnego biznesu wiąże się to z dużym ryzykiem i niestety z koniecznością kolejnego zapożyczenia się. Mimo ryzyka podejmuję się tego zadania, bo ja po prostu tak mam, że muszę… Muszę tworzyć nowe rzeczy i przyznaję się bez bicia, że nie potrafię z tym walczyć. Może ciągłe podnoszenie sobie poprzeczki jest jakąś chorobą psychiczną, której po prostu jeszcze nikt nie zdołał medycznie sklasyfikować. Jeśli tak jest, to z pewnością ja jestem osobą chorą, ponieważ bez pracy i nadmiaru obowiązków nie potrafię żyć. Nieustannie rodzą się w mojej głowie nowe marzenia, cele, które grzecznie ustawiają się w kolejce do realizacji… Dlatego też mimo ogromnych nakładów pracy, mimo braku wolnych chwil i ograniczenia snu do minimum, zdecydowałam się na ten biznes i modlę się intensywnie, aby on wreszcie wypalił. Zdecydowałam się na to również dlatego, aby w przyszłości nie być od nikogo zależna finansowo i aby również moja córka była całkowicie uniezależniona od ludzkiej pomocy. Chciałabym całą duszą, aby Laura kiedyś była zdrowa, ale póki nie jest, to przynajmniej chcę swoją własną pracą stworzyć dla niej najlepsze możliwe warunki, tak, aby nie trzeba było już nigdy nikogo prosić o wsparcie dla niej. Czy mi się to uda? – Tego nie wiem, czas pokaże i przyniesie mi wszystkie odpowiedzi. Niemniej jednak mam Laurę, która jest dla mojego przedsięwzięcia inspiracją, mam też ogromną motywację, a to już jest przecież połowa sukcesu :). A gdy dopada mnie zwątpienie lub też podcinająca skrzydła ludzka krytyka, to motywuję sama siebie powtarzając w duchu zdanie „Dziś zrób to, czego innym się nie chce, a jutro będziesz mieć to, czego inni pragną…”.

PS.2

Imię Laury niedawno pojawiło się na Abbey Road w Londynie w pobliżu słynnego na cały świat studia nagraniowego, gdzie nagrywali swoje płyty między innymi zespoły The Beatles oraz Pink Floyd. Napis pamiątkowy dla Laury pozostawił na tamtejszym murze wujek Marek, który akurat tej jesieni podążał śladami Beatlesów po Londynie i Liverpoolu. Dziękujemy wujku!

Biuro naszej firmy zostało już urządzone, więc Pani Prezes Rady Nadzorczej zasiadła wygodnie w fotelu i zaklepała sobie przyszłe stanowisko…