Mam ogromne szczęście do ludzi

Autor: Emilia, mama Laury Data: listopad 19, 2011 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 140

Sopockie molo jest całkiem blisko mojego miejsca pracy, dlatego tragedia, która tam się ostatnio wydarzyła, była częstym tematem rozmów w mojej firmie. Ja również nie potrafiłam przejść obojętnie wobec faktu, że jakaś matka utopiła własne dziecko w lodowatej morskiej wodzie – zabiła małą trzyletnią dziewczynkę, która przecież miała przed sobą całe życie… W głowie mi się nie mieści, że takie zbrodnie zdarzają się obok nas, że ktoś pozbawia życia bezbronne dziecko, że ludzie są zdolni do tak strasznych czynów. Próbuję sobie wyobrazić, jaki przeszywający ból i strach musiała odczuwać dziewczynka, wrzucona przez własnego rodzica do zimnej i głębokiej wody… I nie potrafię sobie tego wyobrazić, gdyż jest to ponad możliwości mojego umysłu i ponad moje siły…

Niemen miał rację pytając „jaki dziwny jest ten świat?”. Z pewnością jest dziwny –  pełen absurdów, przemocy i niesprawiedliwości. Jedni ludzie, chociaż bardzo pragną mieć dzieci, to z jakiegoś powodu nie mogą ich mieć. Innym zaś, mimo zdrowego stylu życia, rodzą się chore pociechy, a oni potem stają na głowie, aby walczyć o zdrowie oraz jak najlepszą jakość życia swoich dzieci. Ale jeszcze inni (o zgrozo!) zakopują potomstwo w ogródkach lub topią w lodowatej wodzie… Słysząc o takich wydarzenia człowiek mimowolnie popada w przygnębienie i przez jakiś czas nie jest zdolny do uśmiechu. Bardzo, bardzo dziwny jest ten świat…

Na szczęście po powrocie do domu humor nieco mi się poprawił, a to za sprawą roześmianej buzi Laurki i jej małych rączek, ochoczo wyciągniętych w moją stronę. Kiedy wracam z pracy do domu, to czuję się tak, jakbym przyjeżdżała z długiej i dalekiej podróży, ponieważ córka właśnie w ten sposób mnie wita – uśmiech od ucha do ucha, cała gama donośnych dźwięków wyrażających radość i te małe rączki gotowe do tego, aby mocno objąć mnie za szyję :). Dodatkową radość dają mi nowe osiągnięcia córeczki, które pojawiły się w ostatnich dniach. Niedawno, jedząc kolację obserwowałam kątem oka Laurę, która właśnie próbowała samodzielnie się ubierać. Laurka wzięła spodenki i buciki, które leżały obok niej i z niezwykle poważną miną próbowała je na siebie założyć. Uśmiałam się niesamowicie patrząc na nieporadne ruchy dziecka, które jakoś nie mogło trafić stopą w nogawkę od spodni. Sfrustrowana córka w końcu zrezygnowała z zakładania spodni i wzięła się za buty – jakież było jej zdziwienie, kiedy lewy but za żadne skarby nie chciał dać się założyć na prawą nogę :). Ale za największe osiągnięcie ostatnich dni uważam naukę chodzenia, za którą powinnam podziękować mojej niani Natalii. To właśnie Natalia przekonała Laurę, że kosiarka do trawy (zabawkowa, ma się rozumieć) jest najlepszym urządzeniem do nauki stawiania pierwszych kroków. I w ten oto sposób, przy pomocy kosiarki, moje dziecko przemaszerowało całą długość domu wzdłuż i wszerz :). Szkoda, że te nasze codzienne radości wciąż są zakłócane problemami z pielęgnacją odparzonej pupy Laury, której nadal niczym nie udało się wyleczyć. Mam nadzieję, że któregoś dnia znajdzie się jakiś cudowny sposób na to, aby wreszcie uwolnić córeczkę od tego nieustannego cierpienia…

Ostatnio stwierdziłam, że jestem mistrzem organizacji, gdyż udało mi się umówić Laurę do czterech specjalistów tego samego dnia! Został mi ostatni dzień urlopu do wykorzystania, więc musiałam zrobić dosłownie wszystko, aby jednorazowo załatwić Laurze komplet zaległych wizyt lekarskich. Dwoiłam się i troiłam, obdzwoniłam chyba pół Trójmiasta, ale wreszcie udało się wszystko ze sobą zsynchronizować. Oczywiście na początku słyszałam w słuchawce telefonu, że na NFZ nie mogą nas przyjąć ze względu na odległe terminy i zazwyczaj proponowano prywatne wizyty. Ja jednak tak bardzo prosiłam i nalegałam, że wreszcie lekarze dali się namówić i wcisnęli Laurę na refundowane wizyty między innymi pacjentami. I w ten oto sposób 25 listopada Laurka na 9:00 rano ma się stawić w poradni kardiologicznej w celu profilaktycznego wykonania echa serca, następnie na 11:00 jedziemy do innego szpitala na konsultację chirurgiczną, potem o 12:00 przechodzimy na oddział pediatryczny na konsultację gastroenterologiczną, a na końcu o godzinie 14:00 jedziemy kilka ulic dalej do następnego szpitala, tym razem na konsultację ortopedyczną. Laurkę czeka więc niezwykle intensywny dzień – mnie zresztą też, ponieważ będę musiała z prędkością światła przemieszczać się z jednego szpitala do drugiego, razem z córeczką, respiratorem i całą resztą naszych „zabawek”, a w międzyczasie przewijać i karmić dziecko. W takich dniach jeszcze bardziej doceniam moją nianię, która do szpitali zawsze jeździ ze mną i we wszystkim mi pomaga. Uważam, że jestem w czepku urodzona, ponieważ mam ogromne szczęście do ludzi…

Moi przyjaciele i jednocześnie sąsiedzi (z domu obok) zrobili mi ostatnio wspaniały prezent. Dostałam od nich talon do wykorzystania w salonie masażu w jednym z okolicznych hoteli. Początkowo nie chciałam skorzystać z prezentu, ponieważ w natłoku obowiązków nie mogłam znaleźć na to czasu. Szkoda mi było siedzieć półtorej godziny u masażystki, zamiast poświęcać ten czas dziecku lub na załatwianie jakiś innych ważnych spraw. W końcu jednak poszłam do hotelu bojąc się, że jeśli nie skorzystam z prezentu, to sprawię tym przykrość moim przyjaciołom. I w ten oto sposób przeżyłam jeden z najprzyjemniejszych wieczorów w ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy…

Leżąc w półmroku, przy dźwiękach spokojnej muzyki, w otoczeniu świec oraz egipskich hieroglifów wymalowanych na ścianach, czułam się jak Kleopatra w starożytnym salonie piękności… Masażystka położyła mnie na łóżku, wykonała długi odprężający masaż, a następnie przy pomocy arbuzowych kosmetyków zafundowała ucztę dla moich zmysłów. Oczyściła peelingiem i wymasowała niemal każdy centymetr mojego ciała, potem zanurzyła mnie w ciepłej wodzie i nałożyła arbuzową maseczkę od stóp po samą szyję. Następnie owinęła mnie w ciepłe koce, wokół głowy rozstawiła świece i zostawiła w ciemnościach wśród miłych dla ucha dźwięków na niespełna pół godziny. A ja po prostu odleciałam… Nie pamiętam w ciągu ostatnich siedemnastu miesięcy ani jednej chwili, w której aż tak się odstresowałam… Przez ten czas były tylko szpitale, opieka nad chorą córką, ciągła walka o dziecko, mnóstwo obowiązków, a ostatnio także praca. Aż wreszcie, pierwszy raz od dawna, zrobiłam coś tylko i wyłącznie dla siebie i przez te półtorej godziny relaksu nie myślałam absolutnie o żadnych problemach. Właściwie to nie myślałam o niczym, uwolniłam swój umysł od wszelkich wątpliwości i po prostu beztrosko cieszyłam się chwilą cudownej, błogiej przyjemności. Ta uczta dla ciała i duszy była chyba najwspanialszym prezentem, jaki mogłam dostać od moich przyjaciół. Ja naprawdę mam ogromne szczęście do ludzi…

PS.

Kochana Joasiu! Dziękuję Ci za napisanie artykułu o mnie i o Laurze. A tak w ogóle to dziękuję Ci za to, że nieustannie tak bardzo nam pomagasz! kliknij: artykuł o nas w NGO Opole

Pierwszy spacer Laury!