Koszmar zwany przewijaniem

Autor: Emilia, mama Laury Data: listopad 13, 2011 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 185

Ta jedna rzecz mnie przerasta i nie bardzo wiem, jak mam sobie z nią poradzić… Właściwie próbowałam już wszystkiego, ale niestety, bez szczególnych rezultatów. Jako ostatnią deskę ratunku potraktowałam moją przyjaciółkę Patrycję, która jest psychologiem dziecięcym i zawodowo zajmuje się terapią małych dzieci – być może jej rady jakoś będą mogły nam pomóc…

Po sierpniowej operacji przewodu pokarmowego, kiedy to na pupie Laury powstały przerażające rany spowodowane kwaśnymi stolcami, córeczka przez wiele tygodni zmagała się z ogromnym bólem. Dziecko cierpiało katusze, a żadne maści i lekarstwa nie pomagały w leczeniu rozległych odparzeń. Wiele czasu upłynęło, zanim znalazłam odpowiedni specyfik o wysoce skutecznym działaniu, a pupa mojego dziecka wreszcie została wyleczona. Niestety, w tym czasie Laurka zdążyła już nabawić się straszliwej traumy – paraliżującego strachu, który dopada ją przed zmianą każdej pieluszki…

Dziś, dwa i pół miesiąca po operacji, Laurka wciąż ma ranę wokół odbytu o średnicy 1 cm, która sprawia jej ból przy każdym oddawaniu kupki. Cała reszta pupy została już wyleczona dzięki niesamowitej maści Ilex (którą przez cały czas na bieżąco używam), jednak ten nieszczęsny jeden centymetr pozostał oporny na wszystkie maści i inne medyczne specyfiki. Dlatego Laura wciąż cierpi, bardzo cierpi, gdyż wypróżnia się dziesięć razy na dobę, a to oznacza, że dziesięć razy dziennie płacze z bólu. Dodatkowo jelito Laury czasami wysuwa się na zewnątrz odbytu, co powoduje kolejne podrażnienia i ponowny ból nie do wytrzymania. Laurkę trzeba przewijać natychmiast, bo pozostawienie jej choćby na chwilę z pełną pieluchą powoduje zwiększenie się drastycznych odparzeń na jej skórze. To wszystko jest bardzo przykre, przerażające i czasochłonne, a ponadto utrudnia podróżowanie z córeczką na większe odległości. Od jakiegoś czasu próbuję wyleczyć ten nieszczęsny jeden centymetr przy pomocy gencjany 1% oraz żelu Solkoseryl, który odbudowuje uszkodzone komórki. Po zastosowaniu tych specyfików widzę lekką poprawę, ale niestety efekt nie jest całkowicie zadowalający. Aby zabezpieczyć ranę przed kwaśnym działaniem stolca stosuję także maść stomijną Coloplast, która okleja skórę grubą nieprzepuszczalną warstwą i w ten sposób chroni ją przed dalszym podrażnieniem, a córkę przed cierpieniem. Jednak owa maść ma jedną poważną wadę – jej aplikacja bezpośrednio na poraniony odbyt sprawia dziecku straszliwy ból przez około minutę po nałożeniu. Dlatego przed każdą zmianą pieluchy staję przed trudnym dylematem, czy użyć zabezpieczającej maści Coloplast sprawiając przy tym dziecku wielki ból, czy też jej nie używać, ale przez to skazać dziecko na cierpienie przy każdym następnym oddawaniu kupki. Być może zabrzmi to śmiesznie, ale dla mnie te dylematy mają tak samo wielkie znaczenie, jak egzystencjalna rozterka „być, albo nie być”. Dla matki jest to prawdziwy dramat, kiedy patrząc na swoje dziecko, sama musi wybrać, który rodzaj bólu mu zafundować… Bardzo bym chciała, aby ktoś zwolnił mnie z tych niecodziennych wyborów i oswobodził moją małą dziewczynkę od tego przerażającego cierpienia…

Przez to wszystko córeczka nabawiła się okropnej traumy i przy każdej zmianie pieluchy panicznie się boi. Kiedy tylko wyjmuję z szafki akcesoria do przewijania, Laurka natychmiast wpada w straszliwą histerię, wyje z rozpaczy i strachu, a następnie krzyżuje nóżki i zaciska pośladki, tak, aby uniemożliwić mi dostanie się do zranionego odbytu. Laura tak mocno płacze i tak bardzo się broni, że nie jestem w stanie samodzielnie jej przewinąć – niemal za każdym razem potrzebuję drugiej osoby do pomocy. Ja przewijam, dezynfekuję ranę i nakładam maści, a druga osoba musi wtedy mocno trzymać Laurę, unieruchamiając jej ręce, nóżki i główkę. Laurka wije się z bólu jak wąż, krzyczy z żalu i strachu oraz próbuje uwolnić się z uścisku swoich „oprawców”. Wszystko to wygląda strasznie i pogrąża w rozpaczy zarówno mnie, jak i moje dziecko. Laura za każdym razem jest przerażona, a ja coraz bardziej załamana tym, że zmuszam ją do cierpienia. I tak dziesięć razy dziennie, non stop, każdego dnia…

Chirurdzy nie potrafią nam pomóc, nie wiedzą, kiedy te straszne dolegliwości miną i przygotowują mnie na lata walki z cierpieniem dziecka. Ale ja już nie mogę patrzeć, jak ona cierpi, już nie mogę dłużej znieść myśli, że każdy dzień mojego maleństwa połączony jest z niewyobrażalnym bólem…

Tak bardzo chciałabym jej pomóc, wziąć to cierpienie na siebie, ale niestety, nie potrafię. Próbuję w różny sposób przynieść córce ulgę, ale nawet, gdy przez chwilę mi się to uda, to zaraz znów trzeba zmieniać jej pieluchę i od nowa przeżywać cały ten koszmar. Bóg jeden wie, kiedy się to skończy, ale Laura i ja niestety tego nie wiemy…

Kiedy zmieniam córce pieluchę, siłą ją obezwładniając, to czuję się jak przestępca. Ona wtedy patrzy na mnie z takim strachem i żalem, że ledwo jestem w stanie to wytrzymać. Ale kiedy tylko skończę przewijanie, córeczka natychmiast przestaje się na mnie gniewać. Ociera wtedy łzy, uśmiecha się i bije mi brawo, a kiedy wezmę ją na ręce, to przytula się i całuje mnie tak mocno, jakby nic się nie stało… Laura nie traci czasu na rozpamiętywanie, tylko cieszy się każdą dobrą chwilą i z każdej takiej chwili robi wielkie święto. Nie znam nikogo, kto potrafiłby tak mocno cieszyć się życiem, jak ona…

Moja koleżanka psycholog dziecięcy poradziła mi, aby oswoić pieluszkową traumę Laury przy pomocy specjalnych ćwiczeń. Chodzi o to, aby zdejmowanie pampersa zaczęło kojarzyć się z czymś przyjemnym, a nie tylko z ogromnym bólem. Dlatego systematycznie ćwiczę z Laurą „oswajanie pieluchy”, tak jak poleciła mi moja psycholożka. Jeden do dwóch razy dziennie wyciągam akcesoria do przewijania i zdejmuję Laurze rajstopki. Dziecko widząc to, zaczyna się mocno niepokoić i płakać. Wtedy ja zaczynam się z córką bawić lub też daję jej do zjedzenia jakiś smakołyk, a ona się wtedy uspokaja. Oczywiście rezygnuję wtedy z przewijania. Ćwiczenie to m na celu pokazać Laurze, że zmiana pieluchy nie musi zawsze oznaczać bólu, a wręcz przeciwnie, czasami może oznaczać coś bardzo przyjemnego. Kiedy Laura opanuje ten etap ćwiczenia, to następnie przejdziemy na wyższy poziom (wtedy całkowicie zdejmę jej pieluszkę, a potem dam do ręki smakołyk) i tak będziemy sobie trenowały aż do czasu, gdy traumatyczne wspomnienia odejdą raz na zawsze. Mam nadzieję, że rady mojej koleżanki pomogą Laurze zapomnieć o strachu, a mnie pomogą uchronić się od depresji. Nic nie dołuje matki tak bardzo, jak cierpienie własnego dziecka i nikt, kto czegoś takiego nie przeżył, chyba nie będzie w stanie tego zrozumieć…

Powikłania pooperacyjne z odbytem sprawiły, że córeczka non stop wymaga specjalistycznej opieki oraz pielęgnacji. Cały nasz dzień jest podporządkowany dziecku, gdyż w temacie pielęgnacji pupy nie mogę pozwolić sobie na najmniejsze nawet zaniedbania. Kiedy ja jestem w pracy, to o Laurkę dba moja kochana niania Natalia, do której mam ogromne zaufanie. Niania pielęgnuje Laurę z najwyższą starannością i zajmuje się nią jak własnym dzieckiem, dzięki czemu ja mogę swobodnie i spokojnie pracować. Dziękuję Ci Natalio, że z nami jesteś i że tak bardzo ułatwiasz nam nasze trudne życie :).

Wczoraj zaszczycił mnie swoją obecnością nieoczekiwany gość – kurator sądowy, który odwiedził mnie z powodu zbliżającej się rozprawy rozwodowej. Nie spodziewałam się w długi weekend nikogo, kto mógłby wpaść do mnie z odwiedzinami, a już najmniej urzędnika Sądu Okręgowego…. Przemiła pani kurator przyjechała sprawdzić, w jakich warunkach bytowych przebywa moja Laura i czy są zaspokojone wszystkie jej potrzeby. Pokrótce opowiedziałam jej historię swojego życia, ona spisała z tego protokół, a następnie obeszła cały dom zaglądając do większości pomieszczeń. Największe wrażenie zrobił na niej pokój na poddaszu, w którym od podłogi po sufit składowane są liczne akcesoria medyczne, potrzebne do obsługi niepełnosprawnej córeczki. Na szczęście pani kurator nie miała żadnych zastrzeżeń ani co do warunków bytowych Laury, ani co do sposobu sprawowania nad nią opieki. Ku mojej uciesze stwierdziła, że córeczka jest śliczna, zadbana i że znajduje się pod bardzo dobrą i fachową opieką.  Nie ukrywam, że mocno się ucieszyłam z tak pomyślnego przebiegu wizyty – teraz trzeba tylko doczekać do tej nieszczęsnej rozprawy rozwodowej…

Siedzę sobie właśnie na kanapie i próbuję wykonać ostatnie poprawki przed opublikowaniem tego wpisu na moim blogu. Szło by mi to znacznie szybciej, gdyby nie córeczka, siedząca obok i stukająca palcami w klawiaturę komputera. Mój mały informatyk świetnie się czuje przed ekranem laptopa, więc może już niedługo zechce mnie wyręczyć w pisaniu pamiętnika. Bardzo jestem ciekawa, co ta mała dziewczynka miałaby nam wszystkim do powiedzenia… 🙂