Z każdym dniem coraz piękniejsza

Autor: Emilia, mama Laury Data: maj 30, 2011 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 148

Chyba wiem, kim Laura zostanie, jak dorośnie – inżynierem lub konstruktorem maszyn, gdyż już dziś przejawia ona niezwykłe zainteresowanie właśnie taką tematyką. Zauważyłam, że z wielkim zamiłowaniem rozkłada na czynniki pierwsze respirator oraz mój telefon komórkowy, a podobno rozkręcanie w dzieciństwie urządzeń w drobny mak jest fundamentalnym krokiem do przyszłego zawodu konstruktora :). Już kilka razy zdarzyło się, że gdy zostawiłam moją małą dziewczynkę na chwilę samą, to w tym czasie respirator przybrał formę puzzli wymagających ponownego złożenia – odłączone kabelki, wyrwane rury wtłaczające powietrze i wydalające dwutlenek węgla, rozkręcone filtry itd. Równie wielki entuzjazm przejawia córeczka w stosunku do pompy infuzyjnej – jest tak zaabsorbowana działaniem tego urządzenia, że niedługo chyba zacznie je zupełnie sama obsługiwać. Na pompie są przyciski start (zielony) i stop (czerwony). Każdego wieczoru, kiedy podłączam córkę do nocnego żywienia pozajelitowego oraz każdego ranka, kiedy ją odłączam, muszę pozwolić Laurce popstrykać tymi przyciskami. Podsadzam ją wtedy do góry, a ona w skupieniu wyciąga wskazujący paluszek i próbuje trafić w zielone lub czerwone pole na aparaturze. A gdy jej się to uda, to śmieje się od ucha do ucha, macha z radości wszystkimi kończynami i patrzy na mnie wymownie, oczekując pochwały za swoje osiągnięcie!

Ech, córeczko… Niezmiernie doceniam Twoją umiejętność obsługiwania pompy infuzyjnej, ale szczerze mówiąc mam nadzieję, że ta pompa już niedługo nie będzie Ci w ogóle potrzebna… Ale nie martw się, w zamian dostaniesz mojego laptopa, na którym także będziesz mogła ćwiczyć trafianie palcem do celu :).

Pierwszy ząbek właśnie ujrzał światło dzienne, a gdy wreszcie wyrósł, to okazał się ostry jak brzytwa. Grzywka Laurki też wyrosła – teraz, aby ją ujarzmić, trzeba posiłkować się spinkami do włosów. Dziś porównałam aktualny wygląd swojej córeczki do okresu, kiedy była noworodkiem i doszłam do wniosku, że nic na świecie nie zmienia się równie szybko, jak twarz małego dziecka. Zadziwiające jest to, że ta buzia ciągle zmienia się na lepsze – z każdym dniem coraz piękniejsza i coraz bardziej roześmiana! Założę się, że każda mama na tej planecie zauważyła tą samą prawidłowość u swojego dziecka.