Egzotyczna mowa podwórkowa

Autor: Emilia, mama Laury Data: maj 26, 2011 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 58

Mam prawdziwe szczęście, że trafiłam właśnie do tej firmy i akurat pod skrzydła takich przełożonych… Wspaniały pracodawca czekał rok na mój powrót do pracy, przez cały czas mocno mnie wspierał, a teraz, w obliczu nowych problemów, zgodził się poczekać jeszcze dłużej. Kiedy już wrócę do zawodowej aktywności, to chyba będę moich szefów po nogach całować za to wszystko, co dla mnie zrobili! Wciągu ostatnich miesięcy przełożeni zorganizowali w zakładzie pracy kilka zbiórek pieniędzy na rzecz Laury, a zebrane kwoty wpłacili na konto fundacji – to głównie z tych funduszy zostanie opłacona pielęgniarka, z czego, nie ukrywam, moi szefowie są niezwykle dumni.

Pracodawca poprosił mnie, żebym nie wracała przed operacją Laurki, bo to bez sensu, abym teraz rozpoczynała pracę, a potem znów brała długie wolne ze względu na operację córeczki. Umówiliśmy się, że do firmy wrócę we wrześniu, jak już Laura będzie po zabiegu i po odbytym okresie rekonwalescencji. Wydaje mi się, że to bardzo rozsądne rozwiązanie, no a ja jeszcze przez jakiś czas będę mogła osobiście zajmować się córką.

Jeśli znajdę dobrą pielęgniarkę (a najlepiej dwie, tak, aby każda mogła pracować tylko przez połowę tygodnia), to będę miała odpowiednio dużo czasu, aby się z tymi paniami zapoznać. A one będą miały możliwość oswojenia się z Laurką i jej potrzebami. Jestem dobrej myśli i wierzę, że trafią się właściwe osoby. A reszta może jakoś sama się ułoży… Byłoby cudownie, gdyby udało mi się znaleźć dwie panie – wtedy nie byłabym uzależniona tylko od jednej pielęgniarki i gdyby na przykład któraś z nich się przeziębiła, to wtedy druga mogłaby ją zastąpić. Zaplanowałam, że w lipcu zatrudnię pielęgniarki tylko na część dnia, aby zapoznały się z opieką nad córką, a od września to już praca pełną parą. Żałuję tylko, że realizację marzenia o założeniu własnej firmy będę musiała odłożyć na później – w głowie miałam wszystko zaplanowane w najdrobniejszych szczegółach, ułożony cały biznesplan, aż tu nagle los spłatał figla i popsuł szyki. Ale jak to mówią, co się odwlecze, to nie uciecze – rozkręcenie własnej działalności wymaga czasu, sporego zaangażowania oraz bardzo dużych nakładów pracy, dlatego poczekam z tym na lepszą, spokojniejszą epokę.

Ostatnio byłam z Laurą na spacerze – wózek trochę ciężki, gdyż oprócz dziecka zabieram respirator i ssak, ale zauważyłam, że jeśli idzie się z wiatrem, to nawet dość łatwo się pcha :). Przy okazji spaceru wstąpiłyśmy do sklepu, aby zrobić drobne zakupy. Przed nami stał w kolejce „osobnik” płci męskiej, w wieku lat około dwudziestu, posługujący się niezwykle osobliwym, trudnym do zrozumienia językiem, a miał on bardzo wiele do powiedzenia… Brzmiało to mniej więcej tak:

„Ku….wa, co za je…any sklep, ku…wa, nic w tej dziurze nie ma, ku…wa, same pie….dolone chipsy i lizaki, ku…wa, niech to blady ch…j strzeli! Spi….dalam stąd ku…wa!”

Moja mała dziewczynka wybałuszyła oczy ze zdziwienia i z niezwykłym zainteresowaniem przysłuchiwała się nieznanym słowom, których jeszcze nigdy wcześniej nie miała okazji usłyszeć… Pewnie pomyślała sobie, że ten pan to przybysz z bardzo odległego kraju, którego mieszkańcy posługują się wyjątkowo egzotyczną mową. Jakoś nie miałam odwagi tłumaczyć córeczce, że ta mowa to tak naprawdę język „polski”, tylko w nieco ekscentrycznym wydaniu… Po prostu pominęłam to wszystko wymownym milczeniem.

Laurka była tak mocno zaciekawiona dziwnie brzmiącymi słowami, że nie mogła oderwać ani uszu, ani wzroku od mężczyzny, a na pożegnanie obdarzyła go nawet szerokoustnym uśmiechem! Niestety, on chyba nie lubił dzieci, gdyż na odchodne rzucił nam siarczyste „ku…wa”.

Albert Einstein, jeden z moich mentorów, powiedział: „Jedynym dowodem na to, że istnieje jakaś pozaziemska inteligencja, jest to, że się z nami nie kontaktują”.

W tym sklepie pojęłam słowa naukowca i zrozumiałam, dlaczego „oni” się z nami nie kontaktują…

PS.

Z okazji Dnia Matki na portalu Onet.pl ukazał się artykuł „Matki z żelaza”, opisujący życie matek niepełnosprawnych dzieci. Mam wielki zaszczyt być jedną z bohaterek tej publikacji. Dziękuję Dorocie, autorce artykułu, że umieściła mnie w gronie tak wspaniałych kobiet jak Agnieszka, Ania, Asia i Urszula. Gdyby ktoś z Was miał ochotę przeczytać tekst, to załączam link: „Matki z żelaza” w Onet.pl