Zawiść ludzka jak choroba zakaźna

Autor: Emilia, mama Laury Data: czerwiec 5, 2011 Kategoria: Historia Laury | komentarze 173

Kiedy na początku swojego życia Laurka leżała w szpitalu, w bezruchu, nafaszerowana środkami usypiającymi i podłączona do mnóstwa czujników, wtedy miałam takie marzenie… Pragnęłam, aby moja córeczka była pełnym życia i niesfornym dzieckiem, aby biegała po całym domu z uśmiechem na ustach, zrzucała z półek płyty z muzyką, bałaganiła i brudziła marchwianką wszystkie odświętne ubranka. Wtedy, w tym szpitalu, tak bardzo chciałam doświadczyć tych zwykłych matczynych problemów, zmęczenia i złości na to, że na zwrot „nie wolno” dziecko reaguje dokładnie przeciwnie, niż powinno.

Jednak nie sądziłam, że moje marzenie spełni się aż tak szybko! Wtedy dałabym wszystko za pełne życia i niegrzeczne dziecko, no a teraz przyłapuję się na tym, że coraz częściej tęsknię za odrobiną spokoju :). Laurka nagle stała się nie do opanowania – wszędzie jej pełno, ciągle gdzieś się przemieszcza, coś psuje albo demontuje, a marchwianką brudzi nie tylko swoje odświętne ubrania, ale także i moje! Rozkręca się w tych psotach z każdym dniem bardziej i bardziej, a ja mam wrażenie, że jedna para moich oczu to już za mało, aby to wszystko ogarnąć. Do salonu musiałam wstawić kojec, aby trochę ograniczyć życiową przestrzeń mojego małego odkrywcy! Laura jest tak ruchliwa i krnąbrna, że nawet zwykła zmiana pieluszki stała się wyzwaniem – ostatnio zdarzyło się, że akurat w momencie, gdy podkładałam suchą pieluchę, Laura wymknęła mi się z rąk razem ze swoją gołą pupą, a następnie zrobiła siusiu prosto na czystą pościel – oczywiście z wyrazem twarzy sugerującym najwyższy poziom szczęśliwości. No i masz babo placek – następnym razem, zanim coś sobie wymarzę, to się najpierw dwa razy zastanowię :).

Najbardziej martwi mnie to, że nagle odwidziało się Laurce noszenie okularów. Do tej pory nosiła je całymi dniami, ale niedawno zmieniła zdanie i żadną siłą nie można jej do nich przekonać. Być może znudził jej się kolor oprawek lub też uznała, że zza szkieł nie widać jej pięknych długich rzęs? Ech… chyba właśnie nastąpił ten etap rozwoju córeczki, w którym zaczyna ujawniać się jej trudny charakterek… Aby choć przez chwilę nakłonić Laurę do noszenia okularów, muszę odwrócić jej uwagę od tego tematu i zainteresować czymś zupełnie innym. Skuteczny w tej kwestii okazał się suchy basen z kolorowymi piłeczkami, który Laurka dostała w prezencie od sąsiadów z okazji Dnia Dziecka. Kiedy ją wkładam do basenu, to na kilkanaście minut zapomina o swoich okularach i z entuzjazmem zajmuje się przerzucaniem żółtych, zielonych i czerwonych piłeczek.

Dzieci, to niezwykle inteligentne stworzenia. Akurat wtedy, kiedy stają się coraz bardziej niegrzeczne, jednocześnie zaczynają być skłonne do pieszczot, całowania i przytulania. I tak oto najpierw coś psocą, a potem robią te swoje maślane oczy, wyciągają rączki, a następnie wtulają się w człowieka jak w jakiegoś pluszowego misia. A nam, rodzicom, w tym momencie przechodzi cała złość, do oczu napływają łzy wzruszenia i już nie mamy ani siły, ani ochoty gniewać się na nasze pociechy. Moja córka oczywiście robi to samo, co jej rówieśnicy. Dlatego po każdej psocie mam uśmiech, wyciągnięte rączki i siarczystego całusa. Nie ukrywam, że nic na świecie nie wzrusza mnie tak bardzo, jak moment, w którym córeczka otwartą na oścież buzią celuje w moje usta! Najfajniejsze są te całusy z rodzaju zaciętej płyty, czyli całe nieprzerwane serie buziaków (czasem nawet po dziesięć) aż do znudzenia…

Kilka dni temu przyjaciółka podesłała mi link do strony internetowej Zosi – cudownej autystycznej dziewczynki. Zauważyłam, że strona cieszy się ogromną popularnością internautów, co mnie zaciekawiło i skłoniło do zostania tam nieco dłużej. Po przejrzeniu wszystkich materiałów zrozumiałam, skąd tak duże zainteresowanie stronką – rodzice tej dziewczynki dokonali rzeczy praktycznie niemożliwych po to, aby zapewnić córeczce prawidłowy rozwój. Zosia, mimo autyzmu, chodzi do normalnego przedszkola ze zdrowymi dziećmi, pięknie mówi, uśmiecha się oraz przejawia typowe społeczne zachowania. Czy to cud? Ależ nie – to tylko ciężka praca obojga rodziców, którzy poruszyli niebo i ziemię, by ich dziecko mogło się normalnie rozwijać. Żeby zapewnić córce pomoc, skorzystali z możliwości mediów, zorganizowali imprezy charytatywne, pozyskali sponsorów i opiekę najlepszych specjalistów. Dzięki swojej determinacji zdobyli fundusze na pokrycie wszystkich potrzeb autystycznego dziecka. Zosia ma własnego asystenta medycznego, który chodzi z nią do przedszkola i czuwa nad jej bezpieczeństwem, ma opłaconą profesjonalną terapię, zakupione specjalne zabawki i akcesoria stymulujące jej mózg do rozwoju, ma za sobą wsparcie wielu ludzi dobrej woli, głównie internautów. Dzięki tym wszystkim rzeczom dziewczynka wygrywa walkę z autyzmem i w przyszłości ma szansę na w miarę normalne życie. Bo miłość rodzica do dziecka nie zna żadnych granic…

Przepełniona podziwem dla mamy i taty tej dziewczynki przeglądałam kolejne zakładki na ich stronie, aż trafiłam na wpis, który bardzo mnie zasmucił – brzmiało to dokładnie tak:

„[Musieliśmy niestety zablokować możliwość czytania naszego bloga. Powód oczywisty – zbyt wiele plotek, komentarzy i ludzi żerujących na czyimś nieszczęściu. Dlatego postanowiliśmy stworzyć dział: “Co słychać u Zosi?” – będzie można tam na bieżąco śledzić losy Zosieńki  – jest dostępny dla wszystkich.

Dotychczasowy blog przekształciliśmy w “Rodzinny pamiętnik” – dostępny jest dla naszych przyjaciół, znajomych, osób które są nam bliskie, które nie szukają sensacji ani pożywki do plotek. Osobom, którym do życia niezbędne są plotki i złośliwości zapraszamy na stronę: www.pudelek.pl

Kochani, zdecydowana większość jest i zawsze była nam przychylna, prosimy zatem o kontakt mailowy by udostępnić Wam możliwość śledzenia naszych zmaganiach z autyzmem, chorymi przepisami prawa, walki o normalność dla naszej córeczki, za pośrednictwem „Rodzinnego pamiętnika”]”

Po przeczytaniu tego wpisu ręce mi opadły… Do tej pory myślałam, że tylko na mojej stronie są takie złośliwe, pełnie nienawiści i zawiści komentarze. Myślałam, że może mam pecha, albo, że mój sposób pisania przyciąga frustratów i osobników żerujących na cudzym nieszczęściu. Ale teraz uświadomiłam sobie, że z tym samym problemem muszą się zmagać także rodzice innych niepełnosprawnych dzieci. Wygląda na to, że im więcej tacy rodzice robią, im bardziej walczą o dziecko, im więcej pozyskują funduszy na leczenie, im większą popularność ich blogi zdobywają w internecie, tym bardziej są narażeni na ludzką zawiść, agresję i niezrozumienie.

Chwilę później, z ciekawości weszłam na bardzo popularne forum pomocowe, stworzone na jednym z polskich portali. Z założenia forum miało służyć organizowaniu pomocy ludziom chorym i potrzebującym, więc spodziewałam się tam spotkać osoby o dobrych sercach i wysokim poziomie empatii. Jednak po przeczytaniu kilku wątków włosy stanęły mi dęba i łzy napłynęły do oczu, gdyż znalazłam tam jedynie nienawiść, zazdrość, uprzedzenia i wzajemne oskarżenia. Na tym forum, zamiast sobie pomagać, ludzie nawzajem oskarżali się o wyłudzanie pieniędzy, licytowali, kto ma bardziej chore dziecko, obrzucali epitetami i z byle powodu szukali zaczepki. Zdegustowana opuściłam forum, nie pozostawiając tam żadnego wpisu i zdecydowałam, że już nigdy więcej nie zajrzę w to okropne miejsce.

Po tym wszystkim w mojej głowie od razu zrodziło się kilka pytań… Skąd w nas ludziach tyle negatywnych emocji? Dlaczego nie potrafimy cieszyć się życiem i doceniać tego, co mamy? Dlaczego niektórzy, zamiast wyjść na spacer w piękny dzień lub spędzić czas z przyjaciółmi, wolą siedzieć przed komputerem i anonimowo rozsyłać gigantyczne dawki agresji? Dlaczego burzymy, zamiast budować? Dlaczego wolimy nienawidzić, zamiast po prostu kochać?

Nie potrafię zrozumieć tej współczesnej tendencji do okazywania agresji, tej dziwnej „psychopatycznej potrzeby” zadawania cierpienia drugiemu człowiekowi. Takie zachowania kojarzą mi się z egoizmem, sadyzmem i jeszcze z kilkoma innymi „yzmami”… Wiem jedno – zrobię wszystko, aby moja córka nie wyrosła na takiego ograniczonego człowieka, będę starała się ją wychować w poszanowaniu ludzkiego życia i wszystkich nadrzędnych wartości. Bo gdybym miała możliwość wyboru, to wolałabym być matką ciężko chorego dziecka, tak jak teraz, niż matką człowieka chorego na nienawiść. Tej ostatniej choroby trzeba unikać jak ognia, gdyż jest ona nieuleczalna oraz niestety bardzo, ale to bardzo zaraźliwa…