Najgorsze jest uczucie bezsilności
Po czterech dniach wróciłam do Warszawy i od razu pojechałam do szpitala przywitać się z Laurą. Nie byłam przygotowana na to, że w ciągu tych kilku dni wygląd mojej córeczki tak diametralnie się zmieni, dlatego też przeszył mnie straszliwy ból, kiedy ją zobaczyłam. Piękne, czarne, kręcone włosy mojej dziewczynki zostały ogolone – gdzieniegdzie sterczały jedynie pozostawione bezładnie wystrzępione kosmyki włosów. W głowie była wbita igła z wenflonem oraz szwy utrzymujące wejście centralne do żyły głównej. Usta Laury były suche i spękane do krwi. Na przedramieniu widoczna była opuchlizna wielkości dużej mandarynki, będąca skutkiem wynaczynienia żyły. W pierwszej chwili miałam ochotę odłączyć dziecko od aparatury i wynieść z tego szpitala prosto do domu. Szybko jednak przypomniałam sobie, że moja córeczka nie przeżyłaby tej drogi do domu. Kiedy ma się chore dziecko, ogarnia człowieka cała gama rozmaitych uczuć, a najgorsze z nich to uczucie kompletnej bezsilności…
Czytam Pani bloga i płaczę .Sama jestem mamę na szczęście zdrowej córci.Bardzo Pani współczuję i wierzę że Laurunia wyzdrowieje.Tego życzę Wam bardzo mocno.
Matka wariatka.
Do Uli : twój komentarz jest nie na miejscu wstydziłabyś się. Nie jedno dzieciątko chciałoby mieć taką Mamę.Ja P.Emilię podziwiam jest moim idolem, bo dla swojego dziecka zrobiłaby wszystko.Jeśli masz wypisywać takie głupoty to proszę cię nie pisz już nic wcale
ZNAM TO UCZUCIE MOJE DZIECKO LEZALO 2MIESIACE NA INTENSYWNEJ TERAPI A CZLOWIEK JEST BEZRADNY