Bezrobotna

Autor: Emilia, mama Laury Data: styczeń 28, 2012 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 188

Życie czasami potrafi naprawdę nieźle zaskoczyć, a ja miałam okazję się już o tym wielokrotnie przekonać. I znów spotkało mnie to samo zaskoczenie – czyli nagły zwrot wydarzeń, nieprzewidziana sytuacja, która wywróciła mój byt do góry nogami! Moje życie to wieczna sinusoida, która raz wznosi się szczęśliwie ku górze, by zaraz potem runąć w dół z wielkim hukiem! Nigdy nie mogę być zbyt długo szczęśliwa, ponieważ regularnie dopada mnie coś strasznego, co na chwilę mnie unieszczęśliwia. Pocieszam się tylko tym, że sinusoida równie często opada w dół, co wznosi się ku górze, dlatego z utęsknieniem będę czekać na moment, aż ponownie spotka mnie coś dobrego, co pomoże rozwiązać kolejne poważne problemy…

Piątek to był bardzo zły dzień, więc kiedy wybiła północ, ucieszyłam się, że już wreszcie minął. Zamknęłam wtedy spuchnięte od płaczu powieki i wyczerpana psychicznie do granic możliwości, zasnęłam twardo jak małe dziecko. Jeszcze niedawno cieszyłam się niezmiernie, że po urlopie macierzyńskim mogę wrócić do pracy i dzięki temu zapewnić godziwy byt mojej córce. Chwaliłam swojego pracodawcę i szczerze mówiąc nawet się dziwiłam, że po tak długiej nieobecności spowodowanej urodzeniem niepełnosprawnej córki, pracodawca umożliwił mi ponowne podjęcie pracy, że wyciągnął do mnie pomocną dłoń i cierpliwie czekał na mój powrót.

Ale jednak nie czekał, a ja byłam w swojej ufności naiwna, jak mała dziewczynka… Wczoraj, w ten cholerny piątek, nagle i bez żadnego ostrzeżenia, zostałam zwolniona z pracy. Ot tak po prostu, dostałam miesięczne wypowiedzenie oraz kartę obiegową do podpisania, zabrano mi samochód służbowy (który poza pracą służył mi do transportu Laury do szpitali), a następnie bez najmniejszych skrupułów pomachano mi na dowidzenia.

Nagle się okazało, że na moje miejsce zatrudniono innego człowieka, bardziej oddanego firmie i dyspozycyjnego, gdyż nie ma on żadnych zobowiązań rodzinnych, a ponieważ jest bardzo młody i niedoświadczony zawodowo, to łatwo nim sterować i „urabiać” go zgodnie z potrzebami pracodawcy. Na moje miejsce zatrudniono mężczyznę, który z oczywistych względów nie zajdzie w ciążę, nie pójdzie na macierzyński oraz nie będzie chodził na nieplanowane urlopy i zwolnienia lekarskie, gdyż nie ma niepełnosprawnego dziecka wymagającego specjalistycznej opieki. No i wreszcie na moje miejsce zatrudniono mężczyznę, którego sama z dużym oddaniem szkoliłam, dopingowałam do rozwoju zawodowego i walczyłam o zwiększenie jego pozycji w firmie. Na moje miejsce zatrudniono człowieka, któremu bardzo ufałam i którego uważałam niemal za przyjaciela…

A ja nagle przestałam być potrzebna, jak zużyty przedmiot, mimo, że pracowałam u tego pracodawcy długo i wykonywałam swoje obowiązki na bardzo wysokim poziomie, najlepiej, jak potrafiłam. Mój bezpośredni przełożony zwolnił mnie bez najmniejszych skrupułów, w dodatku z cynicznym uśmiechem na ustach. Ot tak po prostu, wymienił mnie na nowszy i bardziej ekonomiczny model.

Jestem teraz bez pracy, ale za to z totalnym mętlikiem w głowie. Wczoraj przepłakałam prawie cały dzień, obezwładniona uczuciem bezsilności i niesprawiedliwości, zastanawiając się, co będzie dalej. Życie znów dało mi kopa, a ja jakoś muszę z tego wybrnąć, choć jeszcze nie wiem, jak to zrobić. Ponieważ jednak wychodzę z założenia, że nic nie dzieje się bez przyczyny, to wmawiam sobie nieustannie, że utrata pracy to początek nowego, lepszego etapu w moim życiu, że widocznie nadszedł czas na zmiany, których nie da się uniknąć. W ten weekend spróbuję zapomnieć o problemach, biorąc gorące relaksujące kąpiele i beztrosko bawiąc się z córeczką. Ale już od poniedziałku zacznę rozsyłać swoje CV wszędzie, gdzie się da, a oprócz tego na wszelki wypadek obmyślać w głowie biznesplan, czyli pracę na własny rachunek. Muszę znaleźć nowy sposób na utrzymanie rodziny i to najszybciej, jak się da. Postanowiłam, że od przyszłego tygodnia wezmę się również za regularną naukę języka, aby poprawić swój kulawy angielski i stać się przez to bardziej atrakcyjna dla potencjalnych pracodawców. Czas pokaże, jak będzie wyglądać najbliższa przyszłość mojej rodziny oraz moja forma psychiczna, która od wczoraj jest bardzo mocno poturbowana. Na razie jest mi smutno, czuję się rozżalona i zaniepokojona wizją nadchodzącej przyszłości. Cóż, jak zwykle trzeba wziąć się z życiem za bary i spróbować wszystko od nowa poukładać z nadzieją, że któregoś dnia, zgodnie z prawami trygonometrii, sinusoida znów poszybuje ku górze…

Wczoraj straciłam pracę, a ponieważ nieszczęścia lubią chodzić parami, to dziś razem z Laurą znów wylądowałam w szpitalu. Córeczka szarpnęła za cewnik Broviaca (przez który do jej żył podawane są kroplówki) i spowodowała tym szarpnięciem lekkie wysunięcie się cewnika. Urządzenie, które do tej pory było niewidoczne pod skórą, teraz przesunęło się tuż pod powłoki skórne i spowodowało małe wybrzuszenie nad lewą piersią Laury. Kiedy dotknęłam skórę córki, poczułam pod palcami twardą plastikową część wszczepionego cewnika, zauważyłam też zaschnięte kropelki krwi. Pośpiesznie pożyczyliśmy samochód od naszych niezastąpionych sąsiadów, zamontowaliśmy fotelik dla dziecka i pognaliśmy do szpitala, szykując się już psychicznie na kolejny długi pobyt – byłam pewna, że uszkodzony cewnik trzeba będzie usunąć, a następnie wszczepić nowy, a to niestety jest operacja pod pełną narkozą. Na szczęście, po wykonaniu prześwietlenia okazało się, że operacja nie będzie konieczna, ponieważ mimo wysunięcia się cewnika jest on nadal drożny i może być wciąż użytkowany. Wróciliśmy do domu szczęśliwi, Laurka również tryskała wyjątkowo dobrym humorem, a ja odczytałam to szczęśliwe zakończenie dnia jako doskonałą wróżbę na przyszłość. Po drodze kupiłam jeszcze dwa kupony totolotka marząc o tym, aby powiedzieć kiedyś mojemu byłemu pracodawcy „a teraz mi to lotto!”…

Przede mną bardzo trudny okres, ale nie mam czasu, aby za bardzo się nad sobą użalać. Posiadanie dziecka zobowiązuje, dlatego muszę jak najszybciej wziąć się w garść i znaleźć nowy sposób na życie. Tak więc zaczynam kolejną walkę, ponowną walkę o lepsze jutro…

Wiersz poświęcony mojej córce, który pewien Internauta napisał i opublikował na swoim literackim blogu