Zdjęcia z telefonu

Autor: Emilia, mama Laury Data: luty 23, 2016 Kategoria: Historia Laury | komentarze 43

Zakochana w fotografii, w wolnych (rzadkich) chwilach staram się jakoś jej nauczyć. Czytam poradniki, oglądam zdjęcia mistrzów i bez wyrzutów sumienia wykorzystuję do fotografowania własne dzieci, które trzeba przyznać, stwarzają do owocnych studiów cały szereg możliwości. Kiedy przewiduję, że w ich otoczeniu wydarzy się coś wartego uwiecznienia, z wielkim namaszczeniem biorę do ręki „czołg” – czyli półtorakilogramową lustrzankę z 35-milimetrowym obiektywem. Zastanawiam się nad kompozycją kadru, planuję perspektywę, analizuję kolory, sprawdzam, czy jakieś przypadkowe przedmioty w tle nie zaburzają zdjęcia, zmieniam ustawienia sprzętu by zadbać o jakość kadru, a następnie czekam na spontaniczne, niepowtarzalne emocje. Tak, emocje, gdyż to one w fotografowaniu dzieci mają największe znaczenie.

Ale fotografia jest jak życie i nie zawsze pozwala się zaplanować. Choćby człowiek nie wiem jak bardzo się starał, jak mocno próbował się przygotować, przewidzieć rozmaite sytuacje, to i tak najlepsze momenty kompletnie zaskakują. Pojawiają się znienacka i znikają, zanim zdążę sięgnąć po ulubioną lustrzankę, która zawsze w takich chwilach okazuje się być za daleko, za głęboko, lub za wysoko. Dlatego już się nauczyłam, że

najlepszy aparat to ten, który akurat mam przy sobie!

Są chwile, które chciałabym zatrzymać na zawsze. Takie, jak dzisiejszy poranek, kiedy będąc jeszcze w łóżku kończyłam karmić Kaję. Nagle przyszła Laura i położyła się obok siostry, zaczęła ją dotykać i mówić do niej łagodnym dziecięcym głosem. Siostry wpatrywały się w siebie jak w święty obrazek, obie spokojne i szczęśliwe do granic możliwości.

W ułamku sekundy ustalam priorytety. Nie dbam wówczas o jakość czy o kompozycję, ani nie zajmuję sobie głowy żadnymi kolorami, ani też zupełnie nie przejmuję się tłem. Wtedy po prostu chwytam telefon, który mam po ręką i pstrykam nim niemal na oślep – byleby tylko na zawsze zatrzymać cud, który akurat widzę. Aby za kilkadziesiąt lat, pomarszczona jak zeschnięta mandarynka, wyblakłymi ze starości oczami, móc raz jeszcze na to spojrzeć.

Nic dwa razy się nie zdarza, żadna rzecz w identycznej formie już się przecież nie powtórzy. Wszystkie stosunki międzyludzkie, emocje, gra świateł i spojrzeń – jest tylko raz, tu i teraz. Łapmy je w kadry lub we wspomnienia, zapisujmy na kartach pamięci, twardych dyskach lub na stałe wyryjmy we własnych głowach. Byleby tylko nie zniknęły, byleby ocalić je od zapomnienia…

* zdjęcia z telefonu.