Oby było jak najmniej nudy

Autor: Emilia, mama Laury Data: grudzień 17, 2011 Kategoria: Historia Laury | komentarze 142

Dzięki mojej nieprzewidywalnej Laurce ostatnio dowiedziałam się, co czuje człowiek w stanie przedzawałowym, chociaż tak naprawdę chyba nie ma się czym chwalić… Tak, tak, o mało nie umarłam na zawał z powodu nowo nabytej umiejętności córeczki – niestety umiejętności z grupy zachowań niepożądanych, a dokładnie zdolności wchodzenia po stromych schodach na pierwsze piętro…

Między salonem znajdującym się na parterze domu, a sypialniami usytuowanymi na górnym piętrze są strome schody, które do tej pory były dla Laury barierą nie do pokonania. Nigdy nawet nie próbowała się na nie wspinać, ponieważ była zbyt malutka i tego nie potrafiła. Jakiś czas temu na piętrze została zamontowana bramka w celu zapewnienia Laurze bezpieczeństwa, ale do głowy mi nie przyszło, aby jednocześnie zakładać bramkę na parterze. Pomyślałam, że zamontuję drugie zabezpieczenie dopiero wtedy, jak Laurka będzie troszkę starsza i zacznie przejawiać choćby minimalne zainteresowanie wspinaczką. Szacowałam, że potrwa to jeszcze jakiś czas, dlatego przebywając z córeczką na parterze czułam się wyjątkowo bezpiecznie. Aż do minionego czwartku…

Dwa dni temu spuściłam Laurę z oka dosłownie na krótką chwilę i zajęłam się robieniem prania, z którego przez cały tydzień uzbierała się całkiem niezła góra. Nagle, usłyszałam dziwne miarowe odgłosy dochodzące ze schodów… Zerwałam się na równe nogi, rzuciłam wszystko co miałam w rękach i bez zastanowienia pobiegłam w stronę schodów! No i doznałam prawdziwego szoku, widząc własną córkę wchodzącą po schodach w błyskawicznym tempie! Z przerażenia oblałam się zimnym potem i niewiele myśląc wbiegłam na schody, aby asekurować córeczkę i zapobiec upadkowi z niebezpiecznych schodów. A Laurka… po prostu weszła sobie sama na pierwsze piętro bez najmniejszej nawet zadyszki, a następnie z zadowoloną miną powędrowała do jednego z górnych pokoi. Nie dość, że sama weszła po tak dużych schodach, to jeszcze przyniosła ze sobą zabawkę. No a ja dostałam ostrą lekcję z matczynej odpowiedzialności za dziecko… Do końca dnia zarzucałam sobie brak przewidywalności i próbowałam odpędzić od siebie myśli na temat tego, co by było, gdyby córeczka spadła z tych nieszczęsnych schodów. Oczywiście natychmiast postanowiłam zamontować bramkę zabezpieczającą również na parterze, aby już więcej nie dać się mojemu dziecku aż tak bardzo zaskoczyć…

Swoją drogą, to zadziwiające, jak niesamowicie szybko dzieci potrafią zdobywać nowe umiejętności. Jeszcze kilka dni temu Laura nie miała pojęcia, do czego służą schody, no a teraz biega po nich jak prawdziwy zawodowiec. Uff… dobrze, że w porę to zauważyłam i że nic złego jej się nie stało. Ale na przyszłość dostałam nauczkę – jak się ma w domu małe dziecko, to trzeba mieć oczy wokół głowy i to 24 godziny na dobę. Dzieci uczą się nowych rzeczy w błyskawicznym tempie, zwłaszcza tych niedozwolonych, gdyż nie od dziś wiadomo, że ze wszystkiego na świece to właśnie zakazany owoc smakuje najlepiej!

Moja mała dziewczynka niedawno nauczyła się śmiać na głos, a ponieważ śmieje się ona naprawdę często, to dzięki temu mam codziennie prawdziwy koncert radości! Śmiech Laury jest tak uroczy, że niejednokrotnie łzy wzruszenia napłynęły mi do oczu, kiedy go słuchałam – to naprawdę wspaniałe i budujące uczucie… Ponadto córeczka potrafi od czasu do czasu powiedzieć pojedyncze słowa, takie jak „mama”, „nie” lub „am am”. Ale mimo tych sukcesów, ja doskonale zdaję sobie sprawę, że pod względem nauki mowy Laura bardzo mocno odstaje od większości swoich rówieśników. Niestety, ograniczenia rurki tracheotomijnej powodują, że u Laurki nauka mowy idzie o wiele wolniej niż u zdrowych dzieci w jej wieku i trzeba niesamowitego samozaparcia oraz bardzo ciężkiej pracy, aby nauczyć ją wypowiadania słów. Rurka tracheotomijna sprawia, że dziecko jest nieme i aby wydobyć z siebie dźwięki, musi nauczyć się manewrować wdychanym i wydychanym powietrzem w niekonwencjonalny sposób. To jest trudne nawet dla dorosłego człowieka – jeśli w wyniku choroby lub wypadku człowiek ma wykonaną tracheotomię, to aby nauczyć się od nowa mówić, zazwyczaj musi przejść ciężki i długi trening. Malutkie dziecko, jeszcze nieświadome większości rzeczy, ma o wiele bardziej utrudnione zadanie. Dlatego właśnie nauka mowy u Laury idzie dość wolno, a ja zdając sobie doskonale sprawę z trudności, każde wypowiedziane przez córeczkę słowo uznaję za ogromny sukces. Ja każdy pojedynczy wyraz Laury traktuję tak samo poważnie, jak gdyby wypowiedziała ona do mnie zdanie wielokrotnie złożone. Poza tym… najczęściej Laura i ja rozumiemy się bez słów. Jednak mimo tego postanowiłam dołożyć wszelkich starań, aby córeczka dogoniła rówieśników pod względem nauki mowy i właśnie dlatego staram się o przyznanie Laurze prawa do zajęć z logopedą w ramach wczesnego wspomagania rozwoju. Aktualnie jestem na etapie kompletowania dokumentów w poradni psychologicznej i jeśli wszystko pójdzie dobrze, to po Nowym Roku do Laurki będzie przyjeżdżał logopeda na indywidualną terapię. Wprawdzie niedawno usłyszałam już z ust Laury magiczne słowo „mama”, ale ponieważ apetyt zawsze rośnie w miarę jedzenia, to teraz pragnę czegoś więcej… Marzy mi się, aby usłyszeć z ust córeczki bezbłędnie wyartykułowane zdanie „Mamusiu, kocham Cię”. Nie mam wątpliwości, że ciężką pracą i determinacją któregoś dnia doprowadzę do urzeczywistnia tego pięknego marzenia…

Niemal codziennie spędzam dwie godziny w samochodzie, pokonując dystans dom – praca – dom, a ponieważ nie lubię marnować czasu, to zazwyczaj wykorzystuję te godziny do wykonania zaległych rozmów telefonicznych lub do rozmyślania nad nurtującymi mnie sprawami. Ostatnio, wracając z pracy, tak właśnie sobie rozmyślałam o kilku kwestiach. Zastanawiałam się między innymi nad dziwną naturą człowieka i nad jego skłonnością do okazywania agresji. Kiedy prowadzę samochód, zawsze mam włączone CB radio i słucham rozmów innych kierowców, które niestety do najlżejszych nie należą… Codziennie kierowcy aut obrzucają się wulgaryzmami z byle powodu, bo ktoś komuś zajechał drogę, bo ktoś nie spojrzał w lusterko, bo ktoś ma inne poglądy polityczne… W CB radio wulgaryzmy są stosowane tak często jak przecinki – aż czasem trudno zrozumieć, co tak naprawdę ci ludzie do siebie wykrzykują… Podobną agresję obserwuję w mojej firmie, niestety wzmożoną przed Świętami Bożego Narodzenia. Im bliżej Świąt, tym więcej klientów w firmie, tym większe kolejki i większe wzajemne pretensje. Ludzie kłócą się o miejsca w kolejkach, ciągle mają jakieś skargi i uwagi, zdarza się, że jakiś niezadowolony klient obrzuci wyzwiskami pracownika mojej firmy. Podobne sytuacje obserwuję w internecie – na portalach, forach, a nawet na moim blogu. Anonimowi internauci zatruwają innym ludziom życie poprzez swoje przepełnione agresją wpisy – pełne krytyki, zazdrości i braku zrozumienia dla potrzeb drugiego człowieka. Zarówno na drodze, w pracy jak i w internecie wszędzie roi się od sfrustrowanych ludzi, którzy są w stanie poczuć się lepiej jedynie wtedy, kiedy kogoś zgnoją, obrażą lub zadadzą niepotrzebne cierpienie…

Zadziwiający jest poziom agresji naszego społeczeństwa, ale jeszcze bardziej zadziwiające jest to, że ci wszyscy niezadowoleni z życia ludzie już za kilka dni będą świętować Boże Narodzenie, śpiewać kolędy i przy opłatku życzliwie składać bliskim świąteczne życzenia. Ci sami ludzie, którzy rzucają wulgaryzmami przez CB radio, obrażają pracowników mojej firmy lub też wypisują w internecie okrutne i krzywdzące opinie, ci sami ludzie będą niedługo łamać się opłatkiem i w kościele na Pasterce będą stać w pierwszych rzędach przed ołtarzem. Ci sami ludzie będą z błogim uśmiechem obdarzać się nawzajem prezentami i pokazywać wszystkim wokół, jak wiele jest w nich dobroci… Niestety, ci sami ludzie, tuż po Świętach, znowu wrócą do CB radia, ponownie pójdą na zakupy do mojej firmy i znowu zasiądą przed klawiaturą własnych komputerów. I znów będą bluzgać, wyzywać i krzywdzić innych, i tak przez cały Nowy Rok, aż do następnej Wigilii…

To cudowne, że Boże Narodzenie wyzwala w nas tak ciepłe emocje i że w tym wyjątkowym czasie stajemy się lepszymi ludźmi. Ale przeraża mnie fakt, że niektórzy z nas stają się dobrzy zaledwie przez kilka dni w roku. Wracając z pracy samochodem właśnie o tym rozmyślałam i doszłam do wniosku, że agresja ludzi bardzo często wynika ze zwykłej nudy. Ludzie, którzy mają w życiu zbyt mało ważnych spraw nudzą się po prostu i dlatego szukają tanich wrażeń kosztem drugiego człowieka, często żyją oni życiem innych i uzurpują sobie prawo do łatwego osądzania bliźnich – krytykowanie innych osób jest przecież świetną i tanią rozrywką… To właśnie z nudów ludzie wyzywają się przez CB radio, gdyż nie mają żadnych ważnych spraw, o których mogliby w tym czasie pomyśleć. To z nudów ludzie zasiadają przed swoimi komputerami i zatruwają jadem różne miejsca w internecie, ponieważ nie mają żadnych ważnych zajęć, którym mogliby się w tym czasie poświęcić. Pewna niemiecka pisarka Ilona Bodden powiedziała kiedyś: „kto sam z sobą się nudzi, niech pomyśli, czym dopiero jest dla innych”. Tym zdaniem zakończę dzisiaj swój wpis, życząc jednocześnie wszystkim jak najwięcej radości i na co dzień jak najmniej nudy…

PS.

Na oficjalnej stronie konkursu Blog Roku 2011 właśnie znalazło się moje nazwisko wraz z krótkim pakietem informacji o mojej osobie. Od teraz jestem w gronie Jury tego plebiscytu, z czego się bardzo cieszę i dziękuję organizatorom konkursu, iż zaprosili mnie do grona swoich Jurorów. Jest mi niezwykle miło znaleźć się w kapitule konkursu obok tak znanych osób, jak Michał Żebrowski, Martyna Wojciechowska, czy Janina Paradowska. Jeśli ktoś chciałby poczytać na ten temat, to serdecznie zapraszam pod podany niżej link.