Sprzęty potrzebne do życia jak powietrze

Autor: Emilia, mama Laury Data: grudzień 10, 2011 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 130

Zima zawsze się u nas zaczyna od gwałtownych huraganów – taki to już urok nadmorskich miejscowości, że razem z bryzą przychodzą przeszywające i niebezpieczne wiatry. Tak było i ostatnio– huragan przywędrował z północy, powalił drzewa i zerwał linie energetyczne, a my zostaliśmy bez dostępu do elektryczności. Wiało tak mocno, że kiedy jechałam do pracy, samochód znosiło mi na przeciwny pas ruchu. W zeszłym roku, z powodu wichur, prądu nie było całe 5 dni – w tym roku na szczęście trwało to trochę krócej, ale i tak dało się wszystkim we znaki. Ludzie zostali bez ogrzewania, bez światła i ciepłej wody, a my dodatkowo bez zasilania dla respiratora, pompy infuzyjnej i lodówki do przechowywania kroplówek. Mieszkamy na nowym, niedawno wybudowanym osiedlu, ale niestety jesteśmy podłączeni do jednej z najstarszych i chyba najgorszych sieci energetycznych w Polsce – takich sprzed kilkudziesięciu lat. Właśnie dlatego, niemal za każdym razem, kiedy nad Pomorzem przechodzą silne wiatry, nasza mała miejscowość pod względem elektryczności zostaje całkowicie odcięta od świata.

W takich chwilach, kiedy wokół jest ciemno i zimno, doceniam wspaniały świąteczny prezent, jaki Laura otrzymała na zeszłoroczną gwiazdkę od jednej z trójmiejskich firm. Wysokiej klasy agregat prądotwórczy, bo o nim mowa, nie tylko zapewnia nam ciepło i światło, ale przede wszystkim ratuje córce życie. Bez niego aparatura medyczna nie mogłaby działać, a jedynym wyjściem dla Laury mógłby być transport do najbliższego szpitala. Na szczęście jest agregat, dzięki któremu mam jeden problem z głowy mniej i obie z Laurką możemy bezpiecznie wieczorem kłaść się do łóżka, bez względu na przerwy w dostawie prądu. Ostatnio awaria nastąpiła o czwartej nad ranem, a ja obudziłam się natychmiast na odgłos włączającego się automatycznie agregatu. Maszyna jest naprawdę skuteczna i bez problemu zasila cały dom, ale ma jedną małą wadę – pije paliwo niczym wawelski smok Wisłę, więc trzeba bardzo pilnować, aby zapasy benzyny były zawsze pod ręką. Niestety, tym razem awaria prądu zaskoczyła nas wcześnie rano, a my nie byliśmy na nią przygotowani, więc paliwo szybo się skończyło. Już przed szóstą trzeba było jechać na stację benzynową po zaopatrzenie i to niestety do innego miasta, gdyż stacja położona w naszej miejscowości także poddała się wiatrom i cała zgasła na amen. Mimo tych małych trudności, dziękuję w duchu firmie, która zdecydowała się na przekazanie Laurze agregatu – przypuszczam, że Ci ludzie nawet nie zdają sobie sprawy, jak bardzo pomogli mojej córce i jak bardzo mi ułatwili życie. A ja wspominając ich w duchu, powtarzam sobie cichuteńko: dziękuję, dziękuję, dziękuję…

To zadziwiające, do czego człowiek potrafi się przyzwyczaić – a jest zdolny przyzwyczaić się dosłownie do wszystkiego, nawet do rzeczy, które początkowo go przerażają i paraliżują. Pamiętam, kiedy rok temu tuż przed Świętami wróciłam z Laurą ze szpitala do domu – Boże! Jak ja się wtedy strasznie bałam! Przerażała mnie ta cała aparatura, te wszystkie rurki i kabelki, które przemieniły mój dom w oddział intensywnej terapii. Bardzo, wręcz panicznie, bałam się faktu, że życie mojego dziecka zależy od kilku mechanicznych przyrządów, które przecież w każdej chwili mogą się zepsuć. Ale najmocniej przerażała mnie myśl, że Laura podczas snu odłączy się od respiratora, a ja, śpiąc twardo obok, po prostu tego nie zauważę…

Od tamtych wydarzeń minął rok, a ja teraz śmieję się ze swojego ówczesnego zachowania i karcę się w duchu za to, że byłam człowiekiem zbyt małej wiary. Te wszystkie sprzęty, które kiedyś paraliżowały moje i Laury życie, dziś stały się nieodzowną i całkiem normalną częścią naszej codzienności. Teraz nie mam problemu, aby wziąć respirator pod pachę i pójść z dzieckiem do sąsiadów, aby pojechać na zakupy czy pójść z tym sprzętem na spacer. Przestałam też postrzegać swój dom jak szpital, a zaczęłam patrzeć na niego jak na gniazdo, w którym bezpiecznie rośnie moje małe pisklątko. Przestałam także bać się snu Laury i sama też już nie boję się zasypiać… To niesamowite, jak bardzo ludzki mózg potrafi się przystosować do nowych warunków i przyjąć je jako najnaturalniejszą w świecie rację bytu. Mój umysł przez te dwanaście miesięcy przeszedł metamorfozę i zaprogramował się w taki sposób, aby zapewnić córeczce absolutne bezpieczeństwo. Otóż kiedyś nie potrafiłam spać w hałasie i aby zasnąć, potrzebowałam całkowitej ciszy. Ale teraz cisza jest dla mnie tak złowieszcza, że już nie mogę zasnąć lub też budzę się przestraszona i zlana potem. Cisza oznacza bowiem, że stało się coś złego, ponieważ bezpieczny sen Laury nigdy, ale to nie może być cichy…

Laurka, kiedy śpi, jest podłączona do respiratora, a owa aparatura podczas pracy wydaje specyficzny jednostajny dźwięk – to taki odgłos powietrza tłoczonego do płuc przez rurkę tracheotomijną. Aby sobie ten dźwięk wyobrazić, można porównać go do świstu porywistego wiatru – oczywiście odgłos respiratora brzmi znacznie ciszej, niż wichura, ale tonację ma bardzo podobną. Dla mnie jest to po prostu odgłos życia, ponieważ oznacza, że powietrze jest równomiernie tłoczone do płuc córeczki i że na pewno śpi ona bardzo bezpiecznie. Wtedy, słysząc ten dźwięk, ja również zasypiam spokojnie jak dziecko i tylko podświadomość niewzruszenie stoi na straży bezpieczeństwa mojej małej dziewczynki. Nie potrafię zasnąć bez tego dźwięku – mój mózg tak się już zaprogramował na Laurę, że pozwala mi spokojnie spać wyłącznie przy odgłosie pracującego respiratora. Jakiś czas temu jedną noc postanowiłam spędzić poza domem, zostawiając córkę pod wspaniałą opieką naszej niani Natalii. Śpiąc z dala od dziecka nie miałam jednak całkowicie beztroskiej nocy – kilka razy budziła mnie złowieszcza cisza, a ja przerażona otwierałam oczy myśląc, że respirator się popsuł a moje dziecko… Dopiero, kiedy po chwili zdałam sobie sprawę, że akurat tej nocy śpię w innym miejscu, wracał mi spokój ducha i ponownie zasypiałam…

Gdy w nocy śpię w pobliżu córki, a ona przez przypadek odłączy się od respiratora, to ja wtedy budzę się szybciej, niż respirator zdąży z tego powodu uruchomić alarm. Kiedy Laura się odłączy (na przykład zbyt mocno niechcący machnie swoją rączką i zaczepi nią o rurę aparatury), to świst tłoczonego powietrza odrobinę zmienia swoje brzmienie. Ta malutka zmiana jednak w zupełności wystarczy, aby mój umysł w ułamku sekundy został rozbudzony ze snu i gotowy do działania, wcześniej nawet niż respirator zdąży włączyć głośny alarm. Ja wtedy wyskakuję z łóżka jak poparzona, mniej więcej w tempie Strusia Pędziwiatra, podbiegam do córeczki i podłączam ją z powrotem do respiratora, a następnie w równie szybkim tempie znów kładę się do łóżka i beztrosko zasypiam. Wszystko trwa dosłownie kilka sekund, a my już chwilę później obie ponownie sobie smacznie śpimy.

To naprawdę niesamowite, jak wielkie zdolności przystosowawcze ma ludzki umysł i jak dużo w naszej głowie może zmienić miłość do dziecka. To właśnie z powodu tego wielkiego uczucia mój mózg zmodyfikował swoje przyzwyczajenia dotyczące snu – kiedyś potrafiłam zasypiać tylko w ciszy, a dziś potrafię wyłącznie w hałasie. Z miłości mój organizm przestał potrzebować ośmiu godzin snu na dobę, jak to było kiedyś i zaczął się zadowalać czterema – pięcioma godzinami. Także z miłości odkryłam w sobie niesamowite pokłady energii i pomysłów, których nigdy wcześniej nie miałam, no i przy okazji czuję się znacznie lepszym człowiekiem, niż kiedyś. Podobno ludzie wykorzystują tylko niewielki procent możliwości swojego umysłu, a cała reszta jest nieeksploatowana i niezbadana. Chyba coś w tym jest i tak sobie myślę, że pojawienie się Laury na świecie z pewnością zmobilizowało kilka obszarów mojego kobiecego mózgu. Naukowcy mogą to nazwać zwiększoną aktywnością płatów mózgowych, niektóre panie kobiecą intuicją, ale matki z pewnością nazwą to miłością – bo miłość do dziecka jest jedyna, niepowtarzalna i pozbawiona wszelkich granic!

U nas ciągle trwa walka z odparzeniami na pupie Laurki, a tym samym z jej ogromnym cierpieniem. Zdarzają się lepsze i gorsze dni – przed wczoraj na przykład córeczka trzęsła się z bólu dosłownie od świtu do nocy i bardzo mocno płakała, ale za to wczoraj było już odrobinę lepiej. Jak na razie nic nie pomaga na ten nieszczęsny jeden centymetr, który okazał się oporny na wszystkie dostępne maści i leki. Wierzę jednak głęboko, że wreszcie znajdę specyfik, który uwolni Laurkę od bólu fizycznego, a mnie od psychicznego. Bo patrząc na cierpienie ukochanego dziecka naprawdę czasami jest mi bardzo trudno wytrzymać. Ostatnio niania Natalia też nie wytrzymała i popłakała się patrząc na ból mojej małej Laurki. Mimo tego, nie przestaję ufać, że odnajdę lekarstwo na tą trudno gojącą się ranę, może już wkrótce, może już niedługo, może lada dzień…

Jednak w krótkich przerwach, kiedy na chwilkę pupa przestaje Laurę boleć, wtedy córeczka z pasją oddaje się poznawaniu otaczającego świata i obdarza mnie niesamowicie zalotnymi uśmieszkami. To prawda Laurko, o czym śpiewał Ryszard Riedel z Dżemu – „w życiu piękne są tylko chwile”! Ale Ty córeńko jesteś wyjątkową szczęściarą, ponieważ potrafisz cieszyć się z tych chwil zdecydowanie lepiej niż większość ludzi! To jest naprawdę bardzo piękna i cenna umiejętność :).

Ps.

Ostatnio spotkała mnie sympatyczna niespodzianka. Kilka miesięcy temu mój pamiętnik www.kochamylaure.pl brał udział w konkursie Blog Roku 2010, w którym doszedł do finału. Parę dni temu okazało się, że znów będę związana z tym konkursem – tym razem jednak nie jako uczestnik, ale jako juror. Właśnie zostałam zaproszona przez portal Onet do Jury, które będzie wybierać zwycięzców spośród blogów startujących w nowej edycji konkursu, czyli Blog Roku 2011. Oczywiście przyjęłam zaproszenie i zgodziłam się zasiąść w tym Jury, ponieważ uznałam to za niezwykle ciekawe doświadczenie. Finałowa gala i ogłoszenie zwycięzców odbędzie się w lutym 2012 – przyznaję, że mam tremę, ponieważ nigdy nikogo na tak wielką skalę nie oceniałam i boję się, czy dokonam właściwego wyboru. Ale jeszcze bardziej się boję, kiedy znajdę czas na przeczytanie tych wszystkich blogów… No cóż, na szczęście zimowe noce są bardzo długie 🙂 Trzymajcie kciuki za dokonanie przeze mnie sprawiedliwego wyboru!

 Kuchnia chińska 🙂

„W leśniczówce za lasem”