Co u nas słychać?

Autor: Emilia, mama Laury Data: czerwiec 16, 2011 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 68

Rehabilitantka Laury trochę mnie zasmuciła stwierdzając, że przed sierpniową operacją córeczka niestety nie zacznie raczkować. Dotychczasowe liczne zabiegi przeprowadzone na jej brzuszku mocno go osłabiły. Teraz Laurka musi wykonać ogromną pracę, aby przywrócić całkowitą sprawność mięśni brzucha i dogonić w tej kwestii swoich rówieśników. Chociaż nie może jeszcze czworakować, mimo to znalazła sobie alternatywę do przemieszczania się – pełzanie, obroty oraz podciąganie. Ale ja chyba nie powinnam narzekać – wprawdzie moje dziecko nie umie jeszcze raczkować, ale za to potrafi robić „kosi kosi łapci”, „pa pa”, „cacy”, rozdawać buziaki na prawo i lewo, obsługiwać pompę infuzyjną oraz prowadzić rozmowy telefoniczne…

Tak, tak – ja wcale nie żartuję… Ostatnio Laurka dorwała telefon komórkowy, a następnie zadzwoniła do mojej przyjaciółki Joanny. Asia akurat nie mogła odebrać, dlatego córeczka nagrała się na automatyczną sekretarkę. Przyjaciółka musiała mieć mocno zdziwioną minę, kiedy odsłuchiwała nietypową wiadomość głosową – kilka minut mlaskania, cmokania oraz odgłosów lizania telefonu… Najgorsze jest to, że mnie się już dawno skończyły darmowe minuty, więc użycie przez Laurę komórki niewątpliwie objawi się na najbliższym rachunku telefonicznym :).

Ostatnio zamartwiałam się tym, że córeczka jeszcze nie potrafi połykać jedzenia w kawałkach. Skończyła już 11 miesięcy, a do tej pory ciągle musiałam jej miksować niemal każdy posiłek. Przy próbie podawania jedzenia w kawałkach Laurka buntowała się i prawie za każdym razem miała odruchy wymiotne. Próbowałam wykonywać masaże logopedyczne, aby odwrażliwić podniebienie i nauczyć ją tej nowej umiejętności. Niestety, wszystko bezskutecznie… Rozwiązanie znalazło się samo i to bez pomocy logopedów. Do Laurki przyjechała w odwiedziny moja babcia, a jej prababcia. Jak powszechnie wiadomo, babcina kuchnia jest najlepsza i najzdrowsza na świecie – wiedzą to wszyscy łącznie z moją córką. Prababcia od razu wprowadziła kuchenne rządy – oświadczyła, że jej prawnuczka nie będzie spożywać kupowanych obiadków tylko prawdziwe gotowane zupy i że nie przyjmie w tej kwestii żadnego sprzeciwu! Następnie prababcia kupiła delikatną cielęcinkę i przyrządziła na niej tak bajeczną zupę pomidorową, że sama zjadłam naraz dwa talerze. Laura zmiotła pyszną zupkę z miseczki dosłownie w trzy minuty i wcale jej nie przeszkadzało, że było tam mięso i warzywa w dość dużych kawałkach. W ten oto babciny sposób podniebienie mojego dziecka wreszcie zostało odwrażliwione :).

Dziś była u nas w domu lokalna telewizja, w celu zrobienia reportażu o Laurce (emisja będzie w przyszłym tygodniu). Nie przygotowywałam się do tego wydarzenia w żaden szczególny sposób, dlatego zastałam reporterów w domowym stroju i w kapciach. Laura również miała na sobie tylko zwykłą sukienkę, w dodatku trochę poplamioną wyżej wymienioną zupą pomidorową. Moja córeczka okazała się jednak prawdziwą damą, która nie miała najmniejszego zamiaru występować przed kamerami w poplamionym stroju. Dlatego ostentacyjnie dała mi do zrozumienia, żeby natychmiast zmienić jej kreację – kilka minut po wejściu reporterów córeczka przez ubranie chwyciła za worek stomijny i z impetem go sobie oderwała. W rezultacie zalała kupką całą swoją garderobę od stóp do głów! Nie było innej rady – Laurka musiała natychmiast zażyć pachnącej kąpieli i przebrać się w odświętną suknię, a dziennikarze musieli odrobinę poczekać…

Poszukiwania pielęgniarki na razie bezskuteczne… Wprawdzie kilka chętnych kobiet zgłosiło się do współpracy, ale po zapoznaniu się z chorobą Laury i całą jej aparaturą, niestety wszystkie się rozmyśliły. Szukam dalej z nadzieją, że do lipca znajdę kompetentną i zaufaną osobę dla mojej małej niesfornej dziewczynki.