Siostry…

Autor: Emilia, mama Laury Data: grudzień 18, 2015 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 206

To był dla nas wyjątkowy, niezapomniany, ale jednocześnie najtrudniejszy w życiu weekend. Starsza siostra naprawdę źle się poczuła, gorączkowała, cierpiała na wzdęcia i biegunki, była apatyczna, słaba, straciła apetyt i siły do zabawy. Byliśmy coraz bardziej zaniepokojeni i bliżsi podjęcia decyzji, żeby zawieść ją do szpitala.

Jakby tego było mało, młodsza siostra akurat w tym momencie postanowiła przyjść na świat – przedwcześnie, gwałtownie i wyjątkowo niebezpiecznie. Być może strach o straszą siostrę był tego pośpiechu bezpośrednią przyczyną…

Kaja urodziła się w Wejherowie, w niedzielę, 13 grudnia punktualnie o godzinie 13:00, a poród trwał całe… pięć minut. Niewiele brakowało, a powiłabym ją we własnym samochodzie. Kuba dowiózł mnie na szpitalną izbę przyjęć o 12:55, potem w wielkiej panice i pośpiechu przetransportowano mnie windą na porodówkę, a 5 minut później miałam już Kaję w swoich ramionach.

Mimo, iż młodsza siostra przyszła na świat jako wcześniak, w ostatnim dniu 36 tygodnia ciąży, to nie wykazała żadnych cech wcześniaczych. Otrzymała 10 punktów w skali Apgar, od razu zademonstrowała, że potrafi samodzielnie jeść oraz oddychać, nie musiała leżeć w inkubatorze i po dwóch dobach ciągłego monitorowania pulsoksymetrem (na moją prośbę) została wypisana do domu jako zupełnie zdrowe dziecko.

Niestety, starsza siostra nie miała już tyle szczęścia… Następnego dnia Laura znowu poczuła się gorzej, jeszcze bardziej schudła, zapadły się jej oczodoły i straciła siły na tyle, że nie była w stanie wejść po schodach… Wiedzieliśmy już, że sytuacja jest krytyczna i że trzeba natychmiast zawieść Laurę do szpitala oraz oddać ją pod opiekę specjalistów. Dłużej nie byliśmy w stanie pomóc naszemu dziecku, mimo największych starań.

I tak oto dobę po porodzie, zostałam z Kają sama w wejherowskim szpitalu, zaś Kuba pognał ratować naszą starszą córkę. Leżąc i dochodząc do siebie, zrobiłam listę niezbędnych Laurze rzeczy i wysłałam mu e-malem, żeby przyspieszyć pakowanie walizek. Pojechali i w nocy z poniedziałku na wtorek Laura została przyjęta do gdańskiego szpitala w stanie silnego odwodnienia organizmu. Wykonano USG, podłączono kroplówkę, a następnie zlecono szereg specjalistycznych badań. Tego samego dnia mnie i Kaję wypisano ze szpitala do domu.

Po badaniach oraz rozmowie z lekarzami, dziś już wiemy, że przyczyna złego stanu jelit Laury nie jest jedna, ale niestety komplikacji jest kilka. Problemy przewodu pokarmowego, nakładając się wzajemnie na siebie, potęgują dolegliwości i uniemożliwiają wchłanianie składników odżywczych oraz wody. Utrudniają też dalsze leczenie dziecka oraz powodują, że przed naszą rodziną możliwa jest wizja kilku wyjątkowo ciężkich miesięcy…

Właśnie pogodziliśmy się z faktem, że Laura wraca do żywienia pozajelitowego, więc będziemy musieli podłączać jej w domu kroplówki. Czyli w najbliższym czasie czeka ją operacja wszczepienia znienawidzonego przez nas cewnika Broviacka… Będziemy też musieli codziennie, kilkakrotnie płukać jej jelita solą fizjologiczną i antybiotykiem, a także zmienić dietę. Cewnik zostanie założony co najmniej do lata 2016 roku, co oznacza, że nasze marzenia i ambitne plany dotyczące likwidacji tracheostomii znów będą musiały poczekać…

Za kilka dni, a dokładnie 22 grudnia Laura przejdzie zabieg wszczepienia cewnika Broviacka. Jeśli nie będzie po nim powikłań, to jest szansa, że ona i Kuba dzień przed Wigilią zostaną wypisani ze szpitala…

Ja od powrotu z porodówki jestem sama w domu, dochodzę do siebie i zajmuję się Kają najlepiej, jak potrafię (chociaż nie mam doświadczenia w opiece nad zdrowym dzieckiem). Kuba zaś jest z Laurą w Gdańsku i dyżuruje przy jej łóżku 24 godziny na dobę. Laura psychicznie bardzo źle znosi zaistniałą sytuację, zresztą – nie będę ukrywać, że wszyscy fatalnie ją znosimy. Łzy same napływają do oczu i nie ma sposobu, aby skutecznie je zatamować.

Nie mogę być przy nich, chociaż wiem, jak bardzo mnie teraz potrzebują – Laura po raz pierwszy przebywa w szpitalu bez swojej mamy. Oni też nie mogą być przy mnie mimo, że ja również szczególnie ich potrzebuję. Przy życiu trzyma nas jedynie myśl, że o ile los będzie łaskawy, mamy szansę te Święta spędzić razem. Naprawdę w tym momencie niczego innego nie pragniemy…

PS.

Dziękuję moim sąsiadom, a jednocześnie przyjaciołom – Krzysiowi i Eli, Natalii i Grzegorzowi, Wioli i Waldkowi. Za to, że są i że zawsze mogę na nich liczyć. Za to, że miał kto zostać z Laurą, kiedy rodziła się Kaja. Za to, że po porodzie miał mnie kto odebrać ze szpitala. Za kolorowe balony w mojej kuchni z napisem „Witaj Kaju”. Za to, że chociaż jestem obolała i nie mam sił pójść do sklepu, to i tak zajadam świeże bułki oraz pachnące świętami pierniki. Szczególne podziękowania dla niezastąpionego wujka Marka, który kursuje między mną a Kubą i Laurą dowożąc wszystkie potrzebne nam rzeczy.

Nawet największe problemy wydają się mniejsze, gdy można je z kimś dzielić…