Opowiem wam niesamowitą historię

Autor: Emilia, mama Laury Data: lipiec 28, 2013 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 48

Dziś opowiem Wam pewną niesamowitą rodzinną historię – prawdziwą, choć tak niewiarygodną, że aż trudno w nią uwierzyć. Tę historię pierwszy raz usłyszałam od mojej mamy, kiedy byłam nastoletnią dziewczyną, a gdy mama mi ją opowiadała, jej głos trząsł się ze wzruszenia, a po policzkach spływały łzy. Wszystko działo się pod koniec lat pięćdziesiątych w maleńkiej wsi na Dolnym Śląsku, gdzie w ubogiej chacie mieszkała pewna biedna rodzina…

Od narodzin Laury ludzie pytają mnie nieustannie o to samo, oczekując ode mnie jednoznacznej odpowiedzi. Pytają mnie, jak ja to robię, że nigdy się nie poddaję, że tak masowo zarażam optymizmem, skąd we mnie tak wielkie pokłady siły do walki o dziecko i dlaczego jeszcze nigdy nie dopadło mnie zwątpienie? A ja zawsze czuję się zakłopotana i kompletnie nie wiem, co im wszystkim powiedzieć, bo naprawdę nie znam odpowiedzi na zadawane mi pytania. Nie mam pojęcia, skąd mam w sobie siłę psychiczną, którą tak wielu podziwia i niezłomną wiarę, którą mnóstwo osób się ode mnie zaraża, ale jest wielce prawdopodobne, że mogłam to po prostu odziedziczyć w genach. Podobno najwięcej genów dziedziczymy z drugiego pokolenia wstecz, co oznacza, że wielu z nas jest bardziej podobnych do swoich dziadków, niż do rodziców. Całkiem możliwe, że ja dostałam w genach ponadprzeciętną siłę psychiczną i zdolność kochania od pewnej niezwykłej kobiety, mojej babci i jednocześnie mojej imienniczki…

Dnia 8 września 1959 roku babcia Emilia powiła bliźnięta, chłopca Janusza i dziewczynkę Ewę – ta maleńka nowonarodzona dziewczynka, to była właśnie moja mama. Niestety, dzieci urodziły się przedwcześnie, jak na tamte czasy zdecydowanie zbyt wcześnie, aby mieć szansę na życie. W Polsce, na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych skrajnych wcześniaków nie ratowano, ponieważ szpitale nie potrafiły tego robić. Nie było inkubatorów i innego potrzebnego sprzętu, który jest dostępny dzisiaj, ani też nie było odpowiedniej wiedzy medycznej. Dzieci takie, jak moja mama i jej brat, umierały w ciągu kilku dni od narodzin, zazwyczaj jeszcze w szpitalu, a lekarze w takich przypadkach nie dawali rodzicom żadnej nadziei. Również moja babcia nie otrzymała cienia nadziei i powiedziano jej, że niebawem dzieci odejdą. Wypisano ją jednak ze szpitala i pozwolono zabrać bliźnięta do domu, aby mogły spokojnie umrzeć wśród swoich bliskich.

Babcia wróciła z dziećmi do ubogiej chaty, w której wraz z moim dziadkiem i jeszcze jednym swoim synkiem mieszkała. W domu nie było łazienki, ba, nie było nawet bieżącej wody, a pomieszczenia domowe łączyły się ścianą ze stajnią, w której dziadkowie hodowali zwierzęta. Najcenniejszą rzeczą w całym domu był piec umiejscowiony na środku niewielkiej kuchni, przy którym można się było ogrzać.

Babcia przywiozła do domu swoje maleńkie dzieci, którym według przepowiedni lekarzy niebawem należało przygotować pogrzeb. Bliźnięta wyglądem bardziej przypominały dwa nowonarodzone kocięta, niż ludzi – były tak małe, że każde z nich mieściło się w dłoni, ich skóra była czerwona, pomarszczona i cienka jak pergamin, a oczy ślepe – powieki były jeszcze całkowicie zamknięte. Dzieci prawie się nie ruszały i nie miały wykształconego odruchu ssania, w związku z czym nie mogły jeść mleka z piersi matki.

Według wszelkiej logiki i według wiedzy ówczesnej medycyny, śmierć powinna była przyjść do tej ubogiej chaty i zabrać na zawsze moją mamę i jej brata. Ale matczyna miłość mojej babci Emilii była tak potężna, że postanowiła ona stawić śmierci wyzwanie. Babcia, wówczas młoda i piękna kobieta, całą swoją siłą woli uwierzyła, że na przekór wszystkiemu potrafi uratować własne dzieci…

Babcia nie miała znikąd żadnej pomocy, ani żadnej wiedzy na temat wcześniaków. W tamtych czasach nie było gazet o macierzyństwie, nie było Internetu, a w zapadłej wsi, w której mieszkała, nie było nawet małej biblioteki. Babcia nie mogła się więc dokształcić na temat ratowania przedwcześnie urodzonych dzieci, nie wiedziała, co to inkubator i nie posiadała żadnych medycznych umiejętności. Ale miała za to coś o wiele potężniejszego – bezgraniczną matczyną miłość, fenomenalną kobiecą intuicję i niezachwianą wiarę w to, że jej dzieci będą żyć…

Dziadek rozpalił ogień w piecu, a babcia wydobyła z szafy stary karton po butach. Pudełko starannie wypełniła tkaniną oraz miękką watą, a następnie ułożyła je na półce tuż nad rozgrzanym piecem. Następnie delikatnie włożyła swoje maleńkie dzieci do wyściełanego kartonu zapewniając im miękkie, przytulne, a przede wszystkim ciepłe środowisko do rozwoju. I tak oto we wrześniu 1959 roku, w ubogiej chacie, w pewnej maleńkiej wiosce, dwoje rodziców zbudowało inkubator z pudełka po butach…

Dzieci nie potrafiły jeść, a babcia Emilia nie miała zbyt wiele pokarmu. Nie posiadała też żadnych odżywek, którymi mogłaby nakarmić swoje dzieci. Usiadła więc przy piecu i zaczęła masować własne piersi tak długo, aż wywołała laktację – w końcu z kobiecych piersi wypłynęły pierwsze krople życiodajnego mleka.

Bliźnięta nie ssały, nie potrafiły połykać i właściwie wyglądały jak półżywe, półmartwe. Babcia miała w domu pipetę, taką, którą karmi się koty lub psy, jeśli z jakiś powodów nie mogą być wykarmione przez rodzicielkę. Emilia nalała własnego mleka do takiej pipety i kropelka po kropelce wlewała do ust swoim umierającym dzieciom. Każdego dnia, po kilka godzin karmiła bliźnięta, a z każdą kolejną kroplą matczynego pokarmu w ich ciała powracało życie… Dzieci piły mleko i rosły na przekór lekarskim teoriom, aż któregoś dnia przestały się mieścić w pudełku po butach!

Czy w tamtych czasach, w totalnej nędzy, w zapomnianej wsi gdzieś na końcu świata, bez inkubatora i bez pomocy medycznej uratowanie tych dwojga istot mogło się udać? Tak, choć brzmi to nieprawdopodobnie, stało się naprawdę! Dzięki przeogromnej miłości i determinacji mojej babci Emilii, bliźnięta nie tylko przeżyły, ale również wyrosły na całkiem zdrowe dzieci, a później na silnych dorosłych ludzi. A moja mama Ewa, choć przyszła na świat jako jedno z tych umierających bliźniąt, nie była nigdy ani wątła, ani słaba, a w dorosłym życiu sama powiła na świat siedmioro zdrowych dzieci…

Ta niesamowita historia pokazuje, że Miłość matki do dziecka może zdziałać cuda – taka Miłość ma moc sprawczą i czasami nawet pozwala negocjować z Bogiem, wyrywając dziecko z objęć odgórnie zaplanowanej śmierci. Zdolność takiego wielkiego kochania jest niczym pierwiastek boskości w człowieku – wszak wiadomo, że Bóg jest Miłością. Kto choć raz w życiu naprawdę mocno kochał, ten na pewno wie, o czym dzisiaj mówię… Miłość przenosi góry, urzeczywistnia pragnienia i sprawia, że możemy kreować własną rzeczywistość wbrew największym przeciwnościom losu. I choć wśród ludzi jest bardzo dużo zła, rozmaitych okrucieństw i wszelkiej niesprawiedliwości, to jednak zdolność do Miłości sprawia, że mimo naszych licznych wad, jednak wciąż mamy prawo nazywać się ludźmi…

Moja mama Ewa wspomina moją babcię Emilię zawsze ze łzami w oczach, opowiadając o niej jako o najwspanialszej mamie na świecie. Była troskliwa, pełna miłości i niezwykle dbała o swoje dzieci. Dbała też o siebie – mimo trudnych czasów i biedy, była zawsze piękną i elegancką kobietą, nosiła kolorowe zwiewne sukienki, starannie układała włosy i bardzo dużo się uśmiechała.

Kiedy moja mama miała pięć lat, Emilia nagle zachorowała na zapalenie płuc i zawieziono ją do szpitala. Leżała tam dość długo, ale proces leczenia zakończył się pomyślnie i właściwie po pewnym czasie całkowicie wróciła do zdrowia. Lekarze zaczęli przygotowywać dokumenty do wypisania babci ze szpitala, a ona w tym czasie przebrała się w piękną sukienkę w kwiaty, ponieważ chciała, aby przyjeżdżający po nią mąż zachwycił się jej widokiem. Mój dziadek z radością przyjechał po swoją żonę, jednak tuż przed opuszczeniem szpitala poproszono moją babcię o wejście jeszcze jeden raz do gabinetu zabiegowego. Lekarze postanowili bowiem na wszelki wypadek przed wyjściem przetoczyć babci krew, aby wzmocnić jej organizm…

Ale moja babcia już nigdy nie wyszła z tej sali zabiegowej, do której ją wezwano, a mój dziadek już nigdy nie ujrzał swojej pięknej, roześmianej żony. Kilkanaście godzin później młoda, pełna życia i miłości kobieta zmarła w tajemniczych okolicznościach, a dla mojej mamy, która miała wówczas jedynie pięć lat, na zawsze skończyło się dzieciństwo…

Było jasne, że babcia zmarła przez jakiś fatalny błąd lekarzy. Wchodziła do sali zabiegowej jako zdrowa kobieta, będąc już właściwie wypisana do domu. Jednak po przetoczeniu krwi, jej ciało błyskawicznie znalazło się w krytycznym stanie, a próby odratowania jej okazały się bezskuteczne. Dziadek podejrzewał, że lekarze przy przetaczaniu krwi pomylili worki i podali babci krew z niewłaściwą grupą, bądź też zakazili ją przy przetoczeniu jakąś straszną infekcją. Dziadkowi odmówiono jednak jakichkolwiek informacji o przyczynach zgonu żony, nie pokazano także dokumentacji szpitalnej, a całą sprawę zatuszowano. Niestety, w tamtych czasach nie można było tak po prostu pozwać lekarza do sądu, bo ówczesne realia były zupełnie inne od współczesnych. Poza tym, mój dziadek, były żołnierz AK – po wojnie prześladowany przez komunistyczne władze, nie miał najmniejszych szans w zderzeniu z ówczesnym sądownictwem. Babcia Emilia zmarła przez błąd lekarski, mój dziadek nagle został wdowcem bez jakiegokolwiek wyjaśnienia, a mojej mamie i jej braciom na zawsze okaleczono serca…

Mimo trudnego i smutnego dzieciństwa, moja mama Ewa wyrosła na radosną, pełną miłości i olśniewająco piękną kobietę. Wyszła za mąż i w 1982 roku urodziła swoje pierwsze z siedmiorga dzieci – urodziła mnie, dając mi na imię Emilia, oczywiście na cześć swojej ukochanej mamy.

Dziś, znając powody nadania tego imienia i znając historię mojej babci, jestem dumna, że właśnie tak się nazywam. Gdyby nie ponadprzeciętna miłość i determinacja babci, to moja mama by nie przeżyła nawet kilku pierwszych dni swojego życia – a gdyby nie było mojej mamy, nie byłoby też mnie, Laury i prawdopodobnie wielu przyszłych ludzkich istnień.

Jestem dumna, że miałam babcię, która ocaliła nam życie i nauczyła nas, że nie ma na świecie nic piękniejszego i ważniejszego od Miłości…