Samodzielność

Autor: Emilia, mama Laury Data: sierpień 9, 2016 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 19

Pewnej niedzieli uczestniczyliśmy w przyjęciu urodzinowym naszego 6-letniego przyjaciela. Impreza była wesoła i gwarna, odbyła się w sali zabaw, gdzie grupa dzieciaków mogła się do woli wyszaleć, zaś towarzyszący im dorośli spokojnie nagadać przy postawionych nieopodal stolikach. Laura bez żalu porzuciła rodziców oraz młodszą siostrę na rzecz rówieśników i wolności. Chociaż w jej przypadku termin „wolność” jest nieco naciągany – ograniczony koniecznością podłączania do pulsoksymetru (lub respiratora), nieustannym monitorowaniem własnego oddechu, pilnowaniem diety i częstego korzystania z łazienki.

Nastawialiśmy się, że przez cały czas jedno z nas będzie pacyfikować młodszą córkę (z natury dość temperamentną), zaś drugie niczym szpieg zakradać się za starszą i kontrolować jej parametry oddechowe. Jednak tym razem obie dziewczyny nas zaskoczyły, dzięki czemu bezstresowo spędziliśmy czas niczym się nie przejmując.

Kaja czarowała gości uśmiechem, zaś Laura bez problemu ogarnęła wszelkie swoje ograniczenia. Mimo szalonej zabawy wśród innych dzieci, oczywistego w tej sytuacji podniecenia, bieganiny oraz hałasu, nie zapomniała o ważnych obowiązkach. Przez cały czas samodzielnie pilnowała swojego oddychania, regularnych wizyt w łazience, dbała o sprzęt medyczny, a nawet o przewód pokarmowy. Chociaż na stole były rozmaite słodkości, tort, ciasta, krakersy i owoce, nie jadła ich bez naszego pozwolenia. Za każdym razem, gdy miała na coś ochotę, podchodziła, by nas zapytać. Kiedy zaproszono dzieci do stołu, zadbała, by przed jedzeniem podłączyć jej pulsoksymetr. Pamiętała też, by przed każdym kęsem wziąć głęboki oddech, żeby zapobiec spadkowi saturacji… A gdy na jej talerzu położono wielki, apetyczny kawał pizzy uprzejmie poprosiła, by dać jej tylko połowę, gdyż tak duża porcja mogłaby jej zaszkodzić. Przez całą uroczystość była sama sobie pielęgniarką, co wcale nie przeszkodziło jej doskonale się bawić. Do domu wróciła szczęśliwa i bardzo z siebie dumna.

A tak poza tym, od zeszłego tygodnia Laura samodzielnie przygotowuje sobie kolację i od dzisiaj także śniadanie. Sama się rozbiera, ubiera, ogarnia bajzel we własnym pokoju, pomaga rozładować zmywarkę, odrywa krewetkom ogony, raz w tygodniu sortuje wszystkim domownikom skarpetki, a także co miesiąc rozpakowuje paczkę ze szpitala, skrupulatnie umieszczając akcesoria medyczne na odpowiednich półkach. Pomaga również zajmować się młodszą siostrą – i to z coraz lepszym skutkiem.

Jestem z niej naprawdę dumna, ponieważ zachowuje się jak pełnosprawna mimo orzeczonej niepełnosprawności, dumna z Kuby za to, że nieustannie motywuje córkę do samodzielności, a także dumna z siebie, gdyż mimo rozmaitych obaw i nadopiekuńczości, na tę samodzielność jej pozwalam. I nawet już widzę oczami bujnej wyobraźni, jak za kilkanaście lat Laura bierze pod pachę sprzęt medyczny, ciuchy, książki i ulubione płyty, żeby wyprowadzić się z domu własnego M…

No to teraz czas na pointę, chociaż krótką, bo nie chcę Was zamęczyć patetycznymi wywodami na temat wychowywania dzieci (macie ich w sieci aż nadto). Zmieszczę się w dwóch priorytetach: pragnieniu, by nauczyć córki samodzielnego myślenia oraz samodzielnego funkcjonowania. Oraz w jednej zasadzie, która mówi, że zbędna pomoc dziecku jest przeszkodą w rozwoju.

No cóż, z Laurą idzie nam już całkiem nieźle. Teraz jeszcze trzeba zmotywować Kaję, by się sama karmiła i przewijała, a potem to już będzie z górki. 😉

PS.

Laura kazała zrobić zdjęcie pierwszemu przygotowanemu przez siebie śniadaniu, więc ta kanapka na końcu to jej pomysł. Biedne dziecko… jeszcze nie wie, że przebiegli rodzice już knują, aby pewnego dnia zrobiła śniadanie także dla nich – najlepiej z dostawą do łóżka.

Ostatnie zdjęcie z dedykacją od Laury