Uffffffielbiam, gdy ona do mnie mówi

Autor: Emilia, mama Laury Data: kwiecień 28, 2014 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 39

Jest tak prosty w swej konstrukcji, jak budowa cepa. Ot zwykły kawałek plastiku połączony z banalną membraną w kształcie kółka, wykonaną z najzwyklejszej gumy. Orator, bo o nim mowa, to zastawka foniatryczna stworzona specjalnie dla osób posiadających tracheotomię, aby umożliwić im naukę mowy. Kiedy tak sobie patrzę na dobitną prostotę tego urządzenia, to w głowę zachodzę, jakim cudem kosztuje ono tak dużo, bo jego faktyczna wartość z pewnością nie przekracza kilkudziesięciu złotych (ceny oratorów wahają się natomiast od około 150 zł do kilkuset zł w zależności od modelu, przy czym zastawki trzeba co jakiś czas wymieniać). Pomijając moje wątpliwości co do wygórowanych cen zastawek foniatrycznych, to fakt jest taki, że mimo swojej banalności konstrukcyjnej potrafią one zdziałać prawdziwe cuda. I właśnie takie cuda dzieją się w naszym domu od mniej więcej trzech tygodni, zmieniając diametralnie życie naszej rodziny.

Odkąd Laura zaczęła używać oratora, zrobiła chyba więcej postępów w zakresie mowy, niż przez całe swoje dotychczasowe życie. Nieoczekiwanie, z dziecka mówiącego pojedyncze słowa, borykającego się z niewyraźną wymową bez możliwości wypowiedzenia szeleszczących głosek, stała się głośną i elokwentną dziewczynką, z którą coraz częściej jesteśmy zmuszeni prowadzić długotrwałe dysputy (co akurat nie zawsze jest nam na rękę). Dobrodziejstwa oratora, połączone z regularnymi zajęciami logopedycznymi, pozwoliły Laurze zrobić milowy krok w jej rozwoju. Nagle, wszystkie te trudne wyrazy, które Laura już wcześniej miała zakodowane w głowie, ale których do tej pory nie potrafiła wyraźnie wypowiedzieć, stały się możliwe do użycia. Kilka dni temu w jej wymowie pojawiły się także pierwsze szeleszczące głoski, o które tak bardzo walczyliśmy i z którymi Laura ze względu na tracheotomię miała najwięcej problemów. Zaczynamy wreszcie słyszeć w jej głosie coraz wyraźniejsze s, ś, c, ć, cz i sz. Wprawdzie zanim Laura opanuje te głoski do perfekcji, czeka ją jeszcze sporo pracy, ale wszystko wskazuje na to, że nabycie umiejętności ich poprawnego wymawiania to tylko kwestia czasu.

Na szczęście Laura bardzo lubi ćwiczyć wymowę, więc na co dzień nie mamy najmniejszych problemów, aby motywować ją do mówienia. Córeczka chętnie powtarza po nas trudne zwroty, codziennie prosi, aby czytać jej książki, z łatwością opanowuje kolejne teksty piosenek, a nawet sama przypomina o odrobieniu zadań domowych zaleconych przez panią logopedę – ostatnio oświadczyła, że „uffffffielbia zadania domowe” :). Mówi równie chętnie, jak je, co w praktyce oznacza po prostu tyle, że buzia jej się nie zamyka. A słowa, które wypowiada, to przecież najpiękniejsza muzyka dla naszych rodzicielskich uszu…

Trzy miesiące po narodzinach Laury, w momencie wykonania jej zabiegu tracheotomii, zdałam sobie sprawę, że nauka mowy będzie dla niej jednym z najtrudniejszych wyzwań. Dlatego od początku życia córki kładłam ogromny nacisk na kształtowanie w jej umyśle mowy biernej oraz prawidłowych wzorców gramatycznych, aby w przyszłości łatwiej jej było przejść do mowy czynnej. Śpiewałam jej, czytałam i nieustannie do niej mówiłam, starając się posługiwać poprawną polszczyzną – nawet wtedy, gdy była jeszcze niemowlęciem. A kiedy w naszym życiu pojawił się Kuba, ilość dyskusji, żartów i przekomarzania się w otoczeniu Laury wzrosła jeszcze bardziej, przez co córka uczyła się nowych form wypowiedzi z jeszcze większą intensywnością.

Teraz to wszystko zaprocentowało – orator ma wspaniałe właściwości, ale tak naprawdę jest tylko narzędziem do używania bogatego zasobu słów, które Laura od dawna miała zapisane w swoim umyśle. Dlatego właściwie z dnia na dzień stała się dzieckiem, które posługuje się rozbudowanymi formami wypowiedzi, tworzy złożone zdania i rozumie znaczenie takich słów, które w przypadku niespełna czteroletniego dziecka mogą budzić zdziwienie.

Ale żeby nie było tak pięknie i abyście po przeczytaniu tego wpisu nie dostali mdłości od nadmiaru lukru, to na koniec będzie trochę gorzkiej prawdy. Otóż nasza wielomiesięczna swoboda wypowiadania się w towarzystwie dziecka sprawiła, że na własnej piersi wyhodowaliśmy małego potwora – całkiem cwanego, a czasami nawet bezczelnego, który ze swojego rozbudowanego słownictwa potrafi zrobić niezły użytek…

Dlatego też, gdy pewnego dnia Kuba zdenerwował się na Laurę i odezwał się do niej szorstkim, stanowczym tonem, ona bez większych emocji odrzekła „nie wygłupiaj się, tato”.

Dziś rano natomiast, gdy córka rozrzuciła moje starannie posegregowane dokumenty, zanim w ogóle zdążyłam zareagować, ona mnie uświadomiła „to nie moja wina mamo, więc się nie przejmuj”.

A gdy po napisaniu nowego wpisu na bloga załączałam do tego wpisu zdjęcia, moje dziecię podeszło do mnie i pełnym dezaprobaty tonem stwierdziło „a ty mamo znowu siedzisz w Internecie i zdjęcia oglądasz, zamiast pracować”…

No. Czyli można się spodziewać, że jeśli tempo rozwoju mowy utrzyma się u Laury na tym samym poziomie, to za pół roku ona sama zacznie mi dyktować treści wpisów na tego bloga – i to raczej tonem nieznoszącym sprzeciwu… Szykujcie się zatem Czytelnicy na zmianę autora 🙂