Radość z rzeczy małych

Autor: Emilia, mama Laury Data: grudzień 6, 2015 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 57

Nie mam dzisiaj zbyt wielu sił, by dużo pisać. Zwłaszcza, że stan zdrowia Laury od ostatniego postu niewiele się zmienił… Wprawdzie jest lekka poprawa, ale nie na tyle istotna, żeby się z niej cieszyć. Zresztą, poprawa ta wynika raczej z restrykcyjnej lekkostrawnej diety, na której Laura jest już od dłuższego czasu, niż z tego, że w jej organizmie cokolwiek zmieniło się na lepsze. Zator w jelitach jak był, tak jest – cały czas w tym samym miejscu. Niestety, mimo naszych wysiłków, leków, kalorycznych odżywek i suplementów, córeczka znów schudła i bez ubrania wygląda naprawdę źle. Ciężko mi na to patrzeć z suchymi oczami…

Odliczam dni do środy, czyli do zaplanowanego dla córki pobytu w szpitalu. Jeszcze nigdy nie czekałam na pójście do szpitala z tak wielkim utęsknieniem. Mam ogromną nadzieję, że badania przeprowadzone przez lekarzy pozwolą nam rozwikłać zagadkę i postawić trafną diagnozę, a tym samym wreszcie rozpocząć skuteczne leczenie. Jeszcze nie wiemy, jak długo przyjdzie nam przebywać na oddziale żywieniowym, ale tym razem konieczność 24-godzinnej opieki nad Laurą w większości spadnie na barki Kuby. Ja już jestem bardziej na etapie osoby, która sama potrzebuje pomocy, niż takiej, która komukolwiek mogłaby jej udzielić.

Podczas ostatniego ciążowego USG, lekarz skrupulatnie obejrzał zawartość mojego brzucha i zapytał, czy przypadkiem nie miałam w ostatnim czasie jakiś stresów… Odpowiedziałam zgodnie z prawdą, że owszem miałam i to niemałe, oraz że w najbliższym okresie czekają mnie kolejne. Pan doktor ze stoickim spokojem nakazał mi natychmiast przestać się stresować, dużo leżeć i odpoczywać, żeby nie sprowokować drugiego dziecka do zbyt wczesnego przyjścia na świat. „Nie stresować się i odpoczywać” – ot lekarz dowcipniś…

Tymczasem robimy, co możemy aby ten stres jakoś zniwelować i całą rodziną staramy się cieszyć z rzeczy małych, które dla 5-letniej Laury i tak bardzo często wydają się wielkie! Dzisiejsza nocna wizyta Św. Mikołaja właśnie do takich rzeczy należała, co było widać po promiennym uśmiechu córeczki od rana rozpakowującej przyniesione przez niego upominki. W tym roku, zgodnie z własnymi zainteresowaniami, Laura dostała typowo dziewczęce prezenty – papierowe modele do składania z serii Star Wars oraz dwa samochody resoraki. 😉 Otrzymała również smakołyki, chociaż ze względu na chorobę w bardzo ubogiej, dietetycznej wersji. Mimo to, przeogromnie cieszyła się ze zwykłych chrupek kukurydzianych i jabłkowych chipsów – co najmniej tak, jakby dostała wypasioną czekoladę z bajecznie słodkim nadzieniem. Laurze naprawdę niewiele trzeba do szczęścia i to jest jedna z tych cech, które najbardziej w niej ubóstwiam!

Podobno szczęście mogą odnaleźć tylko tacy ludzie, którzy potrafią cieszyć się z rzeczy małych – tak słyszałam.