To już cztery lata

Autor: Emilia, mama Laury Data: lipiec 7, 2014 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 76

Pamiętam doskonale to koszmarne lato 2010 roku. Upał był niemiłosierny, a szczelnie zamknięte szpitalne okna powodowały, że powietrze po prostu stało w miejscu. Czułam, że się duszę, że nie mogę złapać tchu, lecz nie byłam pewna, czy to z powodu tego okropnego gorąca, czy może raczej dlatego, że od wielu godzin resztkami sił powstrzymywałam się od płaczu.

Laura leżała w inkubatorze, prawie naga, bezbronna i tak bardzo krucha. Gdy pielęgniarki dawały mi ją do kangurowania, przytulałam ją najdelikatniej, jak potrafiłam, aby niczego w jej drobnym ciele nie uszkodzić. Jedną dłonią asekurowałam maleńkie ciało córeczki, a drugą podtrzymywałam dreny od wenflonów, kable od czujników i rurkę intubacyjną, przez którą respirator wtłaczał powietrze do płuc mojej małej dziewczynki.

Dzień za dniem mijał, a z każdą dobą było już tylko gorzej. Widziałam coraz więcej aparatury, drenów, rur, kabli i bandaży, wśród których Laura wyglądała niczym maleńka muszka zaplątana w pajęczą sieć. Oglądałam też coraz więcej szpitali i słuchałam coraz czarniejszych przepowiedni, które miały zamienić moje życie w prawdziwy koszmar.

W pewnym momencie za szpitalnym oknem usłyszałam gwar przechodniów i beztroskie śmiechy młodych kobiet, które grupą wracały właśnie z zakupów z jakiejś galerii handlowej. Były niewiele młodsze ode mnie, wszystkie atrakcyjne i zadbane, zapewne z wielkimi planami na przyszłość, obładowane torbami z markowych sklepów. Pomyślałam wtedy, że jeszcze niedawno ja też tak chodziłam po ulicy i też miałam takie same plany i podobne markowe torby. Miałam też drobne, głupie problemy, które choć wcześniej dla mnie ważne, teraz wydawały mi się kompletnie bez znaczenia.

Lato, choć wciąż bardzo gorące, powoli zbliżało się ku końcowi. Widziałam już przez okno pożółkłe korony drzew i opadające na ulicę liście. Wtedy właśnie mojej córce wykonano pierwszą dziurę w szyi – tracheotomię oraz kolejną dziurę w brzuchu – ileostomię. Wówczas także było mi dane zobaczyć, jak przez zaniedbanie pielęgniarki wnętrzności mojej córeczki wylały się na zewnątrz, jak wbijano wenflony w jej posiniaczoną od licznych nakłuć głowę, jak faszerowano ją antybiotykami, by zwalczyć kolejne szpitalne zakażenia oraz jak jej ciało zrobiło się sine, gdy pielęgniarz zapomniał podłączyć ją na czas do respiratora. Niedługo potem w jednym ze szpitali usłyszałam, że moje życie będzie bardzo ciężkie, że córka nigdy nie otrzyma szansy na normalność i że muszę być przygotowana na najgorsze.

Pamiętam, jak dzielnie starałam się znosić te wszystkie fatalne diagnozy i prognozy. Pamiętam, że próbowałam przyjmować je z godnością, a nawet z uśmiechem na ustach, żeby Laura w żadnym wypadku nie mogła dostrzec mojego smutku. Ale potem wymykałam się na korytarz, zamykałam się w toalecie, tak, aby lekarze i pielęgniarki nie widzieli mojej słabości, zwijałam się w kłębek i płakałam…

***

Czas mija bardzo szybko, może właśnie dlatego trudno mi uwierzyć, że od tamtych chwil minęły już cztery lata. Upał znów jest niemiłosierny, ale na szczęście z zachodu nadciąga orzeźwiający wiatr oraz chmury, które dają odrobinę kojącego cienia. Tym razem nie jestem już zamknięta w żadnym dusznym pomieszczeniu – teraz siedzę wygodnie we własnym ogrodzie, wraz z rodziną i najbliższymi przyjaciółmi. Wszyscy razem świętujemy czwarte urodziny Lury, jedząc, pijąc i rozmawiając o kompletnych głupotach. Nie mówimy o chorobie, tylko o rozmiarach sukienek oraz o tym, że wieczorem prawdopodobnie spadnie deszcz.

Laura siedzi na honorowym miejscu dumna jak paw, z buzią umorusaną kremem, który przed chwilą zlizała z wielkiego kawałka tortu. Nie ma na sobie żadnych rurek, kabli, worków ani urządzeń. Ma jedynie ładną fioletową sukienkę i zabawne różowe okulary. Wygląda prześlicznie w tych dwóch warkoczach zaplecionych przez znajomą fryzjerkę – z racji tego, że ja jestem w kwestii fryzur absolutnym beztalenciem i nigdy nie potrafiłam córki tak ładnie uczesać.

Laurka zjada tort do ostatniego okruszka, a następnie z wypiekami na twarzy biegnie rozpakowywać prezenty. Jest zupełnie taka sama, jak inne dzieci w jej wieku – beztroska, szczęśliwa i nieustannie chętna do zabawy. Zadaje sto tysięcy pytań na minutę i wciąż nie jest usatysfakcjonowana z otrzymywanych na nie odpowiedzi.

A ja siedzę sobie z rodziną w to leniwe popołudnie i wystawiam twarz do słońca. Uśmiecham się do Kuby, gadam, wcinam lody, kręcę film i robię zdjęcia. Od czasu do czasu spoglądam na Laurę, która razem z wujkiem Jackiem testuje urodzinowe prezenty. Jest normalnie, jest błogo, jest dobrze…

Wszystkiego najlepszego ukochana córko.