Kubeł zimnej wody

Autor: Emilia, mama Laury Data: wrzesień 6, 2013 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 86

Od czasu do czasu zdarzają się takie chwile, które niczym kubeł zimnej wody wylany na nasze głowy, przypominają nam, jak łatwo jest Laurę stracić… Nagle dzieje się coś nieoczekiwanego, co sprawia, że panicznie zaczynamy się bać o życie naszego dziecka. Jesteśmy wówczas bliscy stanu przedzawałowego, a najgorsze jest to, że sami nie wiemy, czego w następnej chwili mamy się spodziewać. Laura potrafi nas niekiedy naprawdę nieźle wystraszyć, można by rzec – na śmierć…

Krzątałam się w kuchni przy obiedzie, gdy nagle, zupełnie nieoczekiwanie, córeczka przerwała zabawę i położyła się spać na podłodze. Byłam do niej odwrócona plecami, więc dopiero po chwili zauważyłam kątem oka dziecko śpiące na środku salonu, nie podłączone do respiratora!!! Podbiegłam do Laury w tempie błyskawicy, aby natychmiast ją obudzić – córka otworzyła oczy i spojrzała na mnie nieco błędnym i przerażonym wzrokiem. Posadziłam ją przy stole, ponieważ wybiła właśnie pora karmienia, a ze względu na skłonność córeczki do hipoglikemii, musi ona zawsze jeść o stałych porach. Z piętra akurat zbiegł Kuba, który przyszedł zobaczyć, co się dzieje – popatrzyliśmy na Laurę, a ona, nie zważając na to, że za chwilę będzie jadła obiad, położyła głowę na stole i znów poszła spać. Kuba co sił w nogach pobiegł po respirator, podłączyliśmy córkę do aparatury, wybudziliśmy ją, a następnie na siłę wcisnęliśmy w jej usta kilka łyżek jedzenia, aby utrzymać poziom cukru we krwi na właściwym poziomie. Następnie zanieśliśmy małą wraz z respiratorem do łóżka, aby mogła tam w końcu spokojnie i bezpiecznie zasnąć.

Od razu zrozumieliśmy, że coś jest z dzieckiem nie tak. Był środek dnia, a Laura w ciągu dnia przecież nigdy nie zachowuje się w tak dziwny sposób! Córka, mimo skończonych zaledwie trzech lat, doskonale rozumie, że nie wolno jej się położyć spać bez respiratora, a nawet nie wolno jej się bawić na leżąco i do tej pory nigdy takich rzeczy nie robiła. Musiało się więc stać coś, co spowodowało, że jej ciało nagle odmówiło posłuszeństwa. Boże, jak to dobrze, że ja jestem z nią non stop, że nie spuszczam jej z oka ani na chwilę. Gdyby Laura na przykład bawiła się sama w ogrodzie i tak niespodziewanie zasnęła, to prawdopodobnie już nigdy by się nie obudziła…

Wieczorem córeczka zagorączkowała, więc było już dla nas jasne, że dopadła ją jakaś choroba, najprawdopodobniej wirusowa. Osłabiona chorobą miała bardzo zły nastrój i była wyjątkowo płaczliwa, co jest zrozumiałe w przypadku chorego dziecka. Pomyśleliśmy sobie, że i tak nie mamy co narzekać – Laura ma przecież świetną odporność i ostatnio była chora ze dwa lata temu. Ale następnego dnia znów stało się coś, co zmroziło nam krew w żyłach i przyprawiło nas o silną palpitację serca…

Laura bez konkretnego powodu zaczęła strasznie płakać, wykonywać nieskoordynowane ruchy i wyginać ciało w różne strony. Straciliśmy z nią kontakt i mimo usilnych prób przez dłuższy czas nie potrafiliśmy się z nią porozumieć. Zachowywała się w tej chwili dokładnie tak, jak w momencie poprzedzającym pamiętny atak padaczkowy. Kuba i ja spojrzeliśmy sobie w oczy i oboje natychmiast zlaliśmy się zimnym potem ze strachu, przygotowując się psychicznie na kolejny atak epilepsji… Tysiące myśli przebiegły nam wówczas przez głowę, począwszy od tego, jak należy reanimować dziecko, a skończywszy na tym, czy uda się wezwać na pomoc śmigłowiec, aby błyskawicznie przetransportować Laurę do szpitala. Ja spojrzałam na pulsoksymetr, aby sprawdzić akcję serca, a Kuba pobiegł po glukometr, by skontrolować poziom cukru – ku naszemu zdziwieniu wszystkie parametry były w normie. Po dłuższej chwili córeczka zaczęła się uspokajać, odzyskała dobry nastrój, a następnie jak gdyby nigdy nic, zasnęła. Żaden atak epilepsji na szczęście tego dnia nie nastąpił, ale my już do końca wieczoru musieliśmy borykać się z objawami silnego „stresu pourazowego” – Kuba z bólem głowy, a ja z bólem brzucha…

Ach, jak bardzo nienawidzimy tych momentów, które tak brutalnie przypominają nam, że w każdej chwili możemy stracić nasze dziecko. Nienawidzimy tych koszmarnych sytuacji, które zaburzają nam nasze poukładane życie i niczym upiorne zjawy szepcą do ucha, że wystarczy jeden maleńki błąd, jedno głupie zaniedbanie, by na zawsze odebrać nam córeczkę. Ale z drugiej strony tak sobie myślę, że te okropne momenty są nam przecież bardzo potrzebne. Potrzebujemy ich po to, aby nie stracić czujności, aby nie popaść w rutynę i żeby nigdy nie zapomnieć o tym, że życie Laury jest wyłącznie w naszych rękach… Tak przynajmniej to sobie tłumaczę, jak zwykle próbując znaleźć w każdej sytuacji jakieś dobre strony.

Następnego dnia na ciele Laury pojawiły się czerwone kropeczki, więc stało się dla nas jasne, że mała zachorowała na różyczkę. Spodziewałam się tego, ponieważ świadomie nie zaszczepiłam córeczki szczepionką MMR przeciwko odrze, śwince i różyczce. Jest to bardzo kontrowersyjna szczepionka, po której występowały już u wielu dzieci rozmaite powikłania poszczepienne. Gdyby Laura była zdrowa, to być może zdecydowałabym się ją zaszczepić, ale ponieważ córka ma tak wiele obciążeń zdrowotnych, to postanowiłam jednak nie ryzykować. Mniejszym ryzykiem dla Laury wydało mi się przejście przez nią tych chorób zakaźnych, niż zaszczepienie jej szczepionką MMR – zresztą, opinię tą potwierdziła także nasza zaprzyjaźniona lekarka.

Doktor przyjechała, osłuchała Laurę i powiedziała, że nie ma żadnych powodów do niepokoju, ponieważ stan ogólny dziecka jest bardzo dobry. Faktycznie, córeczka przeszła chorobę wyjątkowo dobrze i oprócz jednej dawki Paracetamolu oraz kilku tabletek Rutinoscorbinu, nic więcej nie było potrzebne do jej wyleczenia. Gorączka była nieduża i krótkotrwała, a Laura podczas choroby jedynie potrzebowała więcej snu, niż zwykle. Miała też problemy z oddychaniem, więc musieliśmy jej dodatkowo podawać tlen, ale zaburzenia oddychania występują u niej nawet przy zwykłym przeziębieniu, dlatego jesteśmy już do tego faktu przyzwyczajeni. Nie licząc więc dwóch wyjątkowo stresogennych sytuacji, które niemal przyprawiły nas o zawał serca, to całe chorowanie Laury miało bardzo łagodny przebieg.

Czerwone kropki z ciała córeczki wprawdzie jeszcze całkowicie nie zniknęły, ale my już wylegujemy się na słońcu, korzystając z ostatnich chwil lata. Temperatura na dworze była dziś zdecydowanie wyższa, niż w domu, więc żadnym sposobem nie udało się zatrzymać Laury w czterech ścianach. Że o leżeniu w łóżku w celu rekonwalescencji to już nawet nie wspomnę…