Z rodziną dobrze nie tylko na zdjęciu

Autor: Emilia, mama Laury Data: sierpień 17, 2013 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 26

Dawno w naszym domu nie było takiego gwaru i tłoku. Przedpokój zawalony walizkami i butami, łazienka przysłonięta ręcznikami, a stół rozłożony do dużo większych rozmiarów, niż zwykle. Wszystkie łóżka zaścielone, materace na podłodze rozłożone, dodatkowe krzesła od sąsiadów wypożyczone… Wreszcie przyjechali Ci, których tak długo oczekiwałam – moja mama, brat Mikołaj ze swoją dziewczyną oraz moje najmłodsze bliźniacze rodzeństwo Kinga i Szymon.

Laura na widok babci, cioć i wujków zapiszczała z radości jak małe pisklę. Była wniebowzięta i oczywiście przez cały ich pobyt strasznie gwiazdorzyła – chwytała się wszelkich możliwych podstępów, aby być ciągle w centrum zainteresowania. Nastoletnia Kinga została zatrudniona przez Laurę na pełen etat jako dama do towarzystwa – tonem nie znoszącym sprzeciwu Laurka nakazała się jej ze sobą bawić, co też Kinga posłusznie czyniła przez całe dwa dni…

W piątek postanowiliśmy wszyscy pojechać nad morze, ale ponieważ ja mam alergię na tłumy turystów przetaczających się przez Trójmiasto, zachciało mi się zabrać rodzinę daleko od miejskiej dżungli, na jakąś mało uczęszczaną plażę i to w dodatku na otwarte wody z prawdziwymi falami, a nie tylko nad Zatokę. Znalazłam na mapie idealne miejsce na taki rodzinny wypad, a według wujka Google droga do celu była wyjątkowo krótka i prowadziła przez uroczy las. Niestety, dość szybko zorientowaliśmy się, że tego dnia wujek Goggle sobie z nas brutalnie zadrwił…

Oczywiście nie trudno się domyślić, że zabłądziliśmy. Zamiast na plażę dotarliśmy na wielgachną polanę pełną jagód, z czego akurat bardzo ucieszyła się moja mama, która nie bacząc na resztę grupy poszła w las zajadać przysmaki. Potem szliśmy i szliśmy jeszcze jakieś trzy kilometry z coraz mniejszą nadzieją, że trafimy tego dnia do morza. Na szczęście w którymś momencie spotkaliśmy miłą starszą panią, która wskazała zbłąkanym wędrowcom drogę na północ – gdyby nie ona, to z pewnością dotarlibyśmy w końcu do podnóży Tatr…

Laura okrutnie zmęczyła się długą wędrówką po piaszczystym lesie, więc wujkowie na zmianę musieli ją nieść na własnych ramionach. Ale żeby nie było za łatwo, to choroba Hirschsprunga dała o sobie znać właśnie w tym momencie i obaj moi bracia wkrótce musieli ściągnąć z siebie zabrudzone koszulki… Trzeba było też Laurę nieoczekiwanie przewijać, raz na piasku, a raz na poboczu drogi…

Ale mimo tych wszystkich przeciwności losu na plażę wreszcie dotarliśmy. Zmoczyliśmy nogi w wodzie, pooddychaliśmy wspaniałym powietrzem, poczuliśmy we włosach powiew jedynego w swoim rodzaju morskiego wiatru oraz pograliśmy w piłkę. A Laura nawet nauczyła się całkiem nieźle serwować! Wymyśliła też sobie nową super fajną zabawę – sypanie piasku do rurki tracheotomijnej…

Po powrocie do domu wraz z sąsiadami urządziliśmy pysznego grilla i długo gadaliśmy, wspominaliśmy, żartowaliśmy i przekomarzaliśmy się ze sobą. A dziś rano wszyscy oni zabrali swoje ręczniki, spakowali walizki i tak po prostu odjechali – na jak długo, nie wiadomo. Machali nam przez szybę na pożegnanie uśmiechając się do nas łagodnie. Laura i Kuba też się uśmiechali, tylko ja jedna bardzo płakałam… Szkoda, że wszystko, co piękne, tak szybko się kończy…