Zachciało się nam przedszkola…

Autor: Emilia, mama Laury Data: listopad 15, 2014 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 116

Zachciało się nam przedszkola, no to do niego poszłyśmy – a działo się to dokładnie w zeszły piątek. Już na wstępie, w trosce o bezpieczeństwo Laury panie w placówce ostrzegły mnie, że niestety regularnie rodzice przyprowadzają do przedszkola przeziębione dzieciaki i że w związku z tym Laura może się zarażać różnymi chorobami. Zapytały, czy na pewno chcę, aby Laura chodziła do przedszkola?

Tak, chcę, ale o wiele ważniejsze jest to, że Laura niezwykle mocno tego pragnie. Dlatego mimo kilku kaszlących i zakatarzonych maluchów, stwierdziłam, że w przedszkolu jednak zostaniemy. Pomyślałam, że nie mogę wiecznie trzymać Laury pod kloszem i izolować od wszelkich chorób dziecięcych, zwłaszcza, że za rok i tak trafi ona do grupy rówieśniczej, a tym samym wprost do zagłębia wirusów. Prędzej czy później jej organizm będzie musiał się z tym zmierzyć.

Dzień w przedszkolu minął nam cudownie, ale niestety proroctwo pań nauczycielek ziściło się szybciej, niż ktokolwiek by przypuszczał. Już dobę później Laura była jakaś „niewyraźna”, a w niedzielę wieczorem na dobre się rozchorowała. Jakby tego było mało, w poniedziałek objawy infekcji ujawniły się także u mnie i w ten oto sposób obie wylądowałyśmy w łóżku. Moja choroba to wprawdzie tylko katar i ból gardła, ale już u Laury pojawiła się niewydolność oddechowa, która niestety trwa po dzień dzisiejszy. W ruch oczywiście poszedł respirator – w naszym domu jedyne skuteczne lekarstwo na każdą jesienną infekcję…

W czwartek, dzień przed kolejną planowaną wizytą, zadzwoniłam do przedszkola, aby poinformować o chorobie Laury i naszej w tym tygodniu nieobecności. Pani nauczycielka powiedziała mi, że tym razem i tak nie pozwoliłaby nam przyjść, gdyż w przedszkolu jest teraz jeszcze liczniejsza grupa zaziębionych dzieci, a szalejąca infekcja zbiera coraz większe żniwo. Jeden maluch był tak bardzo chory, że w połowie dnia nauczycielka zadzwoniła do rodziców i poprosiła o pilne zabranie dziecka. W tej sytuacji pobyt Laury w przedszkolu nie miałby najmniejszego sensu i wiązałby się ze zbyt dużym ryzykiem.

Przyprowadzanie do przedszkola przez rodziców podziębionych dzieci, i to często całkiem świadomie, jest chyba dość sporym i kłopotliwym zjawiskiem dla wielu placówek opiekuńczych. Z jednej strony rodzice, którzy wiedząc o zaczynającej się chorobie swojego dziecka, mimo to przyprowadzają je do przedszkola, postępują nie fair w stosunku do pozostałych dzieci, oczywiście narażając je na niebezpieczeństwo. Z drugiej strony często ci rodzice po prostu nie widzą innego wyjścia – nie mają z kim zostawić chorej latorośli, a branie na dziecko licznych zwolnień lekarskich może im przysporzyć kłopotów u pracodawcy. Trudno też rodzicom odróżnić zwykły niegroźny katar od zaczynającej się poważnej infekcji. I w ten oto sposób błędne koło się zamyka – walka z tym problemem, to jak walka z wiatrakami…

Tego dnia porozmawiałam telefonicznie z nauczycielką przedszkolną trochę dłużej. Zgodnie uznałyśmy, że zaistniała sytuacja to jeszcze jeden argument przemawiający za przeniesieniem Laury do zerówki. Córka mimo swoich czterech lat spokojnie da sobie radę w grupie 5-latków, zarówno intelektualnie, jak i emocjonalnie. Wiem, to, gdyż prywatnie obserwuję jej zachowanie w grupie starszych dzieci oraz wśród dorosłych i właśnie do takich wniosków dochodzę. Poza tym, zerówka jest grupą o wiele mniejszą liczebnie, a tym samym jest środowiskiem mniej dla Laury niebezpiecznym. Po pierwsze przyprowadzanie chorych dzieci zdarza się tam znacznie rzadziej. A po drugie jest to zerówka integracyjna, w której oprócz Laury będzie jeszcze dwoje innych niepełnosprawnych maluchów, więc córeczka będzie się czuła raźniej. Do dyspozycji tych dzieci jest nauczyciel wspomagający, który mógłby podczas zajęć kontrolować Laurę, dając mnie samej możliwość usunięcia się w cień.

Tak więc sprawa przeniesienia Laury do zerówki jest już prawie przesądzona. Oczywiście nie oznacza to wcale, że córeczka rozpocznie naukę już w wieku 4 lat. Ależ nie – na razie Laura będzie tylko przychodzić na zajęcia okazjonalnie jako wolny słuchacz, a formalnie zerówkę zacznie dopiero ze swoim rocznikiem. Przynajmniej takie mamy plany na dzień dzisiejszy. Jeszcze tylko musimy na to wszystko uzyskać zgodę dyrektora placówki, który nie powiedział nam jeszcze ostatniego słowa. Ostateczna decyzja jest więc w jego rękach.

A tymczasem mamy za sobą tydzień „aresztu domowego” spowodowanego naszą wspólną chorobą. Aby nam się nie nudziło, oglądałyśmy wzruszające bajki animowane (na których tylko ja płakałam), wymyślałyśmy rozmaite domowe zabawy, a w przerwach Laura uczyła się czytać (tak tak, ona ma teraz prawdziwą fazę na poznawanie literek). Zresztą, zobaczcie sami. 🙂

Film dostępny także w serwisie YouTube