Uczennica

Autor: Emilia, mama Laury Data: wrzesień 5, 2016 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 26

Gdy inne dzieci z początkiem września ruszyły do szkół, my wciąż o tym jedynie marzymy. Laura bawi się w uczennicę i wyobraża sobie, jak to kiedyś będzie wspaniale. Jak któregoś dnia przekroczy próg wymarzonej klasy i stanie się jedną z wielu…

Tak, jedną z wielu – i chociaż może brzmi to głupio, to uwierzcie mi, że dla niektórych ludzi jest to największe marzenie…

Jasne, że każdy z nas chciałby być indywidualistą, błyszczeć w tłumie, wyróżniać się na tle innych i szczycić się szczególnymi walorami. Indywidualizm to piękna idea i sama szczerze jej hołduję – także własne dzieci wychowuję w taki sposób, aby wyrosły na niebanalnych dorosłych (oby się to udało!!!). Ale bycie innym jest fajne tylko wówczas, gdy ta inność jest naszym wolnym wyborem. Nie zaś niechcianym, przymusowym „prezentem” od losu… Nie oszukujmy się – człowiek jest zwierzęciem stadnym, który aby budować zdrowe relacje społeczne, potrzebuje czuć przynależność do jakiejkolwiek grupy i obcować z osobami podobnymi do siebie (a przynajmniej w większości przypadków).

Nauka indywidualna, od której Laura zaczyna swoją przygodę z edukacją, ma naprawdę mnóstwo zalet – pozwala dopasować nauczanie do zainteresowań dziecka oraz elastycznie zaplanować godziny lekcji, wspomaga samodzielne myślenie, prowokuje do zadawania pytań (nawet tych niewygodnych), rozwija kreatywność i odkrywczość. Nastawiona na rozwój jednego tylko ucznia, obdarza go niesztampowym podejściem, nie tłamsi w nim pragnienia wiedzy, które tutaj częściej wynika z własnej odkrywczości niż tylko z ram narzuconych przez nauczyciela. Taka nauka nie szufladkuje, nie ogranicza i nie wymaga dopasowania się do grupy, przez co dziecko jest mocno stymulowane umysłowo, pielęgnuje swoją odrębność i szybko się rozwija. Wiem to wszystko nie z żadnych mądrych książek, ale z osobistego doświadczenia – to właśnie dlatego, że od pierwszego roku życia mózg Laury jest intensywnie bodźcowany podczas domowej terapii z dobrymi pedagogami, dziś jest ona w tak wyśmienitej kondycji umysłowej.

Ale mimo tych wszystkich niekwestionowanych zalet indywidualnego nauczania, Laura bardzo pragnie kształcić się w grupie, jest otwarta na ludzi i po prostu potrzebuje do szczęścia regularnego budowania relacji z rówieśnikami. Psychicznie już od dawna jest gotowa do nauki w szkole, ale niestety, ograniczenia fizyczne wciąż są zbyt przytłaczające, by jej to w pełni umożliwić…

Po długich przemyśleniach i przeanalizowaniu wszystkich za oraz przeciw, postanowiliśmy dać córce jeszcze jeden rok na ogarnięcie spraw zdrowotnych, mając nadzieję, że od przyszłego września będzie mogła przynajmniej częściowo uczęszczać do szkoły. Obecnie Laura powtarza zerówkę w trybie indywidualnym rozwijając jednocześnie swoje zainteresowania, a za rok (czyli w wieku 7 lat) zacznie pierwszą klasę częściowo indywidualnie, a częściowo w grupie. W miarę polepszania się jej stanu zdrowia oraz w miarę naszych możliwości, proporcje będą się zmieniać na rzecz nauki w placówce oświatowej. Myślę, że to dla nas najlepsze możliwe rozwiązanie – z jednej strony Laura wciąż będzie korzystać z niekwestionowanych zalet indywidualnego nauczania oraz będzie miała zapewnione bezpieczeństwo zdrowotne, zaś z drugiej strony otrzyma szansę regularnego przebywania wśród innych uczniów.

Ale żeby nie było tak słodko, to napiszę również o wadach, gdyż pod względem organizacyjnym to wszystko nie jest dla nas łatwe – tak naprawdę to ogromne wyzwanie. Laura musi mieć w szkolę wsparcie osoby, która zabezpieczy jej zdrowie i życie na okoliczność wystąpienia kłopotów. Nie może to być osoba przypadkowa, lecz taka, która doskonale Laurę zna, potrafi odpowiednio szybko zauważyć u niej niepokojące symptomy, podjąć sprawnie działania medyczne czy nawet wykonać reanimację (choć to najgorszy możliwy scenariusz i oby nigdy się nie ziścił). Jej zdrowia nie zabezpieczy więc pierwszy lepszy asystent zatrudniony po najniższych kosztach przez gminę, ani jakaś pielęgniarka szkolna, ani przydzielony nauczyciel wspomagający – to musi być osoba przeszkolona przez nas, którą długo znamy i której absolutnie ufamy.

Szczerze mówiąc jeszcze nie wiem, jak to wszystko będzie wyglądało za rok i jak my to w ogóle ogarniemy. Na początek na pewno ja będę zabezpieczeniem dla Laury podczas pobytu w szkole, oddając w tym czasie młodszą córę pod opiekę Kuby. A co później, tego jeszcze nie wiem – zwłaszcza, że przepisy dotyczące niepełnosprawnych co jakiś czas się zmieniają. Nowa władza planuje zmiany proceduralne, więc tak naprawdę nie wiadomo, z jakich możliwości pomocy będziemy mogli skorzystać za rok. I czy w ogóle… Największy problem z Laurą jest taki, że mimo, iż choruje na poważne choroby, to są one tak rzadkie, że żaden ustawodawca nie bierze ich pod uwagę w tworzeniu procedur dla niepełnosprawnych dzieci.

No cóż, pożyjemy, zobaczymy. Nie ma się co martwić na zapas. Najważniejsze, że od lat spotyka nas ludzka życzliwość, co pozwoliło przeskoczyć już niejedną barierę. Od niedawna mamy wybraną szkołę i jesteśmy po wstępnej rozmowie z dyrektorem oraz z przyszłą nauczycielką Laury. Mamy też zaproszenie do regularnego udziału w zajęciach szkolnych i to już w tym roku szkolnym. Podsumowując, chyba będzie dobrze! – tak mniemam. 🙂

Ps.

A na koniec chciałabym Wam przedstawić pewną inicjatywę – ważną nie tylko dla osób niepełnosprawnych, ale także (a może przede wszystkim) dla ludzi zdrowych. Chodzi o niezwykłą książkę Frankowej mamy, Agnieszki Kossowskiej pt. „Duże sprawy w małych głowach”! To pierwsza taka publikacja Polsce, zawierająca historie opowiedziane przez chore dzieci. Celem książki jest „oswoić” niepełnosprawność, która niestety dla wielu osób jest wciąż temat tabu. Książka (adresowana zarówno do dzieci, jak i do dorosłych), uczy otwarcie oraz bez strachu rozmawiać o chorobie. Obala kilka stereotypów i sprawia, że dzieci zdrowe przestają się bać tych niepełnosprawnych. Uczy tolerancji i otwartości na drugiego człowieka!

Kochani, my już swój egzemplarz mamy od dawna, ale potrzebne są środki na drugie wydanie tej niezwykłej publikacji. Namawiam Was gorąco do wsparcia projektu, a przy okazji sami możecie otrzymać tę wyjątkową książkę w prezencie! Wystarczy wykonać przelew na dowolną kwotę na podany w linku nr konta fundacji. Osoby, które wesprą projekt na kwotę powyżej 23 zł, otrzymają własny egzemplarz książki! Te 23 zł to koszt wydania dwóch sztuk – jedna trafi do darczyńcy, druga do dziecka przebywającego w szpitalu!

• Dane do przelewu macie tutaj.
• A tu fanpage książki.
• I jeszcze krótki filmik o całym projekcie.

Dziękuję i baaaaaardzo na Was liczę! ❤