Rejs – Część 2

Autor: Emilia, mama Laury Data: wrzesień 7, 2015 Kategoria: Historia Laury | komentarze 44

Żuławy to jest niesamowite miejsce – tak bardzo spokojne, gdzie czas płynie wolniej, a przyroda oszałamia swoim bogactwem. Teren po prostu stworzony do tego, aby przebywając tam, skutecznie schować się przed ludźmi i odpocząć od całego zgiełku tego świata. Już pierwszego dnia pożałowałam, że na wakacyjny wyjazd nie pożyczyłam od kogoś teleobiektywu, aby móc uwiecznić w kadrach przelatujące mi nad głową ptactwo – te zarybione tereny zamieszkuje około 240 gatunków ptaków, w tym czaple białe i siwe, bociany czy kormorany. Przepiękne krajobrazy, genialne zachody słońca oraz liczne ptaki robiły na mnie przeogromne wrażenie!

Płynęliśmy Nogatem w stronę Wisły, raczej bez pośpiechu, ciesząc się sobą i otaczającymi nas widokami. Mijaliśmy małe gospodarstwa, gdzie krowy, kozy i owce chodziły swobodnie i leniwie brodziły w rzece. Nam też się ten spokój udzielił – w końcu znaleźliśmy czas, by tak zwyczajnie ze sobą pobyć, pogadać i wspólnie wykonywać prozaiczne czynności. Nawet pogodę mieliśmy wymarzoną – chociaż przez cały lipiec na Pomorzu padało oraz wiało, to w momencie naszego wyjazdu wyszło słońce i zostało z nami już do samego końca.

Posiłki zazwyczaj przygotowywaliśmy sami na łodzi, a jedliśmy je pod chmurką lub pod gwiazdami. I chociaż były to rzeczy szybkie w przyrządzaniu i raczej mało wyszukane, to na świeżym powietrzu smakowały nam wybornie. Gdy wiatr rozwiewa włosy, słońce opala twarz, a dzikie ptaki przelatują nad głowami – wówczas nawet zwykła kawa bez cukru smakuje jakoś tak bardziej.

Nasza łódź nie posiadała żagli, tylko prosty ster, więc kierowanie nią nie sprawiało najmniejszych problemów. Czasem tylko silniejszy wiatr próbował nas znosić w stronę brzegu, więc trzeba było być uważnym i po prostu mu się nie dać. Generalna zasada brzmiała, aby płynąć środkiem rzeki, gdzie woda jest najgłębsza i wolna od roślin – im bliżej brzegu, tym więcej znajdowało się tam rozmaitej zieleniny, która mogła wplątać się w śruby łódki. Poza tym, nie spotkały nas żadne kłopoty – nawet deszcz nie pokropił, więc przeciwdeszczowych płaszczy nie zdążyliśmy wypakować z walizek (no dobra, z nieprzewidzianych sytuacji to: ja zgubiłam bosak, a Kuba zrzucając kotwicę zapomniał ją przywiązać i później musiał wyławiać ;)). Woda w rzece miała głębokość od 1,5 do 3 metrów – to idealne warunki do sterowania, ale także do tego, by czuć się bezpiecznie. W razie jakichkolwiek problemów technicznych wystarczyłoby odbić dziobem w stronę brzegu, a już po kilku sekundach bezpiecznie osiedlibyśmy na mieliźnie.

Łódź, którą pływaliśmy, praktycznie w ogóle nie bujała, ponieważ na rzece nie ma fal. Można więc było na niej do woli siedzieć, jeść, kąpać się i spać bez obaw o jakiekolwiek zawroty głowy – bujało tylko wtedy, gdy obok nas z zawrotną prędkością przepłynęła jakaś motorówka, ale to zdarzało się rzadko. Pod pokładem były komfortowe warunki, więc córeczka swobodnie się tam bawiła. Zaś gdy wychodziła na zewnątrz, dla bezpieczeństwa zakładała kapok, a gdy przyszła jej np. ochota na łowienie ryb, wówczas dodatkowo przywiązywaliśmy ją do pokładu linką.

Wieczorami cumowaliśmy w marinach, gdzie podłączaliśmy się do standardowego prądu i uzupełnialiśmy wodę. Czasami zostawaliśmy na tej cumie dłużej, żeby pozwiedzać zabytki lub pójść na miasto. Najwięcej czasu spędziliśmy w Malborku, ponieważ Laura tak bardzo pragnęła zwiedzić zamek krzyżacki, że na jego rzecz zrezygnowała nawet z pobliskiego parku dinozaurów. Przez kilka godzin dzielnie dreptała po komnatach zamczyska, słuchała przewodnika i zaglądała w rozmaite zakamarki. A następnego ranka popłynęliśmy dalej, aby złapać jak najwięcej powietrza oraz przestrzeni, a także urządzić córeczce obiecane wieczorne ognisko. Laura była nim tak podniecona, że nawet nie zauważyła własnych ograniczeń żywieniowych – gdy poczęstowaliśmy ją zwykłymi pieczonymi jabłkami, to po prostu piszczała z radości. 🙂

Ale i tak najwięcej frajdy sprawiliśmy jej, gdy pewnego wieczoru zacumowaliśmy na dziko… Kuba wskoczył do wody, przywiązał łódź do drzewa i rozścielił koc piknikowy. No a później zaczęło się prawdziwe wodne szaleństwo – chociaż z pewnymi ograniczeniami. Laura weszła do wody pod czujnym okiem taty i została zabezpieczona w kapok oraz koło ratunkowe – po pierwsze dla jej ogólnego bezpieczeństwa, a po drugie, aby nie zalać wodą rurki tracheostomijnej. Ja też musiałam uważać, bowiem wchodząc do rzeki z ukochanym aparatem dosyć dużo ryzykowałam… Tylko Kuba nie przejmował się żadnymi ograniczeniami i pływał, skakał oraz nurkował do woli. Po wszystkim zrobiliśmy sobie piknik, a zachodzące, choć wciąż gorące słońce, nas osuszyło. Było cudnie, błogo i tak bardzo spokojnie, że aż mi żal, iż już minęło…

Pierwotnie planowaliśmy zakończyć nasz rejs podróżą po Wiśle w stronę Gdańska, jednak panujące w Polsce susze nam to uniemożliwiły. Poziom Wisły spadł do tak niskiego poziomu, że pływanie po niej groziło utknięciem na mieliźnie – ze względu na Laurę, postanowiliśmy więc nie ryzykować. Zamiast tego zmieniliśmy kurs na jezioro Drużno, porośnięte niemal w całości roślinnością oraz zasiedlone przez niezliczone chmary ptactwa. Przeprawa przez nie była dosyć trudna ze względu na wszechobecne rośliny, ale dla oszałamiających widoków naprawdę było warto!

A potem wróciliśmy do naszej przystani i niestety oddaliśmy łódź dziwiąc się, jak to możliwe, że ten tydzień aż tak szybko minął… Zakończyliśmy urlop szczęśliwi, ze wspomnieniem niezwykłej przygody oraz z akumulatorami naładowanymi na cały kolejny rok!

Po powrocie zaś spotkało nas jeszcze kilka innych sympatycznych rzeczy, ale o tym, to już może napiszę przy innej okazji. 😉

Ps.

W zakładce „Media o nas” pojawił się nowy program, w którym brałam udział „Wystarczy chcieć” wyemitowany przez stację Polsat News. Jeśli jeszcze nie oglądaliście, to zapraszam – program na komputerze odtwarzają przeglądarki Safari oraz Firefox, a na komórce aplikacja Ipla. W Polsce dostępny jest za darmo, ale oczywiście najpierw trzeba przecierpieć reklamy.

Kolejne zdjęcia, tym razem lądowe, już niebawem 😉