Miłość o poranku

Autor: Emilia, mama Laury Data: marzec 29, 2015 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 29

W leniwą sobotę nie chcemy zbyt szybko się obudzić, a już na pewno nie tak od razu wstawać z łóżka. W końcu po to istnieją soboty, aby każdy szczur, nawet ten człekokształtny, mógł sobie zrobić przerwę między jednym wyścigiem, a drugim. Zanurzamy się błogo w mroku, wierząc naiwnie okiennym roletom, że jeszcze jest głęboka noc.

Ale tak naprawdę słońce wstało już dawno, a niedługo po nim Laura – ona jedna w soboty otwiera oczy zdecydowanie za wcześnie, łamiąc tym samym wszelkie ustanowione przez rodziców zasady przyzwoitości. A następnie, jak co rano, torturuje nas wciąż tym samym pytaniem:

– Mamo, tato, czy ja już mogę się obudzić?

Na dźwięk tych słów elektroniczna niania wariuje, a nasze czaszki rozsadza dynamit…

– Nie!!!!!!!!! – odpowiadają zgodnie dwa rozwścieczone głosy wydobywające się z naszej sypialni.

Mniej więcej minutę później, która to dla córki zapewne wydaje się prawdziwą wiecznością, z jej pokoju dochodzi kolejne pytanie:

– Mamo, tato, a czy teraz to już w końcu mogę się obudzić?

– Tak, możesz… – odpowiadamy zrezygnowani, rozumiejąc już, że nasz leniwy sobotni sen stał się właśnie przeszłością.

Jedno z nas mozolnie zwleka się z łóżka i idzie odłączyć Laurę od respiratora, a następnie wyposażyć ją w jak największą ilość książek, co pozwoli nam ukraść jeszcze kilkanaście minut świętego spokoju. Bo Laura, każdego ranka, przerabia całą swoją bibliotekę od A do Z – czyta, ogląda, opowiada i improwizuje, z jednakowym zaangażowaniem traktując wszystkie pozycje literackie.

My tymczasem, zagrzebujemy się z powrotem pod kołdrą z nadzieją, że jeszcze przez dłuższą chwilę nikt nie będzie od nas niczego chciał. Ale już nie śpimy – jedynie niczym leniwce tracimy czas, uważnie nasłuchując dobiegającego z sąsiedniego pokoju oddechu Laury oraz dźwięku pulsoksymetru…

Nagle, do naszych uszu dobiega odgłos zamknięcia ostatniej z książek oraz szalony tupot małych nóżek, zmierzających prosto w naszą stronę. Następnie pisk radości, skok z wysokości na nasze brzuchy oraz nalot dywanowy na nasze głowy, a każda ze spadających bomb to nic innego, jak nowe trudne pytanie. Ale po chwili Laura się wycisza, a my czujemy już tylko dotyk jej maleńkich dłoni, delikatne głaskanie po włosach, przytulanie oraz niezliczone czułe pocałunki…

Jakoś tak w tym momencie odechciewa nam się spać, już nie doskwiera nam lenistwo, nie marudzimy i nie narzekamy na zbyt wczesną pobudkę. Odrobina miłości od dziecka stawia nas na nogi skuteczniej, niż ruski budzik.

Zobacz na Flickr