Kwiat paproci

Autor: Emilia, mama Laury Data: sierpień 28, 2014 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 37

Pewnie nie raz zdarzyło ci się gonić za czymś, co w twoim przekonaniu zapewniłoby ci doznanie absolutnego szczęścia. Takie poczucie spełnienia, samozadowolenia, a nawet próżnej satysfakcji z posiadania czegoś, czego nie mają inni. Cóż, za kwiatem paproci uganiamy się wszyscy, choć każdy z nieco innym zaangażowaniem. Problem w tym, że ta mityczna roślina zapewne nie istnieje. Lub też, w wersji dla optymistów, prawie zawsze szukamy jej nie tam, gdzie trzeba…

Kuba już kilkakrotnie zażartował, że Laura jest chyba najszczęśliwszym dzieckiem na całym świecie. Nie mam pewności, czy to jest prawda, ale muszę stwierdzić z dużą dozą prawdopodobieństwa, że zalicza się ona do grona dzieci najbardziej zadowolonych z życia. I to pomimo tej cholernej choroby. Trudno mi powiedzieć, ile jest w tym naszej rodzicielskiej zasługi wynikającej ze żmudnego procesu wychowania czy prezentowania określonych wzorców, a ile po prostu z jej indywidualnych cech charakteru. W każdym razie bez względu na przyczynę tego zjawiska, efekt jest po prostu zdumiewający.

Rano, gdy tylko Laura otworzy oczy, zazwyczaj chichocząc budzi nas gromkim „Pobudka! Wstawać! Koniom wody dawać!” (chociaż my, zadeklarowane śpiochy, nie widzimy w tym nic zabawnego). Potem na „Dzień Dobry” obdarza nas uśmiechem wartym milion dolarów, a w każdej następnej godzinie seryjnie produkuje kolejne uśmiechy, ekscytując się niemal wszystkim, co ją otacza.

Córeczka oczywiście energicznie cieszy się z rzeczy dużych, takich, jak odwiedziny kochanego wujka Sebastiana, jak widok paradujących po zatoce wielkich żaglowców, czy też z tego, że podczas koncertu mogła wejść na scenę i razem z zespołem Banana Boat zaśpiewać szanty dla spragnionej muzyki publiczności!

Ale Laura potrafi także bardzo mocno cieszyć się z rzeczy malutkich, jak na przykład z tego, że świeci słońce, jak i z tego, że pada ulewny deszcz. Z tego, że idziemy na plac zabaw, jak i z tego, że idziemy do sklepu. Z tego, że na kanapce spoczywa pomidor lub z tego, że zamiast niego leży tam ogórek…

Długo można by wymieniać rzeczy, które wywołują u niej syndrom ponadprzeciętnego zadowolenia z życia. Ale zamiast tracić na to czas, lepiej od razu skupić się na puencie i zauważyć, że to właśnie umiejętność cieszenia się z drobiazgów to klucz do osiągnięcia szczęścia. Koniecznie uczmy się tego od naszych dzieci, ponieważ w dorosłym życiu zbyt często zatracamy się w pogoni za wyimaginowanym kwiatem paproci, ignorując człowieka, który przecież jest o wiele cenniejszy.

A wystarczy zauważyć muśnięcie jego dłoni, pocałunek przelotnie zostawiony na szyi czy nawet brudne naczynia w zlewie, aby zrozumieć, że ktoś ważny jest tuż obok. Wystarczy nieco staranniej wsłuchać się w irytujący na co dzień szczebiot dziecka, aby zdać sobie sprawę, że nowe życie stało się faktem.

Nie znajdziesz kwiatu paproci w odległych krainach, więc przestać tak agresywnie je penetrować. Znacznie szybciej odnajdziesz go w dziecięcym pokoju lub we własnej sypialni, wtulając się w czyjeś ramiona.