Epizod trzeci: Szczyt naszych możliwości

Autor: Emilia, mama Laury Data: sierpień 22, 2014 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 40

Kusiło nas niemiłosiernie, aby zdobyć z Laurą jakiś wysoki szczyt. Byliśmy przecież w górach, więc czuliśmy się niemal zobowiązani, aby się na którąś z nich wdrapać. Jednak nie będę ukrywać, że targały nami poważne wątpliwości. Zwłaszcza, że odkryliśmy co najmniej pięć powodów, dla których nie powinno się uprawiać wspinaczki z dzieckiem chorym na CCHS i chorobę Hirschsprunga:

• Jak przytrafi się Laurze coś złego, to nie znajdziemy w pobliżu szpitala ani lekarza, a zanim dotrą do nas ratownicy GOPR, może być już za późno.
• Nie damy rady wnieść ze sobą respiratora, a przecież w górach mogą się Lurze zdarzyć zaburzenia oddechowe.
• Pogoda w każdej chwili może się załamać, zwłaszcza, że od kilku dni przelotnie pada i grzmi, a na horyzoncie wciąż pojawiają się ciemne chmury.
• Jak Laura dostanie silnego ataku biegunki, to nie będzie jak i gdzie jej wykąpać.
• W dwie osoby raczej nie damy rady wspinać się z Laurą, z plecakiem pełnym sprzętów i akcesoriów medycznych, gadżetów pielęgnacyjnych, prowiantu, licznych ciuchów na zmianę i wielu innych przedmiotów „na tak zwany wszelki wypadek”.

Wobec wszystkich tych zacnych powodów, które bardzo zniechęcały nas do wspinaczki, wiadomo było, że i tak pójdziemy. No i poszliśmy, przede wszystkim dlatego, aby sobie udowodnić, że ta przeklęta choroba nie rządzi już naszym życiem. Że możemy robić to, na co mamy ochotę, ignorując strach, który przecież i tak zawsze będzie nam towarzyszył. W końcu co to by było za smutne życie, gdybyśmy nieustannie unikali wszelkich niebezpieczeństw, z ostrożności ciągle zamykali się w domu, przy okazji zazdroszcząc tym wszystkim, którzy są poza nim?

Kuba niósł na ramionach Laurę, plecak „must have” ze sprzętem medycznym oraz zapas glukozy dla niej i dla siebie. Ja natomiast, wlokłam się za nimi spakowana, jak na wojnę – w ogromnym plecaku miałam chyba wszystko, co potrzebne córce do przetrwania i to w każdą możliwą pogodę. Tak przygotowani ruszyliśmy przed siebie z silnym postanowieniem, że jeśli tylko Laura będzie gorzej oddychać lub gdy pogoda zacznie się psuć, to natychmiast zawrócimy. W końcu jesteśmy tylko zwykłymi szaleńcami, a nie kompletnymi świrami, no nie? 🙂

Nie wiem, ile godzin się wspinaliśmy, ponieważ między skałami i drzewami całkowicie straciłam rachubę czasu. Pamiętam tylko moje potworne zmęczenie, pot spływający strumieniami po plecach Kuby, uśmiechniętą jak zawsze Laurę i fantastyczne widoki wokół nas. Z tym całym balastem było nam ciężko, jak diabli, dlatego sami nie dowierzaliśmy, gdy nagle znaleźliśmy się na samym szczycie góry. A fenomenalne widoki, które tam zastaliśmy, wynagrodziły nam cały wysiłek. W ten sposób Laura, Kuba, ja oraz kontener rozmaitego sprzętu na naszych plecach – wspólnie zdobyliśmy Okrąglicę. Czyli najwyższy szczyt Pienin, 982 m n.p.m.!

Tego dnia byliśmy naprawdę z siebie dumni i zachwyceni otaczającą nas przyrodą. Dlatego myślę, że pozostanę przy tych zachwytach i nie będę już pisać o zmasowanym nalocie miejscowych komarów, ataku biegunki, która w końcu dopadła Laurę ani o szukaniu umywalki w odmętach Dunajca. Zwłaszcza, że to wszystko zdarzyło się już przy schodzeniu z góry, więc i tak się nie liczy. 🙂

***

Następny, ostatni dzień urlopu miał być wyjątkowo spokojny, leniwy i pozbawiony jakichkolwiek przygód. Poprzez słodkie „nicnierobienie” planowaliśmy zebrać siły na wyczerpującą podróż powrotną. Ale mnie jakoś wciąż było mało, więc namówiłam ekipę, aby tego ostatniego dnia jeszcze pojechać w Tatry. Celem wycieczki miał być  Kasprowy Wierch, miejsce według mnie bezpieczne dla Laury, nie pociągające za sobą szczególnego ryzyka. No bo w końcu co się może stać na Kasprowym, na który ludzie wjeżdżają wygodną krytą kolejką, który każdego dnia masowo odwiedzają turyści nawet z malutkimi dziećmi?

Kolejka górska zawiozła nas na szczyt, gdzie zjedliśmy kolację w mieszczącej się tam restauracji, a potem beztrosko poszliśmy w górę krótkim szlakiem turystycznym. Wszystko było super – pogoda spokojna, saturacja Laury świetna, widoki oszałamiające, nawet dzikie kozice górskie jakby oswojone. Jedynie te ciemne chmury, zbliżające się do nas z lewej strony, wyglądały nieco złowieszczo…

Chmury skradały się coraz intensywniej i nawet nie spostrzegliśmy, jak otoczyły nas z każdej strony, pogarszając coraz bardziej widoczność. Ale my i tak czuliśmy się bezpiecznie, ponieważ nie były to chmury burzowe, Laura cały czas wspaniale oddychała, a w dodatku byliśmy stosunkowo blisko kolejki linowej. W pewnym momencie poczuliśmy się, jakby ktoś nas wsadził do gęstego mlecznego koktajlu. Wokół nie było widać już nic, a my zrozumieliśmy, że jesteśmy w samym środku tego zjawiska…

Wobec zerowej widoczności w końcu poczuliśmy się trochę nieswojo, dlatego zawróciliśmy kierując się w stronę kolejki. Ale nagle zaczęło dziać się z nami wszystkimi coś bardzo dziwnego… Laurze saturacja spadała z zawrotną prędkością i za nic w świecie nie chciała rosnąć, mimo, że na nasze polecenie córka brała szybkie i głębokie wdechy! W pierwszym momencie pomyśleliśmy, że popsuł się jej pulsoksymetr, ale chwilę później zauważyliśmy, że z naszym oddychaniem również dzieje się coś złego. Kuba i ja poczuliśmy dziwny ból w płucach, nagle musieliśmy oddychać o wiele głębiej, niż zazwyczaj, a gdy założyliśmy sobie na palce czujnik od pulsoksymetru Laury, to z przerażeniem stwierdziliśmy, że my również mamy zbyt niską saturację!!! Wtedy spojrzałam na córeczkę i po prostu zdębiałam ze strachu – jej usta były zupełnie sine, ręce lodowate, chociaż dzielna dziecina starała się oddychać w bardzo szybkim tempie! Saturacja Laury drastycznie spadła z 98 do 78%, a ja odruchowo wyciągnęłam z plecaka ambu i zaczęłam ręcznie ją wentylować, szybko zauważając, że to absolutnie nic nie pomaga!!! Właśnie w tym momencie dotarło do nas, że wokół jest za mało tlenu, że ambu – zaciągające powietrze atmosferyczne – nie jest w stanie pomóc Laurze, bo tu po prostu nie ma czym oddychać! W pierwszym przebłysku wiedzy pomyśleliśmy o chorobie wysokościowej, ale chwilę potem przypomnieliśmy sobie, że wysokość 1987 metrów, na której aktualnie się znajdowaliśmy, jest zbyt mała aby wywołać taką chorobę. W takim razie powodem naszego koszmaru musiała być ta cholerna chmura…

Twarz Laury była w barwach papieru i kamienia, a usta w kolorze dojrzałej śliwki. Biegliśmy przed siebie kompletnie bezradni i przerażeni. Gdy w końcu wpadliśmy do budynku z turystami, nie zamierzaliśmy ani chwili czekać na następną kolejkę, więc byliśmy gotowi zjechać w dół choćby wagonem ze śmieciami, byleby tylko jak najszybciej się stamtąd wydostać. Początkowo ochroniarz nie chciał nas wpuścić do śmieciarki, więc Kuba poszedł z nim negocjować. Ja w tym czasie trzymałam Laurę w ramionach i wentylowałam ją ambu, sama pocąc się ze strachu, jak szczur… Po chwili jej twarz znów się zaróżowiła, usteczka ponownie zrobiły się czerwone, a saturacja na powrót wyniosła 98%. Dopiero wtedy poczułam prawdziwą ulgę…

Jadąc na Kasprowy Wierch przygotowaliśmy się na załamanie pogody i zabraliśmy zapas ciepłych ciuchów. Przygotowaliśmy się na oberwanie chmury i spakowaliśmy płaszcze przeciwdeszczowe. Zabraliśmy glukozę oraz zapas prowiantu na wypadek, gdyby komuś spadł cukier. Mieliśmy też wszelkie niezbędne akcesoria medyczne oraz ambu, które potrafi wentylować córkę z jeszcze większą mocą, niż respirator. Byliśmy pewni, że mamy ze sobą wszystko, co potrzebne, aby zapewnić naszemu dziecku bezpieczeństwo.

Ale absolutnie nie byliśmy przygotowani na bujanie w obłokach, zwłaszcza w tych deszczowych… Struktura ciężkiej chmury deszczowej zawiera dużą ilość wody, a małą tlenu i wytwarza się tam specyficzne ciśnienie – właśnie dlatego będąc w jej epicentrum wszyscy mieliśmy aż takie problemy z oddychaniem. Największe oczywiście miała Laura, ze względu na swoją nietypową chorobę. Tak naprawdę zostaliśmy kompletnie zaskoczeni – zarówno oddziaływaniem chmury na nas samych, jak i dramatyczną reakcją organizmu Laury. Najedliśmy się niewyobrażalnego strachu, połknęliśmy przy okazji gigantyczną dawkę pokory oraz zrozumieliśmy, że klątwa Ondyny wciąż potrafi nas brutalnie zaskoczyć. Że mogą zdarzyć się miejsca i okoliczności, w których ona znów przejmie nad Laurą całkowitą kontrolę…

Pewnego dnia grupa nastolatków chorych na klątwę Ondyny (CCHS) zorganizowała wypad w Alpy i z tego, co wiemy, cała ekipa bez problemu przeżyła wysokogórską wspinaczkę. A my jedynie chcieliśmy zabrać Laurę na jeden z „bezpiecznych” tatrzańskich szczytów, mijając po drodze dziesiątki innych turystów i ich dzieci. Ale wyprawa, dla postronnych ludzi zupełnie bezpieczna, dla Laury okazała się śmiertelnym zagrożeniem. Tam, na samej górze, zobaczyliśmy szczyt naszych możliwości – poznaliśmy też nowy aspekt choroby Laury i wróciliśmy do domu bogatsi o ważne doświadczenie.

Nasza niebezpieczna przygoda wcale nie oznacza, że już nigdy więcej nie zabierzemy Laury w wysokie góry. Oznacza to jedynie tyle, że decydując się na wspinaczkę musimy wziąć ze sobą dodatkowo dwie rzeczy: tlen w sprayu z maseczką twarzową oraz świadomość, że klątwa Ondyny jeszcze nie odkryła nam wszystkich swoich tajemnic.

Z tą chorobą trudniej zdobywa się szczyty. Z tą chorobą po prostu ciężko się żyje. Ale mimo to my i tak będziemy bujać w obłokach – bo z góry świat wygląda najpiękniej…