Kreatywna paczka

Autor: Emilia, mama Laury Data: grudzień 5, 2014 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 113

Gdy w zeszłym tygodniu byłyśmy w przedszkolu, do sali weszła jedna z mam z zamiarem obdarowania wszystkich dzieciaków czekoladkami z kalendarzy adwentowych. W pobliskim hipermarkecie była na nie promocja, więc postanowiła wykorzystać okazję i uszczęśliwić każde dziecko w grupie swojego syna. Chyba tylko ja jedna nie byłam z tego powodu szczęśliwa, gdyż zjedzenie przez Laurę takich słodyczy wywołałoby u niej natychmiastową biegunkę i bolesne odparzenia. Zerwałam się więc na równe nogi i zaczęłam upraszać mamę oraz panie nauczycielki, aby słodycze rozdać dzieciom dopiero po obiedzie, kiedy nas już nie będzie. Na szczęście kobiety bez problemu się zgodziły, ukradkiem wyniosły czekoladki z sali, a chwilowy kryzys został zażegnany. Tymczasem Laura, zajęta zabawą z rówieśnikami, nawet nie zauważyła całego zamieszania.

Ale w tym tygodniu miało już być o wiele trudniej, gdyż ze względu na obecność w przedszkolu Świętego Mikołaja, tym razem nie dało się uniknąć kontaktu ze słodkościami. Zostałam uprzedzona, że dzieciaki dostaną paczki ze słodyczami i to raczej z tej najniższej półki, ze względu na bardzo ograniczony budżet.

Laura z ogromnymi emocjami czekała na spotkanie z Mikołajem, ja zaś okropnie się tego bałam. Córka nie mogła przecież dostać takiej paczki, jak pozostałe dzieci, a z tego powodu mogła poczuć się gorsza, pokrzywdzona, wykluczona… Mogła zareagować różnie, na przykład płaczem lub innymi negatywnymi emocjami. Z drugiej strony, to przecież już całkiem duża i mądra dziewczynka, która naprawdę wiele rozumie i która niejednokrotnie udowodniła, że jest w stanie zaakceptować ograniczenia własnej choroby. Dlatego też ostatecznie postanowiłyśmy pójść dziś do przedszkola – Laura z zapasem endorfiny, a ja z kreatywną paczką, skrzętnie ukrytą pod zimowym płaszczem…

Szykowałam ją wczoraj, bardzo późną nocą. Do środka włożyłam tylko to, co jest dla Laury bezpieczne – jabłko, chrupki kukurydziane, kruche ciasteczka (już wcześniej przez córkę przetestowane), dobrej jakości czekoladę do samodzielnego wyrobu oraz płytę z rytmiczną muzyką. Każdy produkt oddzielnie owinęłam w sreberko i przewiązałam błyszczącą wstążką – starałam się, aby paczka wyglądała jak najpiękniej. Tak, aby mimo ograniczonej zawartości, Laura nie poczuła najmniejszego nawet zawodu…

Dziś, w przedszkolu, ukradkiem podrzuciłam podpisany pakunek do mikołajowego worka. Na widok Świętego kilkoro dzieci wpadło w panikę i zaczęło histerycznie płakać, a jeden chłopiec przestraszył się tak okrutnie, że rodzice musieli zabrać go do domu. Laura natomiast była tym wszystkim niesamowicie przejęta, przyglądała się Mikołajowi w ogromnym skupieniu i ważyła każde jego słowo. Przyglądała się także reakcjom tych zapłakanych dzieci i bardzo ją to dezorientowało – w pewnym momencie podeszła do mnie i upewniła się, czy Mikołaj da prezenty także tym dzieciom, które płaczą. Było widać gołym okiem, że pod względem emocjonalnym jest to dla Laury bardzo wyczerpujący dzień.

Gdy Mikołaj po kolei zapraszał do siebie przedszkolaki i rozdawał im upominki, Laura przebierała nogami ze zniecierpliwienia. Wyraźnie zazdrościła innym dzieciom i wcale się z tym nie kryła, próbowała im podkradać słodycze, a gdy to się nie udało, zaczęła z jednym chłopcem prowadzić merytoryczne negocjacje. Najpierw przekonywała go, że powinien się z nią podzielić bo tak wypada, a później zmieniając ton oświadczyła, że po prostu musi się z nią podzielić! Na szczęście chłopiec pozostał obojętny na jej prowokacje – zapewne uznał, że żadna dziewczyna nie będzie mu w kaszę dmuchać. 😉

W końcu Mikołaj wyczytał także imię Laury, a ona podeszła do niego podekscytowana do granic możliwości! Gdy zobaczyła swój upominek – piękną, błyszczącą paczkę z wielką niebieską kokardą – aż zapiała z zachwytu. Usiadła na dywanie, przycisnęła ją do piersi i z wyrazem błogości wyszeptała słowo „moja”… Tymczasem chłopiec, z którym wcześniej rozmawiała, teraz sam zaczął negocjować z Laurą przekonując ją, że powinna się z nim podzielić zawartością swojej paczki. Ale Laura pozostała obojętna na jego prowokacje – z pewnością uznała, że żaden chłopak nie będzie jej w kaszę dmuchać. 😉

Gdy już cała zabawa się skończyła, a my poszłyśmy do szatni szykować się do wyjścia, Laura udowodniła mi, jak wiele już rozumie:

– Mamo, jak wrócimy do domu, to zjem sobie jakiś smakołyk, dobrze? Ale nie martw się, zjem tylko jeden, nie wszystko na raz, więc nic mi nie zaszkodzi. A resztę zostawię na deser. I na jutro zostawię. Dobrze?

– Dobrze córeczko – odpowiedziałam łamiącym się ze wzruszenia głosem…

Niemal natychmiast po wejściu do domu Laura rozpakowała całą zawartość trzęsąc się przy tym z podniecenia. Zdzierając sreberka z jabłka, kukurydzianych chrupek i czekolady, aż piszczała z radości. Nie czuła się ani trochę pokrzywdzona, wykluczona, czy jakaś gorsza. Czuła się po prostu szczęśliwa.

Wygląda na to, że Święty Mikołaj doskonale rozpoznał jej upodobania. Hoł, hoł, hoł…