Tylko my dwie

Autor: Emilia, mama Laury Data: czerwiec 30, 2014 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 25

Wreszcie się usamodzielniła, w końcu dojrzała, nabrała odwagi i pewności siebie. Nie, nie piszę teraz o Laurze – tym razem piszę wyłącznie o sobie… A dokładnie o tym, że jestem już w stanie samodzielnie podróżować z córką, bez wsparcia drugiej osoby i bez wszechogarniającej paniki, jaka mi do tej pory towarzyszyła.

Potrzebowałam prawie czterech lat, aby ostatecznie pokonać strach przed samodzielną jazdą z Laurą samochodem. Wiem, że to może wydawać się głupie, ponieważ każdy normalny rodzic nie widzi żadnego problemu we wspólnej jeździe z dzieckiem. Tyle że u nas oprócz trzymania kierownicy i patrzenia na znaki, trzeba jeszcze co chwilę spoglądać na twarz dziecka, badać kolor skóry i przytomność oczu, pilnować saturacji, a w razie potrzeby w trakcie jazdy autem podłączyć dziecko do respiratora. Trzeba więc skupiając się na drodze i bezpieczeństwie jazdy, jednocześnie pilnować zachowania i oddychania córki. Czyli jednym słowem mieć ponadprzeciętną podzielność uwagi, aby nie rozbić się na przydrożnym drzewie.

Jeszcze do niedawna jakikolwiek wyjazd z Laurą nie mógł się odbyć bez pomocy Kuby. Jedno z nas w sposób niezakłócony prowadziło auto, drugie natomiast na tylnym siedzeniu pilnowało saturacji Laury, w razie potrzeby podłączało ją do aparatury czy też monitorowało poziom cukru, a nawet poziom zabrudzenia pieluchy.

Jednak siła wyższa sprawiła, że w czerwcu musiałam zacząć jeździć z Laurą zupełnie sama. Powodem były codzienne wizyty u okulisty, gdzie córeczka przechodziła rehabilitację i naświetlania oka z powodu przebytej kilka miesięcy temu operacji. I tak oto po kilku takich wyjazdach, mój strach raz na zawsze został pokonany!

Na przedniej szybie zamontowałam specjalne lusterko do obserwacji dziecka w samochodzie, aby móc co chwilę zerkać na twarz siedzącej z tyłu Laury i sprawdzać jej prawidłową pozycję w foteliku samochodowym. Pulsoksymetr przerzuciłam na przednie siedzenie, tak, aby bez odwracania głowy móc w każdej chwili skontrolować parametry życiowe córeczki. A kiedy podczas jazdy działo się z Laurą coś złego, gdy jej oddychanie przestawało być efektywne, wtedy po prostu szukałam bezpiecznego miejsca do zatrzymania auta, włączałam awaryjne światła, wysiadałam z samochodu i najspokojniej w świecie uruchamiam respirator potrzebny mojej małej dziewczynce do przetrwania…

Samodzielna jazda z Laurą to taki nasz kolejny mały krok do normalności – i choć może nieszczególnie spektakularny, to dla mnie osobiście niezwykle ważny. Nie bez znaczenia jest tu coraz lepsza kondycja zdrowotna córki, która umożliwia nam coraz sprawniejsze pokonywanie wszelkich przeszkód. Kiedyś Laura była naprawdę ciężko chora i wymagała przeogromnej uwagi, a w trakcie transportu nierzadko przytrzymywania ręką rurki tracheotomijnej i utrzymywania w odpowiedniej pozycji rury od respiratora, aby mogła się podczas jazdy efektywnie wentylować. W tamtym czasie wahania saturacji Laury były nagłe, wynikające z tego problemy ogromne, a wciąż włączające się alarmy aparatury, powodowały w aucie ogromny poziom stresu. Nie było po prostu szans, aby jedna osoba potrafiła prowadzić samochód i jeszcze w tym samym momencie nadzorować oraz zabezpieczać Laurę.

Ale od tego czasu wszystko się zmieniło i z każdym nowym dniem jeszcze bardziej zmienia się na lepsze. Teraz, gdy podróżujemy same, to ciągle rozmawiamy, dużo śpiewamy, dzięki czemu mam pewność, że oddychanie Laury jest w doskonałym stanie. A gdy Laurka gorzej się poczuje lub zachce jej się spać, to po prostu mówi mi „Mamusiu idę spać, czy możesz mnie podłączyć do respiratora?”.

Teraz to już mama i córka wszędzie mogą razem pojechać! Do lekarza, do przedszkola, na plażę czy na zakupy. Laura coraz lepiej oddycha i uczy się reakcji własnego ciała, dzięki czemu coraz częściej sama sygnalizuje, gdy potrzebuje pomocy. Ponadto ostatnio po raz drugi w życiu była w kinie, ale po raz pierwszy obejrzała cały seans bez respiratora! Przez caluśki film saturacja córki nie spadła ani razu, nie wymagała też w ogóle wizyty w toalecie, dzięki czemu czułam się, jakbym była w kinie z całkiem zdrowym dzieckiem. To wszystko pozwala mi mieć nadzieję, że za jakiś czas choroba Laury zostanie ostatecznie opanowana, a ja na tym blogu będę pisać już wyłącznie o jej postępach w szkole i o nowych chłopakach (oczywiście o ile Laura mi na to pozwoli). 🙂

PS.

Właśnie zauważyłam, że na blogu stuknęło nam sześć milionów odwiedzin. Mam zatem co najmniej sześć milionów powodów, aby podziękować Wam za to, że wciąż tu jesteście!

54

53

Bez nazwy

komentarzy 25

  1. I Laura i mama wygladaja wspaniale 🙂

  2. Dzień dobry Pani Emilio, to mój pierwszy wpis na Pani blogu. Czytam Pani wpisy od czasu gdy zobaczyłam Panią w DDTVN. Wtedy weszłam na kochamylaure.pl i … zostałam. Czytałam pierwsze wpisy, płakałam, śmiałam się w zależności od tego co Pani pisze i pisała wcześniej bo szybko „nadrobiłam”. Tak więc można powiedzieć, że jestem stałą czytelniczką, ale nie ujawniającą się dotąd. Jedną z 6 milionów 🙂 Ale dziś postanowiłam napisać. Ąby Pani podziękować. Sama jestem mamą. Mam dwoje dzieci na punkcie których mam świra. Takiego mam nadzieję zdrowego świra (jak dzieciaki wejdą w wiek dojrzewania to się od nich pewniej dowiem czy zdrowego 🙂 ) Dzieci są zdrowe, mam fajnego męża, fajne mieszkanie, dobrą pracę, mieszkam w Gdańsku. A jednak zdarza mi się kwękać, stękać, marudzić i nie doceniać tego co mam. Wtedy sobie przypominam jak Pani sobie radzi z trylion razy bardziej trudnymi sprawami i że mój stan wyjściowy, normalny, zwyczajny – ot taka codzienność – to dla Pani stan docelowy. Wymarzony. I głupio mi się robi i się otrząsam szybką z tego malkontenctwa. I za to Pani dziękuję. Może to banalne, może infantylne. Ale taką miałam potrzebę żeby Pani to napisać. Więc piszę. Dziękuję Pani Emilio za Pani bloga. Trzymam kciuki za Laurę i WIERZĘ że będzie tak jak Pani pisze. Kiedyś normalność, albo prawie normalność, będzie Pani i Laury i taty Laury stanem wyjściowym. Do długiego, ciekawego, samodzielnego życia 🙂

    • Bardzo, bardzo Pani dziękuję! Nie ukrywam, że te 6 milionów kliknięć to jest dla mnie nie byle jaka motywacja. Dobrze jest wiedzieć, że to moje pisanie na coś się ludziom przydaje :). Pozdrawiam serdecznie!

  3. dzielne Dziewczyny 🙂

  4. Bardzo , bardzo , bardzo podoba mi się sukienka Laury i Pani buty 😉

  5. A czytaliście nowy wpisa na blogu Leo?
    Szczególne wrażenie zrobiły na mnie psy wytrenowane tak, że nie pozwalają swojemu Panu zasnąć bez maski.
    Wyobraziłam też sobie nurkującą Laurkę 🙂

    • Oczywiście, że czytaliśmy. Wszystko już wiemy od mamy Leosia 🙂 . A o tych psach pisałam już tutaj jakiś czas temu.

  6. Mam nadzieję, że kiedyś pojedzie Pani sama (ew. z Kubą). Że nie będzie się Pani bała zostawić Laury samej z opiekunem. Że się Pani pobyczy, poleży do góry brzuchem 🙂

    • Czasem tak robimy – od czasu do czasu wychodzimy razem na randkę, na kolację, na jogging czy na spacer. Wtedy zostawiamy Laurę z naszą doraźną nianią Natalią. Niedawno mieliśmy w planach po raz pierwszy w życiu wyjechać sami na weekend, ale w ostatniej chwili ja zrezygnowałam z tego pomysłu. Przestraszyłam się zostawiać Laurę na tak długo – najwidoczniej nie jestem jeszcze na to gotowa. Ale co się odwlecze, to nie uciecze 🙂

    • Fajny wpis Evik 🙂 Ja tez zycze Rodzicom Laurki ” pobyczenia sie i polezenia do gory brzuchem ” 🙂 Nalezy im sie jak nikomu innemu 🙂 P. Emilka w swoim mlodziutkim zyciu przezyla wiele koszmarow , placi za to zaawansowana nerwica…. 🙁 Ale w jej postawie jest tyle milosci do Coreczki , do p. Kuby , tyle madrosci zyciowej i dobra… I wiele radosci, mimo trudnosci , o ktorych nam – czytajacym sie nie snilo…. Czytam , czytam i dziwuje sie . Bardzo szczerze podziwiam <3 Jestem stara baba a ucze sie od p. Emilki kazdego dnia jak zyc <3

  7. Cieszę się niesamowicie. Jest coraz lepiej 🙂
    Na zdjęciach Laurka wygląda ślicznie i elegancko.

  8. a ja wierze że kiedyś nadejdzie taki dzień gdy nam powiesz że Laura już nie potrzebuję ciągłej opieki mamy – cały czas trzymam za to kciuki

  9. Brawo! Nie pozostaje mi nic innego niż pogratulować!
    Teraz to może być już tylko lepiej 🙂

  10. Dzielne dziewczyny. Nic tylko pogratulować!

  11. wspaniale!!! takie małe, ale jakie wielkie kroki do „normalności”, oby ich było jak najwięcej!

  12. Moje gratulacje!!
    My jesteśmy jeszcze na etapie podróżowania w 3 ale mam cichą nadzieję, że nam też się kiedyś uda wybrać na wycieczkę tylko we dwie.Serdecznie pozdtawiamy.:-D

    • Uściski dla Was! Kiedyś nadejdzie dzień, że i w waszym domu nastanie normalność. Wie, co mówię 🙂

  13. Pani Emilko !!!! Nie wiem juz co i jak mam pisac…………. Niech wszyscy na kuli ziemskiej nazywaja mnie Pani fanka, niech pisza, ze sie podlizuje , ze nigdy niczego nie krytykuje itd… itd… Mam to naprawde gdzies 🙂 Pragne napisac tylko jedno : Jest Pani bardzo wspaniala i bardzo wyjatkowa ! Nie bez powodu jest Pani Mama Laury i Partnerka Pana Kuby ( Ktory tez jest nad wyraz Super Facetem ! 🙂 ) Nigdy nikogo takiego jak Pani nie spotkalam i chyba nie spotkam ! Ani w ” zyciu ” wirtualnym ani w rzeczywistym … Moc goracych pozdrowien dla calej rodzinki <3

  14. czaderska kiecka Laura;*******buziaki

  15. Witam, oglądałam filmik, który dodałaś, o kilkunastoletnim chłopcu z klątwą i radzi sobie świetnie i Laura na pewno będzie miała dużo łatwiej, bo NA PEWNO progesteron pomoże 😀 pozdrawiam. Trzymam kciuki 🙂

  16. Brawo laski 🙂
    Zazdroszczę jako pół ślepa łazega bez prawa jazdy 🙂 My wciąż (i niestety tak już zostanie) potrzebujemy szofera.
    Strasznie fajnie się czyta, że Laura coraz lepiej sobie radzi. No i Ty też 🙂

    • Z przyjemnością czyta mi się takie dobre wieści i naprawdę jestem pod wrażeniem tego jak dzieci z łatwością akceptują to co dla nas dorosłych stanowi barierę… ta prośba o podłączenie do respiratora powoduje drżenie serce i to nie ze strachu a ze wzruszenia…

      p.s. weekend bez Laurki ??? matko ja jestem mamą 5 latka, którego jeszcze samego na tak długo nie zostawiłam i raczej jeszcze nie zostawię 😉 więc tutaj nie odbiegacie „średnią” od zdrowych dzieciaków – jestem pewna, że takich mam jak ja jest więcej 😉

      Tylko, że ja pracuję do 17 więc spędzam z synkiem tak mało czasu, że szkoda mi każdej minuty – w Waszym przypadku taka rozłąka tylko wyszłaby Wam na dobre 🙂

      • Ostatnio zrobiliśmy sobie jedną niedzielę bez Laury. Wprawdzie była zaledwie kilka domów od nas, ale w każdym razie bez nas. Wszystkim nam to dobrze zrobiło, a najbardziej Laurze :). Pod koniec dnia Laurka była tak za nami stęskniona, że rzuciła nam się na szyję i zasypała nas całusami 🙂

        • Dzielne Kobietki a Was 🙂
          Brawo 🙂
          Za pare lat bedziemy czytać, jak mama czeka na smska od córki, która wyjechała z chłopakiem do Zakopanego na randkę 😉
          Wszystkiego dobrego 🙂

          • Za parę lat??? Nie żartuj!!! Mam nadzieję, że dopiero za kilkanaście 🙂

Zostaw komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.

Publikując komentarz, jednocześnie wyrażam zgodę na przetwarzanie przez Administratora Danych Osobowych bloga www.kochamylaure.pl moich następujących danych: podpis, e-mail, adres IP, w celu i w zakresie do tego niezbędnym. Przetwarzanie danych odbędzie się zgodnie z obowiązującym prawem, a w szczególności z przepisami Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. (zw. RODO) i polityką prywatności znajdującą się pod adresem www.kochamylaure.pl/polityka-prywatnosci/