Wyrwaliśmy Cię dziecino z objęć śmierci…

Autor: Emilia, mama Laury Data: kwiecień 21, 2013 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 116

Nic nie zapowiadało tragedii – nie było żadnych symptomów, które mogłyby na nią wskazywać. Dzień zaczął się tak, jak każdy inny – obowiązkami przy dziecku, wspólnym śniadaniem, zabawą i wszystkimi tymi czynnościami, które pochłaniają nas każdego dnia. Około godziny 14:30 zaczęłyśmy bawić się z Laurą puzzlami, za którymi córeczka wprost przepada. Czynność ta jednak pochłania ją zbyt mocno, dlatego zazwyczaj pojawiają się problemy z oddychaniem – tak było i tym razem, więc cały czas musiałam siedzieć przy córce, aby przypominać jej o oddychaniu. Laura była w doskonałym nastroju, choć już trochę zmęczona, ponieważ właśnie zbliżała się pora obiadu i poobiedniej drzemki…

Wybiła godzina 15:00, z piekarnika ulatniał się zapach pieczonego łososia, a z kuchenki buchała para dochodzących ziemniaków. Lubimy jeść posiłki całą rodziną, dlatego staram się przygotowywać w jednym czasie jedzenie zarówno dla mnie i Kuby, jak i dla Laury. Poprosiłam córeczkę, aby posprzątała puzzle po naszej zabawie, a ja w tym czasie miałam podać nam obiad. Laurka posłusznie chowała puzzle do pudełka, a pulsoksymetr, do którego była podłączona, pokazywał prawidłowe wartości, więc przekonana o całkowitym bezpieczeństwie dziecka zajęłam się w kuchni podawaniem posiłku.

Kuba zszedł z piętra akurat w momencie, gdy odwrócona plecami do córki wyciągałam surówkę z lodówki i przerażonym tonem zapytał, co się dzieje z Laurą??? Zdziwiona jego pytaniem odwróciłam głowę i nie mogłam uwierzyć własnym oczom – nasze dziecko w ciągu kilkunastu sekund zmieniło się nie do poznania! Laura miała dziwny, niepokojący wyraz twarzy, krzywiła się, wymachiwała rękoma i sprawiała wrażenie, jakby miała spaść z krzesła, na którym siedziała. Podbiegliśmy do niej, by zapytać, co się stało i ją uspokoić, ale ona nie odpowiadała na żadne nasze pytania. Gwałtownie machała rękami, odpychała nas, wyginała głowę i zachowywała się tak dziwnie, jak jeszcze nigdy w życiu. Odmawiała picia i jedzenia, płakała, a my zdezorientowani nie wiedzieliśmy, co się z dzieckiem dzieje. W pierwszym momencie pomyśleliśmy, że po prostu jest chora, że może ma gorączkę lub coś w tym stylu. Wszystko działo się zresztą tak szybko, że nawet nie mieliśmy za bardzo czasu na myślenie o przyczynach. W pewnym momencie, nieoczekiwanie Laurze puściły zwieracze – nagle cały mocz i kał wylał się z jej wnętrza! Niewiele myśląc, zanieśliśmy ją do łazienki, by obmyć ją z ekskrementów, którymi zalała się prawie po same pachy. Nagle, będąc już w wannie, Laura osunęła się nam z rąk – zrobiła się całkowicie wiotka, bezwładna, straciliśmy z nią jakikolwiek kontakt i w tej chwili ogarnęło nas totalne przerażenie. Laura straciła przytomność, a do nas w tym momencie dotarło, że z naszą córeczką dzieje się coś bardzo, bardzo złego…

Zdążyliśmy jedynie okryć ją ręcznikiem, położyć na łóżku i wezwać pogotowie, a już w tej samej chwili zaczął dziać się najgorszy koszmar. Nagle Laura dostała dziwnych drgawek na całym ciele, konwulsje rzucały nią w przód i w tył, szczęka zacisnęła się gwałtownie w sposób nienaturalny, a z ust zaczęła wydobywać się spieniona ślina…

Niewiele pamiętam szczegółów z tych kilku minut, które wówczas wydały mi się wiecznością. Pamiętam głównie strach i to, że całe moje ciało w ciągu sekundy zlało się zimnym potem. W jakimś ostatnim przebłysku świadomości odwróciłam Laurze głowę na bok, aby nie udławiła się ona własną śliną, która ciągle z niej wylatywała. W międzyczasie Kuba podłączył córce pulsoksymetr, aby monitorować jej czynności życiowe. Miotaliśmy się jak oparzeni wiedząc już, że nasze dziecko najprawdopodobniej ma pierwszy w swoim życiu atak padaczki!

Po dłuższej chwili konwulsje i śliniotok ustały, ale wówczas nie wiedzieliśmy jeszcze, że najgorsze jest dopiero przed nami… Nagle oddech Laury całkowicie ustał, a widząc to natychmiast podłączyliśmy respirator. Jednak ku naszemu przerażeniu okazało się, że respirator nie jest w stanie utrzymać córki przy życiu. Mimo podłączenia do sprzętu saturacja dziecka była na poziomie 76%, zamiast wymaganych 98 i ciągle spadała. Bez chwili zastanowienia odłączyliśmy córeczkę od aparatury, by móc wentylować ją ręcznie przy pomocy ambu. Laura miała wówczas szeroko otwarte oczy, z gałkami wywróconymi do góry, bez jakiegokolwiek kontaktu. Jej skóra była biała jak papier – córka wyglądała, jakby była martwa…

W tym momencie Kuba i ja pomyśleliśmy dokładnie to samo, pomyśleliśmy, że tracimy na zawsze nasze dziecko… Laura oddalała się od nas, parametry życiowe były bardzo niestabilne, zarówno saturacja, jak i akcja serca spadały, a my poczuliśmy, że tym razem możemy nie podołać wyzwaniu, jakie postawił przed nami okrutny los. Myśleliśmy, że Laura umrze, a myśl ta o mały włos nie zabiła nas samych…

Wizja śmierci ukochanego dziecka była tak straszna, tak przerażająca, że nie da się tego opisać żadnymi słowami – ale to właśnie ta myśl nieoczekiwanie otrzeźwiła nasze opętane strachem umysły. Kuba i ja nagle zrozumieliśmy, że nasza córeczka właśnie umiera i że jej życie lub śmierć jest wyłącznie w naszych rękach, tylko w naszych i że nikt nam w tej chwili nie pomoże. Poczuliśmy się wówczas tak, jakby ktoś uderzył nas pięścią w sam środek twarzy, ale to właśnie dzięki temu wreszcie zaczęliśmy sensownie działać! Kuba szybko dostosował sposób ręcznej wentylacji tak, aby ustawić saturację na właściwym poziomie i bardzo skupiał się na wykonywanym zadaniu, chociaż było to wyjątkowo trudne. Ja natomiast pobiegłam po telefon i zadzwoniłam do naszej najbardziej zaufanej lekarki, prosząc o pomoc w ratowaniu życia. Dzięki Bogu lekarka odebrała już po dwóch sygnałach, wysłuchała, co się dzieje i natychmiast zaczęła krzyczeć do mnie bardzo ostrym totem: „Pilnujcie tętna!!!! Jej serce zaraz stanie!!!! Nie wolno wam dopuścić do zatrzymania akcji serca!!! Uciskać klatkę piersiową, masować serce i wentylować!!! Zaraz będę, już jadę!!!! Nie wolno wam dopuścić do zatrzymania akcji serca!!! Masować klatkę i wentylować!!!!!!!!!!!!!!!!!  Jadę!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Mokra od potu, zataczająca się ze strachu i z trzęsącymi się rękami podbiegłam do dziecka, powtarzając sobie w myślach jak mantrę: masować klatkę i wentylować, masować i wentylować, masować i wentylować…

Zamieniliśmy się rolami – ja przejęłam ambu, aby zabezpieczyć oddech Laury, a Kuba położył swoją silniejszą męską dłoń na jej klatce piersiowej i zaczął masować serce. Jednocześnie trzymał drugą dłoń na tętnicy szyjnej dziecka upewniając się, że Laura wciąż żyje, mimo, iż wyglądała na martwą. Ale ona żyła!!! – czuliśmy pulsującą tętnicę pod palcami naszych dłoni i nerwowo nasłuchiwaliśmy sygnału pogotowia, na które czekaliśmy wówczas, jak na prawdziwe zbawienie…

Wszystko to trwało około kilkunastu minut – tak naprawdę nie wiemy ile, gdyż dla nas była to po prostu cała wieczność… Kiedy przyjechało pogotowie, dziecko miało już ustabilizowane parametry oddechowe, chociaż akcja serca wciąż była nierówna i niebezpiecznie się wahała, a kończyny co jakiś czas nerwowo drgały. Również poziom glukozy we krwi drastycznie się obniżył i cały czas córka była nieprzytomna. Ale mimo to, my na widok lekarza i ratowników poczuliśmy niewiarygodną ulgę, bo teraz już nie byliśmy sami!

Lekarz pogotowia widząc krytyczny stan Laury, wspólnie z naszą panią doktor, z którą porozumiał się telefonicznie, natychmiast zadecydowali o wezwaniu śmigłowca i przetransportowania dziecka na oddział intensywnej terapii do jednego z gdańskich szpitali. Wyniesiono Laurę do karetki, a mi kazano błyskawicznie ją spakować, bo śmigłowiec lada moment miał wylądować. Sama nie wiem, jak to możliwe, że w tym przeogromnym stresie tak precyzyjnie spakowałam torbę Laury, spakowałam właściwie wszystko, co potrzebne – cały sprzęt medyczny, ładowarki do sprzętu, akcesoria medyczne, pieluchy, a nawet cewniki i maść Ilex –  a następnie wybiegłam do karetki. Tam czekała już nasza pani doktor anestezjolog, która na co dzień opiekuje się Laurą. Lekarka zachowała się w sposób dla mnie imponujący – mimo, że miała wolny dzień i w dodatku akurat miała w domu ważną rodzinną uroczystość, to rzuciła wszystkie sprawy i przyjechała ratować nasze dziecko. I musiała naprawdę szybko jechać, bo mimo dość sporej odległości, przyjechała do nas niemal na równi z karetką…

Ambulans na sygnale ruszył szukać miejsca do lądowania dla helikoptera medycznego. W naszej małej miejscowości oczywiście nie ma żadnego lądowiska, wiec trzeba było improwizować… Pilot śmigłowca podjął decyzję o lądowaniu na jakimś polu ze zbożem, chociaż wokół niebezpiecznie blisko znajdowały się linie wysokiego napięcia. Na szczęście wylądował bez przeszkód ku naszej wielkiej uldze…

Śmigłowiec lądujący na prywatnym polu, na środku naszej wsi musiał wzbudzić nie lada sensację mieszkańców, bo w mgnieniu oka zostaliśmy otoczeni tłumem zdezorientowanych ludzi. Nawet ksiądz przyszedł sprawdzić, czy nie potrzebujemy jego modlitwy… Ratownicy natomiast w błyskawicznym tempie przenieśli Laurę do śmigłowca, jednak dla mnie zabrakło już tam miejsca – razem z Kubą wsiedliśmy wiec w samochód i pognaliśmy za dzieckiem do Gdańska…

Mam wiele doświadczeń z polską służba zdrowia, niestety wielokrotnie niezbyt przyjemnych, jednak tym razem było inaczej. Ekipa pogotowia przyjechała z wykwalifikowanym lekarzem i w bardzo profesjonalny sposób przeprowadziła akcję ratunkową. Śmigłowiec został natychmiast wezwany i niemal natychmiast się zjawił, również z wykwalifikowaną ekipą, a do tego nasza pani doktor teleportowała się do nas w celu udzielenia dodatkowej pomocy. Nie życzę nikomu korzystania z usług pogotowia, ale jeśli już ktoś musi, to życzę z całego serca, aby trafił na takich profesjonalistów, na jakich my trafiliśmy wczoraj. Laura po raz kolejny w swoim życiu miała cholerne szczęście…

W ciągu 40 minut dojechaliśmy do szpitala, gdzie córeczka już znajdowała się pod opieką lekarzy z oddziału intensywnej terapii. Była w bardzo złym stanie, miała złe wyniki krwi i był z nią wyjątkowo słaby kontakt. Jednak mimo złego stanu zdrowia widok dziecka pod opieką lekarzy bardzo mnie uspokoił, bo wiedziałam już, że moja ukochana córka po raz kolejny wymknęła się śmierci…

Kuba i ja czuwaliśmy przy jej łóżku do końca dnia, ale niestety na noc musieliśmy ją zostawić, gdyż lekarze nie wyrazili zgody na nasz nocny pobyt na oddziale. Mam zaufanie do tych lekarzy, więc wiedziałam, że Laura jest pod dobrą opieką, ale mimo to odłączenie mnie od niej na te kilka godzin spowodowało dodatkowy stres. Czułam się tak, jakby ktoś oderwał ode mnie fragment mnie samej i dlatego przez całą noc nie potrafiłam opanować emocji i nie zasnęłam ani na minutę… Z samego rana zerwaliśmy się, by znów pojechać do szpitala i dowiedzieć się, co będzie dalej z naszym dzieckiem…

Lekarka, która przekazała nam dziś informacje o stanie zdrowia Laury, poinformowała nas też o wstępnych hipotezach na temat wczorajszego wypadku. Po pierwsze może to być typowa padaczka, czyli kolejna już ciężka choroba, która dotyka nasze dziecko… Po drugie mogło dojść do zatrzymania akcji serca w wyniku pojawienia się pauz, których przecież od tak dawna się boimy i z powodu których robimy regularne badania holterem. Pauza w pracy serca mogła spowodować na chwilę zatrzymanie krążenia, następnie zatrzymanie przepływu krwi do mózgu i w konsekwencji atak epilepsji. Jest też trzecia wersja, najbardziej prawdopodobna, a mianowicie taka, że padaczka była konsekwencją wstrzymania przez Laurę oddechu. Córeczka przecież przed atakiem bawiła się puzzlami, które są mocno absorbującym zajęciem i skupiając się zbyt mocno na układaniu puzzli, mogła wstrzymać oddech, tak, jak już wielokrotnie to robiła podczas podobnych zajęć… Brak oddechu mógł z kolei wywołać zatrzymanie krążenia, zatrzymanie dopływu krwi do mózgu i atak epilepsji… No i jest jeszcze czwarta wersja wydarzeń, a mianowicie taka, że połączyły się dwie z wymienionych wyżej rzeczy – na przykład jednocześnie doszło do pauzy w sercu oraz w tym samym czasie Laura skupiła się na czynności i wstrzymała oddech, a połączenie tych dwóch spraw wywołało silny atak epilepsji.

To wszystko tylko hipotezy, bo na razie tak naprawdę nie wiemy nic – jesteśmy w szpitalu i czekamy na diagnozę, Laura śpi, a ja piszę zastanawiając się, co będzie z nią dalej… Przed nami liczne badania i z pewnością pobyt na oddziale neurologicznym. W tym momencie wiemy tylko jedno – od teraz nasze życie będzie jeszcze bardziej napięte, jeszcze bardziej niebezpieczne, a Laura jeszcze bardziej zagrożona. A my będziemy musieli dołożyć jeszcze większych starań, aby zabezpieczyć nasze dziecko przed konsekwencjami niedotlenienia, jeszcze uważniej je monitorować i pilnować. Tylko że ja naprawdę nie wiem, co możemy zrobić więcej, aby zabezpieczyć Laurę, bo wydaje mi się, że i tak robimy już wszystko, co w naszej mocy…

Dzisiejszy widok córki bardzo nas zaskoczył! Minęła zaledwie doba od dramatu, który wczoraj się wydarzył, a mimo to Laura jest dzisiaj w świetnej kondycji. Już wstaje, już je i pije, już chce oglądać swoje ulubione bajki i najchętniej wyszłaby ze szpitalnego łóżeczka. W pewnym momencie nawet wspięła się na palce i próbowała majstrować przy szpitalnej aparaturze, która jest umieszczona nad jej łóżeczkiem… Córka zregenerowała się błyskawicznie i jest dziś w doskonałym nastroju – zupełnie nie przeszkadza jej to, że wczoraj otarła się o śmierć, że leży w szpitalu, a nawet nie przeszkadza jej to, że styrana matka jest bliska załamania nerwowego…

Laura jest dzisiaj w zadziwiająco dobrej kondycji i tego naprawdę jej zazdroszczę, bo ze mną jest niestety znacznie gorzej. Moja psychika wczoraj sięgnęła prawdziwego dna, a jeszcze dziś rano byłam psychicznym wrakiem. Pewnie dużo czasu upłynie, zanim otrząsnę się z tego, co wczoraj przeżyłam, chociaż nie wiem, czy w ogóle się otrząsnę. Bo czy można zapomnieć o widoku własnego dziecka, które niemal umarło na moich rękach???

Laura kokieteryjnie szczerzy do mnie zęby udając, że wczoraj nic się nie stało. Kuba też się uśmiecha i mówi, że wszystko będzie dobrze, a przede wszystkim mam przestać się zamartwiać i poczekać na diagnozę lekarzy. Ale ja nie potrafię się nie martwić, ponieważ bardzo boję się o naszą przyszłość. Nie wiem, jak dalej żyć w tak ogromnym napięciu, z kolejnym ryzykiem i z kolejnymi problemami. Nie wiem, jak przystosować Laurę do samodzielnego życia, kiedy nawet krótkie wstrzymanie oddechu może u niej się skończyć tragedią. Nie wiem też, skąd mam ciągle brać siły do tej nieustannej walki, która wydaje się nie mieć końca…

Po licznych traumach, jakie w życiu przeżyłam i po wczorajszym piekle, powinnam się już totalnie załamać, bo przecież każdy człowiek ma jakąś granicę własnych możliwości. Ale mimo to się nie załamuję, bo gdy patrzę na Laurę, roześmianą, beztroską i łobuzersko majstrującą przy szpitalnej aparaturze, to wiem, że ona bardzo kocha życie. A skoro ona je kocha, to ja też muszę żyć właśnie dla niej…