Takie tam…

Autor: Emilia, mama Laury Data: lipiec 31, 2012 Kategoria: Historia Laury | komentarze 122

Kochani Czytelnicy Laurkowego bloga!

Wpis, który wczoraj zamieściłam, cieszy się Waszym ogromnym zainteresowaniem, z czego jestem niezmiernie zadowolona. To świetnie, że udało mi się kilka osób zainteresować tematem zdrowego odżywiania. To jest kwestia niezwykle ważna dla nas wszystkich, zwłaszcza dla dzieci, które intensywnie rosną, rozwijają się, a ich organizmy potrzebują do tego rozwoju wiele składników odżywczych. Myślę, że powinniśmy bacznie zwracać uwagę na to, co jedzą nasze pociechy – przecież wszystko, co włożą sobie do ust, zostaje rozpuszczone, a następnie wchłonięte do ich organizmów. Warto o tym pamiętać zwłaszcza, kiedy nasi milusińscy sięgają po tak pięknie reklamowane w mediach słodycze, serki, mleczne kanapki, gumiżelki i inne smakołyki, które choć smaczne, z pewnością nie są zbyt zdrowe. Mam nadzieję, że moim wczorajszym wpisem udało mi się choć trochę osób przekonać do czytania etykiet produktów spożywczych.

Kilkoro z Was poprosiło mnie, abym podała na blogu listę artykułów spożywczych pozbawionych chemikaliów, które sama kupuję dla swojej rodziny. Jedna osoba chciała też informacje na temat mikstury z aloesem, którą piłam. W pierwszym momencie postanowiłam przy najbliższych zakupach spisać dla Was wszystkie te produkty, a następnie przekazać zebrane informacje, aby ułatwić Wam poszukiwanie w sklepach zdrowej żywności.

Jednak dziś zmieniłam zdanie i zdecydowałam, że nie będę publicznie podawać nazw tych produktów czy też firm, gdzie się zaopatruję. Będzie lepiej, jak poszukacie tych informacji sami, zwłaszcza, że w każdym rejonie Polski są lokalne piekarnie, masarnie i mleczarnie, które są dostępne tylko w danej okolicy.

Przepraszam najmocniej, że nie dotrzymam danego słowa, ale zmieniłam zdanie ze względu na własne dobro. Otóż mój wczorajszy wpis, który nie zawierał przecież niczego złego, już zostaje poddawany krytyce. Zaczyna się to samo, co zawsze, to samo, co przy każdym moim innym wpisie… Już dziś zostałam skrytykowana za to, że wypowiadam się na tematy, o których przecież nie mam pojęcia, ponieważ nie mam dyplomu z dietetyki. Nie mam ochoty narażać się na kolejne nieprzyjemności, bo uwierzcie mi, że ciągłe tłumaczenie się jest dla mnie naprawdę męczące. Wczoraj napisałam Wam to, co wiem i co sprawdziłam na własnej rodzinie wierząc, że może się to komuś przydać. Nie będę jednak zachwalać produktów danej firmy lub określać po nazwie, które produkty są szkodliwe, bo jeszcze mnie jakiś koncern pozwie do sądu za zniesławienie a jakiś internauta nazwie szarlatanem. A jak polecę jakiś serek, a ktoś uzna, że dostał po tym serku biegunki, to jeszcze zostanę posądzona o wprowadzanie ludzi w błąd.

Naprawdę muszę uważać na każde słowo, jakie napiszę na tym blogu, ponieważ jedno niefortunne słówko może obrócić się przeciwko mnie. A ja naprawdę nie mam już ani ochoty ani czasu na ciągłe tłumaczenia i spierania się z ludźmi.

Zbyt dużo czasu zabiera mi odpieranie ataków, a ja po pierwsze mam córkę, a po drugie zakładam firmę i to są rzeczy, na których w pierwszej kolejności muszę się skupić. Dlatego wybaczcie proszę, że tym razem nie dotrzymam słowa. No i wybaczcie, że na jakieś dwa, trzy tygodnie znów odpocznę sobie od pisania bloga. Pozdrawiam wszystkich serdecznie!

Chciałabym jeszcze nawiązać do mojego powyższego wpisu oraz do wszystkich komentarzy, które dziś i w ostatnich dniach pojawiły się na blogu, zarówno tych miłych jak i krytycznych. A przede wszystkim chciałabym Was przeprosić…

Tak, chcę Was wszystkich bardzo przeprosić, za błędy, które do tej pory popełniałam, a mianowicie za to, że wdawałam się w dyskusje i kłótnie na blogu, zmieniających charakter tej strony na zdecydowanie gorszy. Ciągle odpowiadałam na nieprzychylne komentarze, ciągle próbowałam wytłumaczyć się z krytyki i udowodnić swoje racje. A im bardziej się tłumaczyłam, tym krytyki było więcej. Ale teraz dotarło do mnie, że robiłam to zupełnie niepotrzebnie. Przepraszam, że dawałam się sprowokować i że na każdy atak również odpowiadałam atakiem. Chciałam dobrze, chciałam się wytłumaczyć, ale moje dobre chęci przyniosły jak widać odwrotny rezultat. Swoimi odpowiedziami ja również prowokowałam innych do odpowiadania, a przez to z bloga mojej córki zrobiło się istne targowisko. Wiele osób z pewnością poczuło zawód i niesmak czytając te wszystkie przepychanki słowne na blogu i słusznie! Wszystkie osoby, które poczuły się urażone lub zniechęcone chcę przeprosić i obiecać, że od tego momentu nie będę dawać się nikomu prowokować, nie będę uczestniczyć w żadnych przepychankach i kłótniach, a incydentalne ataki na siebie będę pomijać wymownym milczeniem. Oczywiście nadal pozostanę w kontakcie z Czytelnikami, z tym że na innych zasadach – bez udziału w awanturach.

Kłótnie szkodzą nam wszystkim, a przede wszystkim szkodzą Laurze. Mnie się przez to nie chce pisać bloga, a Wam się nie chce go czytać. Dlatego koniec z tym raz na zawsze. Nieprzychylni mi ludzie zawsze tu będą i zawsze będą szukać zaczepki, a im Laura i ja będziemy szczęśliwsze, tym oni będą w stosunku do mnie bardziej agresywni. Niemniej jednak ja nie chcę w tym dłużej uczestniczyć i mam zamiar być od tej pory ponad tym.

Dziękuję za wszystkie komentarze i kończę muzycznie piękną piosenką, której słowa doskonale oddają to, co dzieje się w mojej głowie. Miłego dnia!