Walka z biurokracją, walka z wiatrakami

Autor: Emilia, mama Laury Data: luty 15, 2012 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 76

Kiedy siedem miesięcy temu podjęłam życiową decyzję o rozwodzie, nie sądziłam, że będzie to aż takie trudne do zrealizowania. Wprawdzie nastawiałam się na skomplikowaną rozprawę, podczas której będę musiała publicznie opowiedzieć o swoich osobistych przeżyciach, nastawiałam się nawet na ciężką walkę o siebie i o dziecko, ale w najgorszych koszmarach nie przypuszczałam, że najcięższą walkę będę musiała stoczyć z państwową biurokracją…

Na przełomie lipca i sierpnia 2011 r., jednocześnie z pozwem o rozwód, złożyłam wniosek o zabezpieczenie alimentacyjne. Sąd jednak odrzucił mój wniosek argumentując, że temat alimentów rozpatrzy jednocześnie ze sprawą rozwodową na najbliższej rozprawie, po zapoznaniu się z materiałem dowodowym i przesłuchaniem świadków. Problem jednak w tym, że tej „najbliższej” rozprawy nie mogę się doczekać już od siedmiu miesięcy. Sąd dwukrotnie wyznaczał termin rozprawy i dwukrotnie ją odwoływał – najpierw z tego powodu, że zapomniał wysłać zawiadomienie do mojego prawie byłego męża, a potem z powodu choroby pani sędzi. Wszystko ciągnęło się do połowy stycznia, aż sędzia wróciła ze zwolnienia lekarskiego. Odczekałam jakiś czas i zadzwoniłam do sądu z zapytaniem o kolejny termin rozprawy, ale ku mojej rozpaczy dowiedziałam się, że terminu wciąż nie ma i nie wiadomo, kiedy będzie. No i wtedy już nie wytrzymałam nerwowo, zawzięłam się w sobie i postanowiłam coś z tym wszystkim zrobić. Napisałam rozpaczliwy list do Prezesa Sądu Okręgowego błagając go o przyśpieszenie procesu i o wyznaczenie jak najszybszego terminu rozprawy, opisując mu szczegółowo sytuację swoją i córeczki. Po kilku dniach zadzwoniłam do sekretariatu Prezesa, ale poinformowano mnie, że przekazał on już moje pismo do działu wizytacji. Oczywiście natychmiast zadzwoniłam do działu wizytacji, jednak tam się dowiedziałam, że pismo zostało przekazane do działu administracji celem zewidencjonowania… Nie myśląc wiele, zatelefonowałam do działu administracji, jednak mojego pisma już tam nie było, gdyż zostało przekazane do instytucji poczty wewnętrznej celem dostarczenia go z powrotem do działu wizytacji… (Zupełne wariactwo!). Następnego dnia, pełna nadziei, ponownie zadzwoniłam do działu wizytacji, prosząc o informację dotyczącą rozpatrzenia pisma, ale w słuchawce usłyszałam następujący tekst: „Ależ proszę Pani, my się nie zajmujemy rozpatrywaniem pism, my je tylko przyjmujemy! Rozpatrywaniem zajmuje się kolegium sędziów, które zbierze się dopiero w przyszłym tygodniu”. No tak, dlaczego mnie to nie dziwi – pomyślałam… Po tygodniu zadzwoniłam do sądu z ponownym pytaniem, jak tam się mają sprawy odnośnie złożonego przeze mnie pisma. „Ależ proszę Pani!” – usłyszałam oburzony głos w słuchawce telefonu, „przecież my mamy aż miesiąc na rozpatrzenie tego pisma!”. Wysłuchawszy tego zdania opadłam z sił już tak bardzo, że nic więcej nie byłam w stanie zrobić. Nic, poza kolejnym długim, bezowocnym, bezproduktywnym czekaniem… Po kilku tygodniach listonosz przyniósł mi wreszcie upragnioną odpowiedź od Prezesa sądu, z którą nie ukrywam, wiązałam ogromne nadzieje. Łudziłam się tą nadzieją do czasu otwarcia koperty, no a potem to już było tylko niedowierzanie, bezsilność i łzy złości, ponieważ pan Prezes, ubolewając jednocześnie nad moją trudną sytuacją, wyznaczył mi „błyskawiczny” termin rozprawy na… 19 kwietnia. Dopiero na 19 kwietnia, czyli przede mną kolejne dwa miesiące bezowocnego czekania na cud, na rozprawę widmo, która wciąż z dziwnych przyczyn nie może się odbyć… Jak tak dalej pójdzie, to minie rok, a ja wciąż nie będę miała rozwodu, ani swojego nazwiska, ani uregulowanej sytuacji prawnej, no a moja córeczka nie będzie miała alimentów oraz uregulowanej kwestii sprawowania nad nią opieki. Mocno podłamana psychicznie, złożyłam właśnie do sądu kolejny wniosek o zabezpieczenie alimentacyjne modląc się, aby tym razem sąd zasądził alimenty nie czekając na wiecznie przesuwającą się rozprawę rozwodową…

Tak się jakoś ostatnio złożyło, że biurokratyczne koszmary dopadły mnie ze wszystkich stron, nie tylko w temacie rozwodu. Od wielu tygodni staram się o sprowadzenie z zagranicy cholestyraminy – lekarstwa dla Laury, którego nie mogę kupić w żadnej aptece bez pisemnej zgody Narodowego Funduszu Zdrowia, ponieważ lek nie jest dopuszczony do sprzedaży w Polsce. Niestety, NFZ nie może wydać mi tej zgody bez uzyskania pozwolenia od Ministra Zdrowia, a z kolei pan Minister nie może wydać pozwolenia bez odpowiednich zaświadczeń wypełnionych przez szpital opiekujący się Laurą… Idąc tropem biurokratycznej logiki (chociaż przyznaję, że trzeba mieć chyba IQ Einsteina, aby za tą logiką nadążyć!), zaczęłam załatwianie formalności od poziomu szpitala. Złożyłam w sekretariacie szpitala potrzebne dokumenty i poprosiłam o ich wypełnienie oraz opieczętowanie. Przez wiele dni dzwoniłam do szpitala przypominając, że moja córeczka pilnie potrzebuje tego lekarstwa i prosząc jednocześnie o jak najszybsze wypełnienie dokumentów. Telefonowałam niemal codziennie, aż wreszcie pani sekretarka zobowiązała się dopilnować wypełnienia papierów i odesłać je na mój adres domowy. Po dwóch tygodniach intensywnego oczekiwania wreszcie otrzymałam upragnioną kopertę, a w niej (szok po prostu!) puste, niewypełnione dokumenty… Zrozpaczona zadzwoniłam do sekretariatu szpitala z pytaniem, po jakiego grzyba przysyłają mi niewypełnione, bezużyteczne papiery? Odpowiedź, którą usłyszałam w słuchawce tak mnie dobiła psychicznie, że po prostu zaczęłam krzyczeć z bezsilności! Otóż pani sekretarka poinformowała mnie, że „nie udało jej się wypełnić dokumentów, więc mi je odesłała, ponieważ walają jej się w biurze i zajmują miejsce na kuwecie”… I w ten oto sposób znów całą procedurę wypełniania dokumentów w celu zdobycia lekarstwa dla Laury, zaczynam zupełnie od nowa. Oczywiście, w tym czasie sama kupiłam za granicą pierwszą partię leku i coś mi się wydaje, że drugą też będę musiała kupić i trzecią też zapewne (50 Euro za puszkę), bo zanim otrzymam zgodę na zakup i refundację leku od NFZ, to mnie kolejna zima zastanie…

Ale jakby tego wszystkiego było mało, od kilku dni tonę także w papierach Urzędu Skarbowego. Zgłosiłam się grzecznie do skarbówki, jak na prawego obywatela przystało, celem opodatkowania dobrowolnych darowizn przekazanych od przyjaciół dla Laury. Myślałam, że wypełnię stosowne PIT-y i będzie z głowy, ale jak zwykle okazałam się niepoprawną optymistką… Chciałam grzecznie zapłacić podatek, ale zdałam sobie sprawę, że bycie uczciwym obywatelem bywa niezwykle trudne. Trzeba bowiem w celu tej uczciwości wypełnić tak gigantyczne stosy różnych dokumentów, że można się przy tym po prostu załamać. Same uzupełnienie PIT-ów nie wystarczy, ponieważ jeśli na przykład nie znam numeru PESEL darczyńcy, który wpłacił pieniążki na rzecz Laury, to muszę pisać pismo z wyjaśnieniem. Jeśli nie znam imienia matki i ojca darczyńcy, to muszę napisać kolejne pismo wyjaśniające. Muszę też pisać oświadczenia z informacją, dlaczego darczyńca mieszkający na innym kontynencie, nie chciał przyjechać i podpisać ze mną umowy darowizny, no bo przecież umowa powinna być spisana – to „oczywiste”… I jakoś mało przekonujący dla skarbówki jest fakt, że ów darczyńca mieszka sobie w USA i ma troszkę daleko do Polski… A już największe problemy są przy rozliczeniach anonimowych darczyńców – człowiek chce zapłacić podatek, ale nie może, bo mu urząd PIT-a nie przyjmie, gdyż jest powszechnie wiadome, że każdy ANONIMOWY darczyńca musi przekazać skarbówce swoje nazwisko, adres, PESEL oraz imiona swojej mamy oraz swojego taty… Na szczęście numeru buta nie musi jeszcze podawać. A jeśli nie chce on przekazać tych danych, ponieważ (o ironio!) pragnie nadal pozostać anonimowy, to fiskus ma dużą zagwostkę, gdyż kompletnie nie wie, jak taką darowiznę rozliczyć… I tym sposobem, aby uczciwie złożyć zeznania podatkowe dotyczące przekazanych Laurze darowizn, przez kilka dni tonęłam w PIT-ach, zaświadczeniach, oświadczeniach oraz wisiałam na telefonie z Krajową Informacją Podatkową. A kiedy wczoraj, wreszcie, udało mi się wypełnić wszystkie papiery i złożyć je w Urzędzie Skarbowym, omal nie zwariowałam ze wszechogarniającego szczęścia! Uff… jak dobrze mieć to już za sobą…

Walka z biurokracją to walka z wiatrakami, prędzej można zwariować, niż załatwić w jakiejś instytucji ważną dla siebie sprawę. Mogłabym jeszcze dużo na ten temat pisać, tylko po co, skoro to i tak niczego nie zmieni? Lepiej spróbuję obrócić wszystko w żart, tak jak autorzy pewnej zabawnej kreskówki o Asterixie i Obelixie… Ci dwaj rysunkowi faceci to prawdziwi herosi – do tej pory, w całej historii świata, chyba tylko im dwóm udało się pokonać absurdalną biurokrację… Śmieję się więc oglądając kilkuminutową animację, chociaż czasami jest to nerwowy śmiech przez łzy – bo to nie choroba Laury najmocniej wykańcza mnie psychicznie, ani trudna walka o jej zdrowie, ani chroniczny brak czasu, na który cierpię – mnie, tak samo jak innych rodziców niepełnosprawnych dzieci, mnie powoli, konsekwentnie i skutecznie wykańcza nowa choroba cywilizacyjna: silny i ciągle nawracający wstrząs mózgu spowodowany kontaktem z biurokracją…

Asterix i Obelix walczą z biurokracją…

Moja Laura