Jeden dzień, jedna chwila

Autor: Emilia, mama Laury Data: wrzesień 25, 2011 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 159

Długo nie pisałam, gdyż wydarzenia ostatnich dni pochłonęły mnie całkowicie i skutecznie oderwały od wszystkich pozostałych spraw. Stało się coś, co zmieniło moje życie o 180 stopni i od nowa ukształtowało je na następne długie lata…

Kiedy czternaście miesięcy temu urodziłam ciężko chore dziecko, mój świat nagle legł w gruzach. Wydawało mi się wtedy, że takie nieszczęście tylko raz może spaść na człowieka, gdyż następnej podobnej próby nikt by już nie wytrzymał. Walka o córkę trwała miesiącami i będzie trwać jeszcze przez wiele lat, ale dziś wiem już, że nie była to jedyna próba charakteru, jaką musiałam przejść. Teraz rozumiem, że człowiek może znieść o wiele więcej.

Niedługo potem zawaliło się moje prywatne życie – znów mnóstwo smutku, rozpaczy i poczucia niesprawiedliwości, ponownie trzeba było wykazać się sporym hartem ducha, aby się nie załamać. Mimo to, patrzyłam w przyszłość z radością i nadzieją, pragnąc od nowa ułożyć sobie spokojne życie. Byłam pewna, że limit pecha wyczerpałam już za wszystkich członków mojej licznej rodziny, więc z pewnością nic złego nie może mi się więcej przydarzyć!

Niestety, pomyliłam się! Ach to moje życie pokręcone… – teraz znów „coś” spadło na mnie jak grom z jasnego nieba, by mi udowodnić, że granica ludzkiej wytrzymałości po prostu nie istnieje…

To było tylko jedno krótkie popołudnie, ale tak straszne, że nie zapomnę go do końca swoich dni. Bardziej przypominało to amerykański film grozy, niż typowy dzień z życia matki Polki. Cóż, przynajmniej Laura i ja nie możemy narzekać na nudę, ponieważ atrakcji mamy więcej, niż niektórzy ludzie przez całe swoje jestestwo.

Jeden dzień, jedna chwila wystarczyła, by życie moje i córki zostało zagrożone i już na zawsze odmienione. Taki ułamek sekundy, który mógł skończyć się naprawdę tragicznie… Nagle musiałam nauczyć się samoobrony, użyć gazu łzawiącego, by się uwolnić od oprawcy, a następnie uciekać boso z domu, przechodzić przez płot i szukać schronienia u sąsiadów. A potem zszokowana czekać na przyjazd karetki i dwóch policyjnych radiowozów. On nie chciał nas okraść, nie chciał zniszczyć mienia, a „jedynie” pragnął zrobić nam krzywdę…

Uciekałyśmy z domu tak szybko, że nie zdążyłyśmy zabrać respiratora, więc umierałam ze strachu, aby do czasu przyjazdu policji córeczka nie zasnęła. Na szczęście Laura była tak podekscytowana „nagłym wyjściem” z domu, że nie miała najmniejszego zamiaru spać.

Takie rzeczy dzieją się tylko w sensacyjnych filmach no i oczywiście także w naszym życiu. Dwa dni spędziłam na składaniu zeznań w prokuraturze oraz na goszczeniu policjantów pod swoim dachem, a kolejne dwa na reperowaniu własnej psychiki i dochodzeniu do siebie… Wszczęto dochodzenie – teraz czeka mnie jeszcze obecność na rozprawach sądowych w charakterze świadka. Cóż, przynajmniej nie mogę narzekać na nudę, choć przysięgam, że najbardziej ze wszystkiego marzę o tym, aby przez chwilę odrobinę się ponudzić. Nic więcej nie wolno mi w tej sprawie napisać, nie mogę upublicznić szczegółów – ale najważniejsze, że obie z córeczką wyszłyśmy z tego bez najmniejszego szwanku. Ucierpiały jedynie ściany w salonie, na których teraz widać brzydkie pomarańczowe plamy – pozostałość po użytym przeze mnie gazie pieprzowym.

Ten jeden dzień sprawił, że moje życie na zawsze się zmieniło, nieodwracalnie…

Przez czternaście miesięcy od narodzin Laury wydarzyło się już tak wiele, że starczyłoby na kilka życiorysów. Cóż, może kiedyś spróbuję ten okres swojego życia opisać w książce – założę się, że krytycy zakwalifikowaliby ją do gatunku science fiction…

Wydarzenia ostatnich dni sprawiły, że nawet sprawy związane z Laurą zeszły na drugi plan. Teraz będę musiała intensywnie do nich wrócić i pomóc córce w walce z chorobą. Jak tylko opanujemy do końca sprawę odparzonej pupy, to następnie weźmiemy się za taką prawdziwą naukę mowy. Szukam po świecie specjalnych rurek foniatrycznych produkowanych dla malutkich dzieci, które znacznie ułatwią Laurce precyzyjną mowę. Ostatnio moja dziewczynka się rozleniwiła i zaczęła mówić o wiele mniej, niż do tej pory, dlatego zdobycie rurek foniatrycznych jest w tej chwili absolutnym priorytetem. W Polsce takie rurki dla niemowląt posiada jedynie firma Portex, ale one nie nadają się dla Laury. Inna firma robi te rurki na zamówienie, ale niestety kumulując po drodze ogromne koszty. Szukam więc dalej wymarzonego produktu w różnych krajach i nie tracę nadziei, że wreszcie go odnajdę – w końcu znane przysłowie mówi, że „chcieć, to móc”!

A tymczasem powoli przygotowuję się psychicznie na powrót do pracy po ponad półtorarocznej nieobecności. Laura ma wspaniałą opiekunkę, pod opieką której będzie z pewnością całkowicie bezpieczna. Ale mimo to, moje serce pęknie, kiedy będę musiała rozstawać się z córką na dziesięć godzin dziennie. Nie wyobrażam sobie nawet, jaka mnie wtedy ogarnie straszliwa tęsknota…