Kiedyś miałam męża

Autor: Emilia, mama Laury Data: czerwiec 30, 2011 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 536

Za miesiąc mąż i ja mięliśmy wspólnie czuwać w szpitalu przy Laurce, ze względu na planowaną operację jelit, za tydzień miały się odbyć jej huczne pierwsze urodziny, a dziś miała być czwarta rocznica mojego ślubu…

Tak wiele dobrego miało się wydarzyć, ale się nie wydarzy, bo okrutny los jeszcze z nami nie skończył, wciąż nam nie odpuścił… Najpierw była ciężka choroba córeczki i kilka miesięcy dramatycznych losów w szpitalach, potem przyszły kolejne problemy zdrowotne w mojej małej rodzinie, a pogłębiające się coraz większe kłopoty finansowe stały się już tylko dodatkiem do pozostałych bolesnych przeżyć. Czy to wszystko razem wzięte było zbyt wielkim ciężarem, aby człowiek mógł to unieść? Być może… Ja jednak musiałam to znieść i nikt mnie nie pytał, czy dam radę… Musiałam i muszę znosić nadal, ponieważ mam dziecko, o które trzeba zadbać. Jestem matką i mam obowiązek zrobić wszystko, aby mój mały człowieczek wyrósł kiedyś na wielkiego człowieka i nie mogę pozwolić sobie na chwilę słabości, nie wolno mi zwątpić ani przez moment…

Ciemne chmury już od dawna zbierały się nad nami, a ja przewidywałam, że może to się skończyć totalną katastrofą. Dlatego zawczasu próbowałam ratować rodzinę wszelkimi dostępnymi metodami, najpierw sama, a później przy pomocy przyjaciół i bliskich. Próbowałam znaleźć najwięcej możliwych argumentów na poparcie tezy, że codzienność z niepełnosprawnym dzieckiem może być piękna, że dla dziecka warto zrezygnować z łatwego niezobowiązującego życia i z niektórych przyjemności. Próbowałam przekonywać, że dla Laury warto zrobić naprawdę wszystko…

Niestety, widocznie nie byłam wystarczająco sugestywna… Życie z chorą córką okazało się zbyt trudne, za bardzo wymagające, zabierające zbyt wiele czasu, energii i pieniędzy. Nie można łatwo, przyjemnie egzystować i jednocześnie opiekować się niepełnosprawnym dzieckiem – trzeba się zdecydować, która z tych rzeczy jest ważniejsza. Właśnie dlatego, nagle, Laura i ja zostałyśmy zupełnie same i to tuż przed jej najważniejszą operacją. Ot tak po prostu… Wierzyłam w miłość, w rodzinę, w drugiego człowieka, a teraz cała moja wiara runęła jak domek z kart. Wszystkie wartości, które od dawna stawiałam na piedestale, okazały się fikcją, mrzonką, bardzo marnym żartem… Z dnia na dzień zostałam skazana na bycie matką samotnie wychowującą chore dziecko, a moja córeczka skazana na dorastanie w rozbitej rodzinie. Cóż, nie my pierwsze i nie ostatnie przecież…

Przede mną sprawa rozwodowa i walka o alimenty, które Bóg jeden wie, czy uda mi się ściągnąć. Tata Laury postanowił w najbliższym czasie wyjechać za granicę z biletem raczej tylko w jedną stronę, a my zostałyśmy zdane wyłącznie na siebie.

Nie, nie płaczę, nie noszę żałoby, gdyż najzwyczajniej w świecie nie mam na to czasu. Moja doba przyśpieszyła o 50%, a przecież już wcześniej była wypełniona po same brzegi. Przede mną nowe wyzwania i nowe problemy, z którymi trzeba będzie sobie radzić już bez wsparcia „silnego” męskiego ramienia. Niedługo operacja Laury i kilkutygodniowy pobyt na oddziale chirurgii – jeszcze nie wiem, kto będzie mnie zmieniał podczas szpitalnych dyżurów. Nie wiem, kto w trakcie  podróży będzie mi pomagał nosić respirator, ssak i całą wielką torbę potrzebnych akcesoriów, kto będzie przytrzymywał mi cewnik Broviaca przy codziennej pielęgnacji. Następnie czeka mnie powrót do pracy, która w tej sytuacji stała się bezwzględną koniecznością. Jeszcze nie wiem, jakim cudem rozwiążę problem samodzielnego utrzymywania siebie i chorego dziecka z jednej pensji, spłacania kredytu hipotecznego, opłacania rachunków i innych prozaicznych rzeczy. Jeszcze nie wiem, kto będzie mi pomagał podczas pobytu Laury w szpitalach, kto się będzie nią opiekował, kiedy ja będę w pacy. I jeszcze nie wiem, co ja powiem mojej córce, kiedy za kilka lat zada mi to jedno trudne pytanie „dlaczego?”…

Sama się zastanawiam, jak to możliwe, że jeszcze nie zwariowałam, że wciąż mam ochotę cieszyć się życiem? Może to dlatego, że zawsze kiedy zamykam oczy, to widzę moją małą dziewczynkę beztrosko bawiącą się w ogrodzie, szczęśliwą. Mimo wszystko ciągle wierzę, że życie jeszcze się do nas uśmiechnie, że kiedyś Laura i ja będziemy cieszyć się sobą i światem, że kiedyś obie będziemy kochane…

Co mam Ci powiedzieć córeczko, kiedy dorośniesz? Doprawdy, Bóg mi świadkiem, że nie wiem… Proszę więc, nie pytaj nigdy o to, dlaczego zostałyśmy same, dlaczego nie byłyśmy warte kochania… Nie pytaj, bo ja i tak nie będę wiedziała, co Ci odpowiedzieć… Ale w zamian za to jedną rzecz mogę Ci przyrzec: ZAWSZE BĘDĘ PRZY TOBIE! Póki starczy mi życia, póki wystarczy sił, zawsze będę obok gotowa, by wziąć Cię w ramiona. Ty dla mnie jesteś cudem, który wart jest więcej, niż wszystkie dobra tego świata. Wierzę, że każdy koniec jest początkiem czegoś nowego i lepszego, że po każdej śmierci znów powstaje życie, a po każdej burzy zawsze wychodzi słońce. Przyjdzie taki czas, że trudne wspomnienia wyblakną, a wtedy my odrodzimy się jak feniks z popiołów i nadal będziemy dumnie podążać obraną przez siebie drogą! Tak się stanie córeczko, obiecuję, tylko błagam Cię, nie pytaj mnie nigdy „dlaczego”…

„Są dwie drogi, aby przeżyć życie. Jedna to żyć tak, jakby nic nie było cudem. Druga to żyć tak, jakby cudem było wszystko”

— Albert Einstein