To będzie trudna bitwa

Autor: Emilia, mama Laury Data: maj 13, 2011 Kategoria: Historia Laury | komentarze 93

Ech, jakby mało było ostatnio problemów, to jeszcze dziś doszedł kolejny. Laura, mąż i ja znów wylądowaliśmy w szpitalu na oddziale chirurgii dziecięcej. Niespodziewanie rana pooperacyjna córeczki zaczęła bardzo mocno ropieć, puchnąć i zmieniać kolor. Od dwóch dni intuicyjnie robiłam na niej okłady z octaniseptu oraz uciskałam ranę, pomagając ropnej wydzielinie wydostać się na zewnątrz – podejrzewałam, że stan zapalny jest spowodowany pozostaniem pod skórą kawałków szwów. W końcu jednak pojechaliśmy do szpitala, aby poradzić się fachowców. Lekarz potwierdził, że w ciałku Laury pozostało kilka szwów, co spowodowało kłopoty w gojeniu się rany, ale uznał, że nie należy się tym niepokoić i że po kilku dniach wszystko wróci do normy. Zalecił też, abym zgodnie z intuicją nadal traktowała pooperacyjną bliznę tak, jak do tej pory. Wróciliśmy więc do domu już nieco uspokojeni i z zapałem oddaliśmy się szykowaniu domu na przyjazd gości – jutro odwiedzi nas mój tata oraz siostra Ola ze swoim mężem i nienarodzonym jeszcze maleństwem. Właśnie dziś, w piątek trzynastego, siostra dowidziała się, że urodzi syna :).

Laurka ma się świetnie i zapewne z tego powodu robi się coraz bardziej nieznośna! Ciągle pragnie się bawić i być noszona na rękach, a w przypadku nie spełniania jej zachcianek stanowczo protestuje. Rozpuściliśmy naszą jedynaczkę i teraz mamy problem, gdyż córeczka jak jakaś księżniczka ciągle chce być w centrum uwagi (to znaczy całowana, przytulana, łaskotana, bawiona i noszona). No i masz babo placek!

Niedawno przeprowadzona operacja jelit spowodowała, że układ pokarmowy córki zaczął wspaniale pracować. Jest już na tyle dobrze, że lekarze zaczęli zmniejszać ilość żywienia pozajelitowego. Do tej pory Laurka musiała być dożywiana kroplówkami każdej nocy, ale teraz potrzebuje tego już tylko przez 6 dni w tygodniu. Jeśli jelitka nadal będą się dobrze sprawować, to niedługo zredukujemy żywienie pozajelitowe do 5 dni, 4 dni i tak aż do zera. A potem zlikwidujemy cewnik Broviaca, który nie będzie już Laurze do niczego potrzebny. Natomiast w wakacje przeprowadzimy drugą operację jelit i na zawsze pozbędziemy się z jej brzuszka worka stomijnego, dzięki czemu będzie mogła normalnie wydalać. Takie właśnie są moje marzenia na najbliższe miesiące!

Ostatnio było mi bardzo smutno i przyznaję, że od tego czasu niewiele się zmieniło. Los rzucił mi pod nogi wielką kłodę, którą będzie bardzo trudno pokonać. Przyznaję, że po chorobie Laury, jest to druga najgorsza rzecz, jaka mi się w życiu przytrafiła. W pierwszej chwili chciałam się poddać, ale po kilku dniach głębokich przemyśleń zmieniłam nastawienie i postanowiłam zawalczyć o lepszą przyszłość. Bitwa będzie trudna oraz długa i jest niestety ryzyko, że poniosę klęskę. Ale jest też cień szansy, że przezwyciężę i tą przeciwność losu. Czas pokarze i jak zwykle rozwieje wszystkie moje wątpliwości. Ponieważ problem bezpośrednio nie dotyczy Laury (na szczęście!), postaram się więcej o nim nie wspominać. Jednak nie mogę mieć pewności, że powstrzymam się od pisania o własnych kłopotach, gdyż czasami górą mogą okazać się zwykłe emocje. Jestem przecież tylko człowiekiem i targają mną rozmaite uczucia, które nie zawsze potrafię ukryć przed światem. Ten pamiętnik jest pisany dla Laury, ale tak naprawdę piszę go trochę dla siebie samej. To, kim jestem, jaka jestem, odbija się w jego treści i nie może być inaczej. Przecież pisząc o córce, która jest sensem mojego życia, tak naprawdę piszę o własnym życiu. Być może nadejdą dni, kiedy nie tylko Laurka powie, że jest szczęśliwa – może przyjdzie kiedyś taki moment, w którym ja sama będę mogła to głośno powiedzieć.