Nie istnieje granica ludzkich możliwości

Autor: Emilia, mama Laury Data: maj 3, 2011 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 80

Nie wiem, dlaczego tak się dzieje, że jak tylko zaświeci słońce, to zaraz potem znów zaczyna zbierać się na deszcz. Pogoda w kratkę, jak to wiosną bywa, ale w życiu też ciągle jest w kratkę. Jeszcze nie zdążyłam nacieszyć się poprawą stanu zdrowia Laurki, a znów jak grom z jasnego nieba spadły na moją rodzinę kolejne bardzo poważne problemy. Nie będę o nich pisać, gdyż te sprawy nie mają związku z Laurą. Jedyną osobą, która wie o problemach jest mój mąż i tak też pozostanie. Ale naszła mnie taka refleksja, że nie istnieje granica ludzkich możliwości, że nie ma żadnego limitu odporności na stres. Jak się tak dobrze przyjrzeć historii ludzkości, tym wszystkim wojnom, masakrom i cierpieniu milionów osób na przestrzeni wieków, to widać od razu, że granica ludzkiej wytrzymałości po prostu nie istnieje. Tak to już jest, że im więcej tragedii doświadcza człowiek w swoim życiu, tym mocniej hartuje się on na kolejne trudne doświadczenia. Czasem wydaje nam się, że już więcej nie potrafimy znieść, aż nagle życie rzuca nam kolejne kłody pod nogi i wtedy okazuje się, że potrafimy znieść jeszcze dwa razy więcej. I tak w nieskończoność…

Wierzę jednak, że we trójkę, wspólnymi siłami, jakoś pokonamy i te przeciwności losu. Przecież już tak dużo wytrzymaliśmy, tyle zdanych egzaminów jest już za nami, więc dlaczego nie mięlibyśmy pomyślnie przejść kolejnej ciężkiej próby? Jestem pewna, że wszystko nam się uda, chociaż wiem, że będzie strasznie trudno to zrealizować…

Ale dość o tym, co wywołuje smutek na mojej twarzy – lepiej pomyślę teraz o dobrych rzeczach, za które codziennie dziękuję Niebiosom. Na przykład o Laurce, która przysparza mi w jednej minucie więcej radości, niż zaznałam przez całe swoje dotychczasowe życie! Wszyscy się spodziewali (ja, lekarze i rehabilitanci), że po operacji Laura zatrzyma się na jakiś czas w rozwoju. Miały być kłopoty z przewracaniem się na boki, problem z siedzeniem i upośledzone funkcje mięśni brzucha. Ale moja dziewczynka najwyraźniej była innego zdania i dlatego niedługo po zabiegu zaczęła turlać się na wszystkie strony, coraz stabilniej siedzieć, a ostatnio także samodzielnie się przemieszczać. Wczoraj na przykład zostawiłam ją na materacu z zabawkami i poszłam do kuchni przygotować obiad. Mąż w tym czasie siedział przy biurku przed komputerem. Po chwili wróciłam sprawdzić, co robi córeczka, a wtedy z mojego gardła wyrwał się okrzyk „Uważaj! Nie wstawaj teraz z krzesła!”. Na widok Laury mąż był równie zdziwiony jak ja, ponieważ okazało się, że nie było jej już na materacu, a za to leżała sobie roześmiana pod krzesłem, na którym aktualnie siedział jej tatuś. No cóż, chyba właśnie nadszedł moment, w którym nasze dziecko przestało być stacjonarne – no to teraz dopiero trzeba będzie mieć oczy dookoła głowy! 🙂

Właśnie wpakowałam w koperty przetłumaczoną dokumentację medyczną Laurki oraz własnoręczne sporządzone pismo – listy powędrują do czterech renomowanych klinik mieszczących się w Los Angeles, Paryżu, Monachium i Akwizgranie. Zdecydowałam się szukać w tych miejscach pomocy dla mojej córki – te szpitale specjalizują się w diagnozowaniu i leczeniu CCHS (klątwy Ondyny). Jedna z klinik, jako metodę hospitalizacji, stosuje specjalne maski na twarz zastępujące tracheotomię, inna wszczepia stymulatory przepony, jeszcze inna próbuje opracować lekarstwo na tą straszną chorobę. Chcę się dowiedzieć, jakie są perspektywy leczenia mojego dziecka za granicą, czy ma ono szansę na szybkie pozbycie się tracheotomii no i ile to wszystko może kosztować? Będę teraz z niecierpliwością czekać na odpowiedź z tych czterech szpitali – jak zawsze z sercem pełnym nadziei…