Godzina 1:35 – „będzie dobrze”

Autor: Emilia, mama Laury Data: kwiecień 3, 2011 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 639

Przedwczoraj chirurdzy z Gdańskiego szpitala potwierdzili termin planowanej operacji Laury – ma się ona odbyć zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami, czyli 5 kwietnia. Oby to nie był prymaaprylisowy żart ze strony lekarzy i oby zabieg wreszcie doszedł do skutku. To już czwarte podejście do operacji i tym samym poczwórna dawka stresu dla moich bliskich. Chciałam bardzo, aby tym razem się udało, jednak nauczona doświadczeniem nie nastawiałam się na sukces. Raczej przyjmowałam do świadomości możliwość ponownego odwołania zabiegu. Wolałam się nie nastawiać, aby później znów głęboko się nie rozczarować. Co ma być, to będzie – nieważne kiedy, ale ważne, by Laurka wyszła z tego cała i zdrowa!

Bardzo, bardzo się bałam… Strach spotęgował kontakt z mamą innego dziecka cierpiącego na chorobę Hirschsprunga. Chłopiec miał wykonaną operację jelit podobną do tej, jaką będzie miała Laura. Niestety, doszło do powikłań pooperacyjnych i chłopczyk umarł kilka dni później… Bałam się okropnie, ale z drugiej strony czekałam, aż ta operacja wreszcie dojdzie do skutku. Dla mojej małej królewny to przecież pierwszy krok do normalnego życia (jeden z wielu, ale podobno to ten pierwszy krok zawsze jest najważniejszy). Tłumaczyłam sobie, że skoro Laura wyszła cało już z tylu opresji, to i tym razem nic jej nie może grozić. Gdyby coś złego miało się stać, to doszłoby do tego już dawno. Ale skoro Laurka tak dzielnie pokonywała wszystkie przeciwności losu, to ta operacja też zakończy się sukcesem – na pewno! Moje matczyne serce chciało w to wierzyć, chciałam myśleć, że wszystko pójdzie jak po maśle!

Ta noc była ostatnią spędzoną w domu – rano czekało nas wielkie pakowanie i wyjazd do szpitala. Znów pomieszkamy tam trochę – po operacji trzeba będzie spędzić w szpitalu około dwóch tygodni. Dreszcze mnie przeszły, jak sobie pomyślałam o kolejnym maratonie złożonym z 24-godzinnych dyżurów przy Laurce. Ale nie ma co narzekać – ona przecież jest tego warta!

Głęboka noc już zapadła, a ja jak zwykle o tej porze zamyślona… Zapragnęłam spojrzeć w przyszłość i zobaczyć wydarzenia kilku najbliższych dni. Tak bardzo chciałabym mieć pewność, że wszystko ułoży się po mojej myśli…

W pokoju obok córeczka bezpiecznie spała ze swoim tatusiem. Nasz kot skulony w kłębek beztrosko śnił o świeżej szynce z lodówki. Leżący obok dyktafon właśnie odtwarzał gaworzenie mojego dziecka, a zegar na wyświetlaczu komputera alarmował, że najwyższa pora położyć się spać… Godzina 1:35 – „będzie dobrze” – ta myśl była ostatnią, którą przywołam tuż przed zaśnięciem…