Tak niewiele trzeba, by zdziałać tak wiele

Autor: Emilia, mama Laury Data: maj 12, 2015 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 21

Południowcy wreszcie do nas przyjechali! Zmieścili się na dwóch łóżkach i jednym materacu, zaadoptowali całą wolną przestrzeń na swoje bagaże, przywieźli chleb samodzielnie wypieczony na zakwasie oraz kiełbasę (tak na wszelki wypadek, gdybyśmy tu na Północy przymierali głodem), a także wprowadzili do obejścia mnóstwo humoru, wigoru i pozytywnych wibracji. Laura była po prostu wniebowzięta – w końcu rzadko się zdarza, żeby babcia Ewa, Wujek Mikołaj i Sebastian oraz ich drugie połowy ciocia Ania i Justyna, wszyscy razem tak po prostu wpadli na obiad.

Co do obiadu, to w onym czasie pichcił się wyjątkowo szybko. Przez trzy dni praktycznie nie wchodziłam do kuchni, bo gdy pięć dodatkowych par rąk zakasało rękawy, nie było już tam dla mnie nic do roboty. Rano planowałam przygotować rodzinie pożywne śniadanie, ale nie zdążyłam, gdyż rodzina mnie ubiegła. Tak sprawnej organizacji, skuteczności i szybkości działania nie widziałam nawet w mrowisku. 🙂

Jeden dzień spędziliśmy na wycieczce w Gdyni, ale dwa pozostałe praktycznie przegadaliśmy. Wciąż rozmawialiśmy i w żadnym razie nie mieliśmy dość, gdyż przez długie miesiące rozłąki tematy nam się skumulowały. Trzy dni minęły, jak z bicza trzasnął – może dlatego, że w dobrym towarzystwie czas zawsze szybko mija.

Kuba i ja poprosiliśmy rodzinę, żeby nie przywoziła Laurze żadnych słodyczy i prezentów, zwłaszcza drogich. Już dawno zauważyliśmy, że Laura dostaje podarunki w nadmiarze i z tego powodu przestaje je doceniać. Od momentu jej narodzin niemal każdy, kto nas odwiedzał, przychodził z jakimś prezentem – ludzie instynktownie czuli potrzebę podarowania choremu dziecku czegoś na osłodę niesprawiedliwego i trudnego życia. Szkopuł w tym, że doszło do niebezpiecznego zjawiska, kiedy to Laura każdą wizytę rodziny czy przyjaciół kojarzy z otrzymywaniem zabawek, które później i tak piętrzą się nieużywane na półkach. Postanowiliśmy zacząć z tym walczyć, póki jeszcze nie jest za późno i uzmysłowić zarówno córce, jak i całemu naszemu otoczeniu, że są znacznie lepsze sposoby na wywoływanie uśmiechu dziecka.

Na szczęście rodzina nie uległa pokusie, a z postawionego zadania wywiązała się na medal. Bliscy nie przywieźli ze sobą żadnego drogiego prezentu, ale za to wyposażyli się w zwykłą białą koszulkę oraz farby do tkanin. Ania, żona mojego brata namalowała na przodzie koszulki kreta – bajkową postać, na punkcie której Laura ma ostatnio prawdziwego bzika. Następnie odwróciliśmy koszulkę na drugą stronę i…

I dopiero wtedy w naszym domu zaczęła się prawdziwa impreza! Każdy musiał wybrać sobie kolor oraz pomalować dłoń, a następnie odbić ją na koszulce Laury. Każdy, nawet ci wujkowie, których rozmiar dłoni przekraczał wszelkie normy przyzwoitości. 🙂 A później wszystkie kolorowe dłonie zostały podpisane, żeby córka nigdy nie zapomniała, z kim owego dnia tak doskonale się bawiła.

Zamiast kosztownego prezentu kreatywna rodzinna zabawa, niekończące się salwy śmiechu oraz wyjątkowe wspomnienia na bardzo długi czas. Tak niewiele trzeba, by zdziałać tak wiele… Aniu, dziękujemy za świetny pomysł!