Pod wiatr

Autor: Emilia, mama Laury Data: grudzień 11, 2015 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 61

Niestety, stało się dokładnie to, co Kuba i ja od dawna przeczuwaliśmy. Wykonane w środę badanie przewodu pokarmowego w całości potwierdziło nasze obawy – w jelitach Laury powstało anatomiczne zwężenie, prawdopodobnie wykształcił się bliznowiec lub zrosty, będące późnym powikłaniem po przebytych wcześniej operacjach. Na jednym odcinku jelita wyglądają tak, jakby ktoś nałożył na nie zwężający pierścień, przez co pokarm nie może się odpowiednio szybko przez nie przedostać. Powyżej tego zwężenia utknęły złogi o stałej konsystencji, w których namnażają się bakterie powodujące wzdęcia, biegunki i zaburzenia wchłaniania. Z takimi problemami jelita nie mają szans na przyswojenie odpowiedniej ilości substancji odżywczych, choćby nie wiem ile wlewać w nie jedzenia, lekarstw, specjalistycznych odżywek, preparatów tłuszczowych i witamin. Wszystko wskazuje na to, że Laura znowu będzie musiała być operowana…

Jakby tego było mało, osłabiony i wyniszczony ostatnimi wydarzeniami organizm córki przywlókł ze szpitala jakąś infekcję. Wpływ na to z pewnością miały również przebyte tam stresy, ponieważ córeczka psychicznie bardzo źle zniosła szpitalne badania – wyrywała się personelowi i strasznie płakała. Wczoraj, po powrocie do domu, Laura gorzej się poczuła, straciła apetyt, a wieczorem zgorączkowała. Całą noc męczyły ją biegunki, a także notoryczne spadki saturacji i narastanie dwutlenku węgla we krwi. Respirator nie dawał rady skutecznie jej wentylować, więc musieliśmy do około czwartej nad ranem wspomagać jej oddech koncentratorem tlenu. Kuba całą noc dyżurował przy córce, pielęgnując ją i pilnując parametrów oddechowych. Obecnie Laura leży chora w łóżku i próbuje dojść do siebie.

Dzisiaj dzwoniłam do szpitala, ponieważ rano miały zapaść decyzje chirurgiczne dotyczące dalszego leczenia Laury. Ale niestety, z jakiegoś powodu nie zapadły, a ja otrzymałam informację, że mam się dowiadywać dopiero w połowie przyszłego tygodnia…

Jesteśmy więc teraz w domu, sami z naszymi problemami, z wychudzonym, osłabionym i chorym dzieckiem oraz ze świadomością, że w każdej chwili kondycja Laury może pogorszyć się na tyle, że trzeba będzie pilnie jechać do szpitala. Walczymy własnymi sposobami o każdy gram jej wagi, o pozbycie się nadmiernej suchości skóry, o żywszy kolor cery oraz o jej uśmiech (z tą ostatnią sprawą na szczęście jest dosyć łatwo). I czekamy cierpliwie na decyzję lekarzy, które mam nadzieję, wreszcie zapadną.

Nic więcej nie wiemy – ani jakiego typu ewentualną operację powinna przejść Laura, ani kiedy miałaby się ona odbyć. Nie wiemy też, jak długo uda nam się utrzymać organizm córki w na tyle zadowalającej kondycji, aby zapewnić jej bezpieczeństwo. Jestem zdeterminowana jechać z Laurą na ostry dyżur w każdej chwili – jeśli tylko uznam, że cokolwiek zagraża jej zdrowiu lub życiu. O ile sama wcześniej nie pojadę na porodówkę.

A przed nami weekend. Mam nadzieję, że spokojny i że wspólnie spędzony w domu. O choince i o Świętach jeszcze nawet nie myślę…