Kwiatki na Dzień Matki

Autor: Emilia, mama Laury Data: maj 25, 2016 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 21

Znowu skończyłam dzień około 3 w nocy, bo jak zawsze nagromadziło się wiele pilnych spraw, a mogę je ogarnąć tylko wieczorami, kiedy obie dziewczyny w końcu śpią. Myślę sobie, nic to, jak będę miała szczęście, to Kaja nie zbudzi się na karmienie i uda mi się złapać kilka godzin snu. Akurat miałam szczęście, ale nie rozumiem, jak to możliwe, że noc tak błyskawicznie minęła. Nagle, poczułam na twarzy maleńką rączkę, która wydostała się z łóżeczka obok i próbowała wbić mi paznokcie w oczodoły. Znak to, że poranek właśnie nastał.

Dzień, jak co dzień. Kaja żyje od karmienia do spania z przerwami na zabawę. Laura natomiast po śniadaniu zaczyna zajęcia to z logopedą, następnie z pedagogiem, a wieczorem jeszcze rehabilitacja zaplanowana. Czas goni, a trzeba wszystko jakoś poukładać – dopasować rytmy dwójki dzieci do zupełnie odmiennego rytmu dorosłych. No i jeszcze klątwę Ondyny oraz chorobę Hirschsprunga nieustannie pacyfikować.

Kuba rano ogarnia Laurę, pilnuje jej śniadania oraz pomaga w łazience, ja natomiast Kaję, która albo chce jeść, albo spać (tylko zapomniała jak zasnąć, więc potrzebuje pomocy), albo po prostu chce się pobawić w „mamo nie odchodź, bo pożałujesz!”. Góra prania w naszej sypialni urosła już do takich rozmiarów, że trzeba w niej zanurkować, aby odnaleźć pasującą parę skarpetek. Wcale się tym jednak nie przejmuję, gdyż Laura od dawna marzy o nurkowaniu, więc przynajmniej ma gdzie ćwiczyć. W międzyczasie, jeśli dziewczyny akurat się zsynchronizują i wyjątkowo przez chwilę niczego nie potrzebują, załatwiam bieżące sprawy firmy, a właściwie to już bardziej zaległości… Aż tu nagle autorefleksja: obiad, nie mamy nic na obiad!!! A trzeba go zakupić, albo ugotować no i jeszcze zjeść przed kolejnymi zajęciami Laury. No i na spacer z dziewczynkami też wyjść trzeba – bo już właściwie lato, a siedzenie latem z dziećmi w domu to prawie patologia.

Na szczęście zawód „matka” ma to do siebie, że daje człowiekowi paranormalną zdolność organizacyjną. Gdy Laura ma okienko, to od razu wpadam na pomysł, jak tu załatwić 2w1: pójdę z dziewczynami na spacer do supermarketu! O, to jest genialna myśl po prostu, bo i spacer zaliczony, i obiad będzie zrobiony, a i przy okazji o aptekę zahaczymy. A ponadto damy Kubie chociaż godzinę ciszy, żeby miał poczucie, iż naprawdę pracuje w swoim biurze, a nie w przedszkolu.

Idziemy szybkim krokiem, gdyż czasu do zajęć z rehabilitantką naprawdę niewiele już zostało. Próbuję w myślach zaplanować to wszystko, co mi jeszcze poza obiadem i opieką nad dziećmi, nagromadziło się do załatwienia. Laurę na USG umówić, i holter też zamówić, bo już ponad pół roku minęło od ostatniego badania. A i jeszcze Kaję do lekarza zarejestrować na przyszły tydzień, i jeszcze… Niestety, na żadnych myślach dłużej skupić się nie mogę, gdyż Laura nieustannie zadaje pytania. I to takie, na które nie da się odpowiedzieć bez dostępu do Internetu. Pcham więc jedną ręką wózek z Kają, a drugą w komórce próbuję znaleźć informacje na temat dziwnych wierzeń Boliwijczyków. Palec Laury akurat tam wylądował dzisiaj podczas swych codziennych podróży po mapie świata i po prostu nie ma opcji, abym od tego momentu nie znała boliwijskich zwyczajów.

W końcu docieramy do sklepu. Stoję obładowana zakupami jak jakiś wielbłąd juczny, upycham część rzeczy do wózka, drugą ręką wkładam smoczek ryczącej w niebogłosy Kai i pilnuję, aby nie zgniotła mi leżących między jej stopami pomidorów. W zębach trzymam kartę płatniczą i wciąż myślę, czy na pewno zdążę dziś załatwić ten cholerny holter oraz USG. Niczym słoń w składzie porcelany przepycham się z dziećmi obok kasy i potrącam ręką tulipany, których akurat wyjątkowo dużo stało przy wyjściu.

Nagle, z tego amoku wyrywa mnie głos Laury…

– Mamo, zobacz ile tu jest taaaaaaakich pięknych kwiatków!!! Jak chcesz, to możesz sobie jakieś kupić na Dzień Matki.

Nie ma to, jak zostać docenionym przez własne dziecko…

Kurtyna.