Jutro zaczyna się dziś

Autor: Emilia, mama Laury Data: marzec 5, 2015 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 31

Laura bardzo często przysłania mi świat, przez co wiele innych ważkich spraw notorycznie mi umyka. To w sumie jest zrozumiałe – w końcu jest moją jedyną córką, w dodatku wymagającą ponadprzeciętnej opieki, więc nie powinnam robić sobie wyrzutów, że zawsze stawiam ją na piedestale. Ale świat przysłania mi także coś zgoła innego, a mianowicie nieustanna gonitwa za własnymi pragnieniami – dążenie do perfekcjonizmu, potrzeba sukcesów zawodowych, rozwijanie pasji, a nawet chęć regularnego pisania tego bloga. Mówiąc o moim świecie, mam na myśli głównie otaczających mnie ludzi, bo to przecież oni go budują. Ludzi, których niestety zdarza mi się zaniedbać, pominąć, zapomnieć…

Kiedyś, na samym początku moich życiowych zawirowań, gdy urodziłam ciężko chore dziecko; gdy przechodząc przez piekło stąpałam bosymi stopami po rozżarzonych węglach; gdy każdego dnia musiałam patrzeć, jak krew i łzy mojej córki tworzą upiorny koktajl; gdy już nie miałam pieniędzy ani na nowy stanik, ani na chleb; gdy w drastycznych, niebezpiecznych okolicznościach uczyniono mnie samotną matką i gdy patrząc w przyszłość nie widziałam już niczego, z wyjątkiem lichej nadziei – wówczas obok mnie pojawili się oni. Ludzie, którzy tak po prostu postanowili mi pomóc, nie oczekując absolutnie niczego w zamian.

Było ich naprawdę wielu i każdy dał mi coś od siebie. Znaleźli się wśród sąsiadów, w gronie dawnych znajomych ze szkoły i kolegów z pracy, w szeregach rodziny, a nawet na ekranie mojego monitora. Objawili się zarówno w wielkich miastach, jak i w małych wioskach, tu w kraju, jak i w najdalszych zakątkach świata. Niektórzy znani mi z imienia i nazwiska, a inni całkowicie anonimowi.

Przyjaciele, których znałam lub nie, otoczyli mnie, a przede wszystkim Laurę ochronnym parasolem. Zaczęli realnie nam pomagać, nie pytając nawet, jak bardzo tej pomocy potrzebujemy. Była wśród nich pewna Kobieta, o istnieniu której nie miałabym pojęcia, gdyby nie fakt, że jej nazwisko pojawiało się regularnie na przelewach bankowych. Jak się później okazało, była to ciocia mojej przyjaciółki ze szkolnych lat. Ta Kobieta nie pisała do mnie e-maili, nie zabierała czasu, nie żądała uwagi, nie zabiegała o wdzięczność ani nie chciała być zauważona. Po prostu zwyczajnie pomagała – po cichu, acz skutecznie.

Minęły lata, a nasze życie wreszcie obrało inny, zdecydowanie lepszy kierunek. Ja mam teraz znacznie więcej powodów do szczęścia, niż do zmartwień i powoli wymazuję z pamięci wszystkie te sprawy, o których ostatecznie pragnę zapomnieć. Życie tej Kobiety również diametralnie się zmieniło – tylko że w jej przypadku obrało kierunek, od którego już nie ma odwrotu. Diagnoza: ciężka choroba, nieuleczalna, z dnia na dzień postępująca i prowadząca do przedwczesnej śmierci.

Dowiedziałam się o o jej chorobie jakiś czas temu i od razu poczułam potrzebę zrobienia czegokolwiek, byleby tylko ulżyć jej w cierpieniu. Szybko jednak zrozumiałam, że nie mogę zrobić absolutnie nic. Nikt nie mógł – ani rodzina, ani lekarze, bo to właśnie jedna z tych paskudnych chorób, która każdego dnia po trochu wysysa z człowieka życie i zamyka go w celi zrobionej z własnego, sparaliżowanego ciała.

Jedyne, co mogłam zrobić, to jej podziękować, za wszystko, co dla mnie i dla Laury uczyniła. Aby miała świadomość, jak wiele jej zawdzięczamy oraz że pieniądze, które regularnie przekazywała Laurze zamieniły się w skuteczną dla niej pomoc. W terapię, której spektakularne efekty szczęśliwa dziś córka dumnie nam wszystkim prezentuje. Że dokonywane przez Kobietę dobroczynne wybory, jej wyjątkowy sposób życia miał bezpośredni wpływ na zmianę naszego…

Postanowiłam napisać do niej list i w ten sposób wyrazić całą moją wdzięczność. Ale gdy siadłam przed kartką papieru, to nie potrafiłam ułożyć nawet jednego zdania, które byłoby pozbawione patosu lub banału. No bo co można napisać komuś, kto umiera w męczarniach? Czy istnieje sposób, aby powiedzieć w tej sytuacji cokolwiek sensownego?

Jutro napiszę… – pomyślałam.

Następnego dnia ponownie siadłam przed białą kartką, ale ponieważ i tym razem nie znalazłam odpowiednich słów, to zajęłam się bardziej przyziemnymi sprawami. Umawianiem wizyty pielęgniarskiej na kolejny tydzień, przekładaniem zajęć z rehabilitantką, załatwianiem papierów urzędowych…

Jutro napiszę… – pomyślałam.

Ale następnego dnia jakoś tak zwaliły mi się na głowę setki spraw niecierpiących zwłoki, zaś w sklepie cały tłum klientów do obsłużenia „na już”.

Za tydzień napiszę… – pomyślałam.

Mijał dzień za dniem, a ja jednak nie napisałam. W końcu dopadła mnie długotrwała infekcja, więc i sił nie miałam na myślenie o trudnych sprawach, na powrót do przeszłości oraz konfrontację z cudzą chorobą. Znów to, co tu i teraz, stało się ważniejsze, pilniejsze, potrzebniejsze. Kolejny już raz gonitwa dnia codziennego i własne problemy stały się dla mnie priorytetem. Tłumaczyłam sama sobie, że napiszę ten list, gdy już lepiej się poczuję.

Jutro napiszę… – pomyślałam.

Aż tu nagle dostałam wiadomość, przytłaczającą i nieoczekiwaną. Ta Kobieta, która kiedyś tak bardzo mi pomogła, właśnie znalazła się w szpitalu, w bardzo ciężkim stanie.

Dzisiaj napiszę!!! – pomyślałam.

Pośpiesznie rzuciłam własne sprawy, zauważając przy okazji, że tak naprawdę wszystkie dadzą się rzucić, gdy rzeczywiście jest takowa potrzeba. Kuba zajął się Laurą, a ja usiadłam przed komputerem (na papierową kaligrafię nie było już czasu) i zaczęłam pisać. Teraz jakoś bez problemu wyłowiłam z odmętów mojej elokwencji odpowiednie słowa, których podobno wcześniej mi brakowało. Nawet przeszywający ból gardła i koszmarne samopoczucie jakoś zupełnie mi w tym nie przeszkadzały. Nie szukałam już wymówek, aby zmierzyć się z trudnym tematem i postawiona pod ścianą, napisałam wreszcie ten zaległy list. Wysłałam go e-mailem przyjaciółce, która obiecała jak najszybciej go dostarczyć.

Ale nie zdążyła. List nie dotarł, ponieważ następnego dnia Kobieta umarła.

Żałuję, że wczoraj nie napisałam… – pomyślałam i zapłakałam.

Teraz już wiem, że na jutro, to można przełożyć odkurzanie, zakupy czy nawet rozmowę kwalifikacyjną o wymarzoną pracę, ale nigdy rozmowę z drugim człowiekiem. Bo jutro, którego istnienie z pozoru wydaje się oczywiste, ma jedną wadę – może nie nadejść.

Dlatego dziś, tu i teraz, dziękuję wszystkim tym ludziom, którzy kiedykolwiek, w jakikolwiek sposób mi pomogli. Bo jutro zaczyna się dziś.