Hominidae wszystkożerny

Autor: Emilia, mama Laury Data: marzec 13, 2015 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 26

Gdy tylko rano otworzyła oczy, oznajmiła tonem nieznoszącym sprzeciwu, że dzisiaj będzie tygrysem. Zamiast ubrań, włożyła tygrysi kostium, a ponieważ takie przebranie zobowiązuje, niemal od razu zaczęła brykać. I gadać, nieustannie gadać – gdyż Laura w godzinach między 9:00 a 22:00 uprawia permanentny monologing.

– Mamo, a co tygrysek najczęściej je na śniadanie? No wiesz, ten tygrysek z „Kubusia Puchatka”!

– Hmmm, z tego co pamiętam z bajkowej opowieści, to akurat ten tygrysek żywił się wyłącznie tranem.

– O tak, tran!!! Ja też zjem na śniadanie tran! – odrzekła rozentuzjazmowana Laura.

Jak zapowiedziała, tak zrobiła. Poszła do kuchni, a następnie wypiła duszkiem kilka łyków tranu i to bez popitki. „Pyyyyyyyszny! I w dodatku jaki zdrowy!” – zaświergotała.

Przyznaję, że jako tygrys żywiący się tranem była niezwykle przekonująca, ale mimo to, na wszelki wypadek, dałam jej jeszcze kanapkę. I warzywa jej dałam, i kozi ser także, i jeszcze odrobinę lnianego oleju – przyzwyczajona już do faktu, że moja córka i tak zje wszystko do ostatniego kawałka, bez względu na to, co jej zapodam.

Długoodcinkowa choroba Hirschsprunga, wymagająca amputacji jelita grubego, to naprawdę koszmar nie do opisania. Przez długi czas dziecko musi być męczone kroplówkami (żywieniem pozajelitowym), niewyobrażalnie cierpieć z bólu, wydalać własną krew, a ponadto nie wolno mu prawie niczego jeść. W przypadku Laury przez trzy lata tej gehenny dozwolone były wyłącznie bezkształtne, bezsmakowe niemowlęce papki, a także ryż oraz banany. No i jeszcze woda była dozwolona – ot, taki bonus od losu…

Ale ta piekielna choroba, przy całym swoim okrucieństwie, objawiła jedną niezwykłą zaletę. Otóż córka, która przez trzy lata nie mogła jeść praktycznie niczego, właśnie tych zakazanych owoców zaczęła pożądać. I dziś, gdy Hirschsprung jest już pod jej kontrolą, Laura należy do gatunku Hominidae wszystkożernych. Nie lubi jedynie chrzanu oraz bananów (bo po trzech latach przymusowego spożywania zwyczajnie już jej zbrzydły), natomiast za całą resztą po prostu przepada!

Ja nie muszę stosować metody BLW, ani żadnej innej techniki żywieniowej, żeby nakłonić dziecko do regularnego jedzenia posiłków. Nie muszę czytać mądrych poradników ani wspomagać się talerzykami w misie, sztućcami w kotki czy kubeczkiem w pieski, aby pobudzić u córki apetyt. Wystarczy, że na zwykłym talerzu podam jej cokolwiek, aby w ciągu ułamka sekundy zawartość tego talerza przeszła do historii, a na twarzy Laury pojawił się wyraz prawdziwego błogostanu.

Laura zjada warzywa i owoce dosłownie w każdej postaci, rozkoszuje się niczym nie doprawionym surowym avocado, pochłania bardzo pikantną zupę tak od serca doprawioną chili, rozpływa się z zachwytu nad kawałkiem 90% gorzkiej czekolady, odróżnia smaki wszystkich orzechów znajdujących się na polskim rynku, wciąga mięso w każdym kształcie i kolorze, próbuje surowej cebuli oraz świeżego czosnku, delektuje się krewetkami i krążkami kalmarów, a ostatnio za wyjątkowy przysmak uznała (bądź co bądź obrzydliwie wyglądające) macki ośmiornicy…

A na koniec, jak już wszystko pochłonie, szczerzy zęby w rozbrajającym uśmiechu i mówi do nas „dziękuję za pyszne jedzenie”.

Tak naprawdę podziwiam ją, bo nawet ja – osoba lubiąca wyzwania i kochająca mojego NIEmęża – nie dałam rady poświęcić się na tyle, aby przełknąć przyrządzoną ostatnio przez niego ośmiornicę. Okropnie wyglądające macki sprawiły, że podczas obiadu musiałam zadowolić się kanapkami. U Laury te obrzydliwe macki początkowo również wzbudziły nieufność, ale ona znalazła na to sprytny sposób – po prostu odwróciła kawałek zwierzęcia na drugą stronę, tak, aby jej oczy nie musiały oglądać macek, a następnie wsadziła je sobie do buzi i z apetytem zjadła. No i po problemie – czego oczy nie widzą… 🙂

Ps.

Poniżej miały się znajdować zdjęcia gotującej się w garnku ośmiornicy, ale wrodzone poczucie estetyki nie pozwoliło mi ich tutaj opublikować. Dlatego jako alternatywę wklejam zdjęcia Laury, bo wydaje mi się, że te prezentują się odrobinę lepiej. 😉