Epizod pierwszy: W grodzie Kraka

Autor: Emilia, mama Laury Data: sierpień 6, 2014 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 48

Kiedy po kilku latach dramatycznej walki, licznych stresów, zarwanych nocy i wielkich życiowych zawirowań, człowiek wreszcie wyjeżdża na jakiś urlop, to czuje się mniej więcej tak, jakby jechał w podróż swoich marzeń – dookoła świata co najmniej, albo na księżyc i to w wersji All Inclusive. Dokładnie tak czuła się cała nasza trójka, kiedy wyjeżdżała na drugi koniec Polski tylko po to, aby odpocząć i naładować akumulatory. No dobra, nie tylko po to, ponieważ po drodze, w Krakowie, Laura odbyła jeszcze konsultację okulistyczną. Ale poza tą jedną medyczną sprawą, resztę czasu poświęciliśmy wyłącznie sobie, a ja przeżyłam chyba najwspanialszy wypoczynek w całym dotychczasowym życiu. Mam tyle przygód i emocji do opisania oraz tyle zdjęć do pokazania, że chyba będę musiała podzielić swoją opowieść na kilka oddzielnych epizodów. W konsekwencji czeka Was wakacyjna lektura i to w paru rozdziałach. 🙂

Oczywiście nasz urlop zaczęliśmy z jednodniowym poślizgiem, ponieważ my spóźniamy się zawsze i wszędzie, nawet na własne wakacje… Kiedy już dzień później udało nam się ostatecznie spakować wszystkie walizki, to się nagle okazało, że nie posiadamy w zapasie ani jednej rurki tracheotomijnej. I dlatego zamiast jechać prosto do Krakowa, trzeba było najpierw pojechać do gdańskiego szpitala, postać w korkach i pogodzić się z myślą, że nasza podróż zaliczyła właśnie kolejną gigantyczną obsuwę. Do Krakowa dotarliśmy dopiero w środku nocy, a gdy umordowani rzuciliśmy się do łóżek, była już niemal czwarta nad ranem. Wtedy marzyłam wyłącznie o tym, aby przez całe dwa tygodnie wolnego czasu po prostu nie wychodzić z łóżka.

Jednak to pragnienie zaznania błogiego lenistwa okazało się tylko chwilową słabością, ponieważ już następnego dnia obudziła się we mnie moja prawdziwa natura. Czyli natura kobiety, która koniecznie musi coś robić, aby żyć. Niczym pies spuszczony ze smyczy, miałam ochotę robić niemal wszystko – chciałam zwiedzać, jeździć na rowerze, wspinać się po górach, czyli jednym słowem spędzić urlop w ruchu, najaktywniej, jak to tylko możliwe. Na szczęście pozostała dwójka urlopowiczów podzielała mój punkt widzenia, dlatego zaopatrzeni w mapy, sprzęty medyczne, wodę i wygodne buty, ruszyliśmy na zwiedzanie przepięknego Krakowa.

Kto zgadnie, co w grodzie Kraka podobało się Laurze najbardziej? Wcale nie Stare Miasto pełne fascynujących zabytków, ani słynny Wawel, ani widok z Kopca Kościuszki, ani nawet rejs statkiem po Wiśle, chociaż Laura była tam obsadzona w roli kapitana. Ba, nawet nie Smok Wawelski ziejący ogniem tak oszczędnie, jak unijna żarówka prądem. Laurze najbardziej ze wszystkiego podobała się pierwsza w jej życiu przejażdżka miejskim tramwajem oraz podróż dwupiętrowym autobusem z otwartym dachem, z którego można było patrzeć na Kraków z góry. I ludzie jej się podobali – ponieważ ona nade wszystko uwielbia uśmiechać się do ludzi!

A mnie najbardziej zafascynowała nocna przejażdżka rowerami brzegiem Wisły i po krakowskich Sukiennicach. Późny wieczór, Kuba i ja na rowerach, w bardzo młodzieżowych ciuchach, a w przyczepce uszczęśliwiona Laura, której w ogóle nie chciało się spać. Ruszyliśmy przed siebie czując na twarzy wyrazisty powiew wiatru, podziwiając przepięknie oświetlone miasto i słuchając gwaru przechadzających się uliczkami ludzi. Mijaliśmy młodych i starych, miejscowych i turystów, trzeźwych i pijanych, a także liczne zakochane pary. Ale ja z największą rozkoszą przyglądałam się tym ludziom, którzy wieczorową porą uprawiali sport. Jedni biegali wzdłuż Wisły, drudzy jeździli na rolkach lub rowerach, jeszcze inni spacerowali. Niektórzy biegacze mieli na oko jakieś siedemnaście lat, a inni aż siedemdziesiąt… To naprawdę fantastyczny widok, gdy Polacy w tak różnym wieku i z różnymi doświadczeniami życiowymi, wieczorem wybierają aktywność fizyczną, zamiast siedzenia przed telewizorem. A wśród nich także nasza rowerowa trójka, która również nie potrafi usiedzieć w miejscu – mimo klątwy Ondyny i choroby Hirschsprunga.

Jeszcze rok temu taki wspólny wyjazd pozostawał jedynie w sferze marzeń. Córeczka non stop wymagała pielęgnacji, drakońskiej diety, co chwilę trzeba było szukać dla niej toalety, borykać się z jej problemami oddechowymi i niebezpiecznymi spadkami cukru we krwi. Ale przez ostatnie kilkanaście miesięcy naprawdę wiele się zmieniło, a nasze życie wreszcie znormalniało. W Krakowie Laura zachowywała się i funkcjonowała niemal jak zupełnie zdrowe dziecko, więc mało kto podejrzewał ją o jakąkolwiek chorobę. Jadła w restauracjach, jedynie od czasu do czasu potrzebowała wizyty w toalecie, świetnie oddychała i nie stwarzała żadnych dodatkowych problemów. Gdyby nie czarna torba pełna medycznych sprzętów, pewnie nawet nam samym zdarzyłoby się zapomnieć, że mamy dziecko zmagające się z dwoma ciężkimi chorobami genetycznymi.

Te kilka cudownych dni w Krakowie minęło nam jak z bicza trzasnął. Pogoda dopisała rewelacyjnie, więc zdołaliśmy zwiedzić najważniejsze zabytki oraz nacieszyć się gwarem miejskiej dżungli. Zostaliśmy też rozpoznani przez Czytelniczki bloga oraz obsypani przez znajomych życzeniami „udanego wypoczynku”. A potem wyjechaliśmy z wielkiego miasta i dla odmiany udaliśmy się do jednego z najpiękniejszych i najspokojniejszych zakątków w Polsce. Do miejsca, gdzie czas płynie wolniej, ludzie rozmawiają szczerzej, a przyroda napiera na człowieka z tak wielką mocą, że czuje się on jej nieodłączną częścią. Ale o tym, to już napiszę następnym razem…