Epizod drugi: Tam gdzie czas płynie wolniej

Autor: Emilia, mama Laury Data: sierpień 11, 2014 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 105

Dobrze, że są jeszcze takie tereny, gdzie przyroda praktycznie nietknięta, lud prosty, a czas jakoś donikąd się nie spieszy. I dobrze, że my, w tym naszym galopującym i pogmatwanym życiu, znaleźliśmy choć jedną chwilę, aby się tam zatrzymać. W miejscu, w którym człowiek może usłyszeć własne myśli oraz zobaczyć, gdzie tak naprawdę zaczyna się tęcza…

Zamieszkaliśmy w maleńkiej wiosce, u podnóża górskiego pasma Pienin, kilkanaście kilometrów od słowackiej granicy. Nasz domek znajdował się na wzniesieniu, z którego rozpościerał się genialny widok na malownicze wzgórza, a także na położone niżej okoliczne miejscowości. Było tam cudownie o każdej porze dnia i nocy, ale najpiękniej o wschodzie i zachodzie słońca, kiedy to mgła oraz opadające na górskie szczyty chmury przeszywane były złoto-czerwonymi promieniami. Jedząc posiłki w ogrodzie mogliśmy popatrzeć na polujące jastrzębie, posłuchać wszędobylskich świerszczy czy też od czasu do czasu siarczystych przekleństw miejscowego gospodarza, który wyzywał od najgorszych regularnie uciekającą przed nim krowę. 🙂

Laura była po prostu oszołomiona przestrzenią, którą tam zastała. Kiedy wdrapała się na pagórek za domem, a następnie ujrzała u swych stóp zielony ocean, czyli niekończącą się łąkę, westchnęła głęboko i z zachwytem krzyknęła „Ale widowisko!”. Nie zabraliśmy ze sobą ani jednej zabawki, co zresztą okazało się słuszne, gdyż na miejscu córka odnalazła całe ich zastępy – kamienie, patyki, liście, kawałki drewna i woda w kałużach w zupełności wystarczyły, aby dziecko odkryło milion pomysłów na kreatywną zabawę. Niemal codziennie świętowaliśmy moje urodziny, ponieważ Laura każdego ranka szła na podwórko piec dla mnie tort z drewna i kamieni. Był wyśmienity, choć muszę przyznać, że nieco ciężkostrawny. 🙂

Rozczulał mnie widok tamtejszych starych ludzi, jakby wyrwanych z poprzedniej epoki. Przed domami siedziały prawdziwe babcie, takie, jakie pamiętam z „Chłopów” Reymonta – pomarszczone jak rodzynki, z kolorowymi chustkami na głowach, w długich wdziankach i koniecznie w fartuchach. Dziadkowie mozolnie prowadzali swoje krowy, konie lub barany, dając przy tym przykład niezwykle ludzkiego traktowania zwierząt… Bo rozmawiali z tymi zwierzętami jak z osobami, a nierzadko wulgarnie kłócili się z nimi, gdy na przykład niepokorne zwierzę postanowiło pójść własną ścieżką. Rytm życia tych ludzi wyznaczała przyroda, wschody i zachody słońca oraz zmieniające się pory roku, a biegło ono spokojnie, harmonijnie, bez zbędnego pospiechu. Patrząc na to wszystko aż trudno mi było uwierzyć, że w dzisiejszych czasach jeszcze można tak żyć…

Ze względu na górzyste ukształtowanie terenu, niemal wszędzie tam było pod górę, co wymagało od ludzi posiadania albo zdrowego konia, albo dobrego samochodu lub też jeszcze lepszej kondycji. My nie mieliśmy zamiaru iść na łatwiznę, dlatego uruchomiliśmy rowery i ruszyliśmy przed siebie… Nasza pierwsza rowerowa wycieczka to był prawdziwy hardcore i szczerze mówiąc sama nie rozumiem, jak udało się nam ją zaliczyć. Jechaliśmy górskim szlakiem, po błocie i kamieniach, przez dzikie tereny Pienińskiego Parku Narodowego, ciągle pod górę, a Kuba dodatkowo z trzydziestoma kilogramami obciążenia, ciągnąc za sobą przyczepkę z Laurą, prowiantem i sprzętem medycznym. Respiratora nie zabraliśmy, bo już się nam nie zmieścił, a poza tym Laura nam obiecała, że nie będzie potrzebny. I tak oto spędziliśmy kilka godzin wśród dzikiej przyrody i wspaniałych widoków, a wróciliśmy wieczorem spoceni, zmęczeni, od stóp do głów umazani błotem, ale jednocześnie szczęśliwi i niezwykle z siebie dumni!

Mimo trudów rowerowej jazdy po górach, nam wciąż było jej mało, więc na kolejną dwudziestokilometrową wycieczkę pojechaliśmy rowerami na Słowację, wzdłuż linii brzegowej oszałamiająco pięknego Dunajca. Znowu nie zabraliśmy ze sobą respiratora i ponownie mieliśmy możliwość nacieszenia oczu zapierającymi dech w piersiach widokami. Przyroda była tam po prostu niesamowita, porażająca swoim dzikim pięknem, a jednocześnie budząca respekt i pokorę – do głowy automatycznie przychodziły mi myśli, że wobec osuwającej się kamiennej skarpy, błotnej lawiny czy niebezpiecznie wzburzonej wody, każdy z nas byłby przecież bezsilny. I taka mnie naszła refleksja, że od czasu do czasu każdy z nas powinien z bliska przyjrzeć się potędze natury, aby na co dzień nieco bardziej doceniać jej znaczenie.

Czuję, że każdy dzień tam spędzony wart jest jest zapamiętania… Zwiedzaliśmy okoliczne miejscowości, rzeki, jeziora i klimatyczne średniowieczne zamki. Wspinaliśmy się na skały, aby popatrzeć na świat z góry. Spoglądaliśmy z niedowierzaniem na wylegującą się na pobliskiej łące rodzinę lisów i na kozice górskie, które podeszły do nas niemal na wyciągnięcie ręki. Z radością w sercu obserwowaliśmy też córeczkę, która przechodziła wówczas prawdziwą metamorfozę…

Z dnia na dzień Laura stawała się coraz bardziej sprawna fizycznie. Nierówne ukształtowanie terenu, pagórki i kamienie sprawiły, że zaczęła bardziej świadomie i stabilnie stawiać kroki. W konsekwencji po tych kilkunastu dniach spędzonych w górach Laura chodziła lepiej, niż po roku rehabilitacji. W ogóle podczas naszego urlopu córeczka poczyniła błyskawiczne postępy w rozwoju – znacznie polepszyła się jej kondycja fizyczna, nauczyła się powoli i dokładnie rozgryzać pokarmy, wreszcie opanowała technikę prawidłowego oddychania podczas jedzenia posiłków, a także niesamowicie rozwinęła swoją mowę.

Pewnego dnia Kuba zaproponował, aby zabrać Laurę do parku linowego, gdzie dzieciaki pokonując liczne przeszkody dowodziły swojej dobrej sprawności fizycznej. Zgodziłam się, chociaż oczyma wyobraźni widziałam już klęskę córki i zakładałam szybkie zakończenie tej niebezpiecznej zabawy. Dziecko z osłabionym napięciem mięśniowym, z dysfunkcją oddechową i pokarmową, z wiotkimi ruchami i tendencją do ciągłego potykania się, miałoby sobie dać radę w parku sprawnościowym? Niemożliwe – pomyślałam, a przed oczami miałam obraz przewróconej, zaplątanej w przeszkody i zapłakanej Laury, po której depczą zdrowe, o wiele bardziej sprawne dzieci… Cóż, jak widać jestem niewdzięczną matką, która nie docenia własnego dziecka i w dodatku jedyną osobą, która się tam popłakała. Otóż poryczałam się ze wzruszenia, kiedy córeczka czwarty raz z rzędu pokonała wszystkie przeszkody, a na koniec z dumą odebrała dyplom wspinacza linowego!

Cały ten wypad w góry sprawił, że niesamowicie odpoczęłam psychicznie i dla kontrastu bardzo zmęczyłam się fizycznie – czyli dokładnie tak, jak lubię. Czułam każdy mięsień na swoim ciele, przy stawianiu kroków odczuwałam przyjemne powysiłkowe drżenie ud i było mi z tym uczuciem po prostu bosko! Zgromadziłam w sobie tyle pozytywnej energii, że zdołałam chyba naładować akumulatory na cały następny rok.

Ale dni mijały nam bardzo szybko, a im bliżej było końca wakacji, tym większa nachodziła nas ochota, aby zrobić coś naprawdę szalonego, trochę nieodpowiedzialnego, przekraczającego nasze możliwości. I w końcu to zrobiliśmy, ale o tym napiszę już następnym razem…