Dziecko, rusz się!

Autor: Emilia, mama Laury Data: maj 6, 2016 Kategoria: Historia Laury | komentarzy 20

W długi majowy weekend pogoda była tak kusząca, że nie byliśmy w stanie się jej oprzeć. Spakowaliśmy Kaję w wózek, sprzęty medyczne Laury w plecak i ruszyliśmy z dziećmi wspinać się na najwyższy szczyt w okolicy. Postanowiliśmy także pobiegać, młodszą córkę popychając w wózku, a starszą motywując, by przez cały czas jechała obok nas na swoim nowym rowerze.

W rezultacie Laura na własnych nogach wspięła się na górę o wysokości 200 metrów n.p.m., opanowała umiejętność samodzielnej jazdy na dwukołowym rowerze, a następnie pojechała nim na ośmiokilometrową wycieczkę po szutrowych drogach! Do domu wróciła bardzo zmęczona, ale jednocześnie ponadprzeciętnie z siebie zadowolona. Ja też jestem wyjątkowo dumna, ponieważ jak nikt inny, zdaję sobie sprawę z wagi jej osiągnięć.

Ktoś, kto nie zna Laury, mógłby powiedzieć, że przecież to tylko niewielka górka i krótka wycieczka, więc nie ma się czym ekscytować. Jednak dla Laury ta góra była jak Mount Everest, a osiem kilometrów samodzielnego pedałowania jak Tour de Pologne. Fakt, że dała radę nie tylko rodzi satysfakcję, ale przede wszystkim objawia początek kolejnego ważnego etapu życia córki – etapu sprawności fizycznej!

Gdybym 4-5 lat temu, podczas żmudnej rehabilitacji powiedziała lekarzom lub terapeutom, że jeszcze przed wejściem w wiek szkolny Laura będzie miała siły pedałować, utrzymywać równowagę i zdobywać szczyty, to zapewne popukali by się w czoło. Dziecko z zaburzonym ośrodkowym układem nerwowym, zależne od respiratora, po licznych epizodach niedotlenienia, z osłabionym napięciem mięśniowym i kręgosłupem, z opóźnieniem rozwojowym wynikającym z długotrwałej hospitalizacji oraz po kilku ciężkich operacjach – takie dziecko ma prawo czegoś nie robić, nie umieć lub zwyczajnie nie chcieć. I tak też w istocie było przez długi czas, kiedy to Laura nie posiadała zdolności do intensywnego wysiłku fizycznego, musiała gonić rówieśników pod względem rozwoju, poruszała się w sposób daleko odbiegający od normy, a problemem bywał dla niej nawet spacer do pobliskiego supermarketu.

Mimo tych wszystkich przeszkód, my nigdy nie traktowaliśmy Laury jak osoby niepełnosprawnej. Nie pokazywaliśmy jej ograniczeń, nie przypinaliśmy łatek i nie obchodziliśmy się z nią jak z porcelaną. Kupiliśmy jej rowerek biegowy, wpakowaliśmy do przyczepki rowerowej, zabraliśmy w góry i na rejs łodzią – tak, jakby była zupełnie zdrowa. Wychodziliśmy z założenia, że nawet, gdy jakieś ograniczenia u Laury wystąpią, to będą wynikały z rzeczywistych realiów, nie zaś z naszych sugestywnych zachowań. I zawsze stawialiśmy sobie za cel samodzielność córki, pomimo jej choroby wymagającej całodobowej opieki.

Laura od urodzenia jest rehabilitowana, a ćwiczenia stały się częścią naszego naturalnego rytmu. Nie przedstawiamy ich jako walki z chorobą, tylko jako dążenie do siły, sprawności fizycznej i lepszej jakości życia. Rehabilitacja stała się więc czymś pozytywnym – okazją do fajnej zabawy i możliwością porozmawiania z lubianym terapeutą. Laura uwielbia te zajęcia i zawsze ich wyczekuje.

Sami również staramy się dawać córce dobry przykład, aby nie być w jej oczach gołosłowni. Przecież na tym etapie jej życia, to my jesteśmy autorytetami i jeszcze długo nimi pozostaniemy. Dlatego jeśli tylko możemy, całą rodziną aktywnie spędzamy czas – biegamy, spacerujemy, czy urządzamy rowerowe wycieczki. Staramy się też zdrowo odżywiać i pokazywać, że dbanie o siebie naprawdę jest cool.

Dziś chyba mogę już śmiało powiedzieć, że po kilku latach konsekwentnej rehabilitacji i zdrowotnej motywacji dziecka, właśnie zaczynają się nasze żniwa. Laura jeszcze nigdy nie była w tak dobrej kondycji fizycznej, jak obecnie, a sprawność ta wzrasta u niej z każdym kolejnym miesiącem. I to pomimo wyniszczających organizm problemów z jelitami, które dopadły ją w ostatnim półroczu. Laura jest coraz silniejsza, sprawniejsza i coraz bardziej dumna z własnych osiągnięć. A to naprawdę ważne – bo żeby nauczyć się radości życia, najpierw trzeba docenić i pokochać samego siebie… Serio, to nie żaden wyświechtany frazes ani żenujący cytat z Paulo Coelho. Człowiek pełen negatywnych emocji znacznie częściej będzie potęgował problemy lub sam je sobie stwarzał, będzie szukał ujścia dla własnych frustracji, wyżycia się, choćby tutaj w Internecie. Ten szczęśliwy raczej posłucha muzyki, odda się jakiejś pasji, zaciągnie do łóżka drugą połówkę lub pójdzie pobiegać. A już na pewno nie odda władzy jakimkolwiek ograniczeniom.

PS.

Z całego serca dziękujemy wszystkim osobom, które w tym roku zdecydowały się przekazać Laurze 1% swojego podatku! Osiągnięcia Laury to również Wasza zasługa – bez tej pomocy nie byłaby dziś w tym miejscu i nie miałaby przed sobą tak wielu możliwości. Raz jeszcze bardzo serdecznie dziękujemy!

A na koniec jeszcze krótki film nagrany w momencie, gdy Laura uczyła się jeździć na rowerze. To było jej marzenie i właśnie się spełniło 🙂 Film jest dostępny także w serwisie YouTube.